De laatste dagen
02/07/11 08:21
Het is donderdagavond en daarmee nog 1 dag te gaan van onze vakantie op Mallorca. Het weer is hier sinds gisteren bijzonder goed te noemen (24 graden en een klein briesje). Zojuist hebben we afscheid genomen van de vakantieburen. Die mogen vannacht 4.30 uur met de bus richting het vliegveld. Noah heeft met name de laatste dagen erg veel met hun tweelingdochters gespeeld en wij (vooral Hilde natuurlijk) hebben uitgebreid gekletst met die gasten uit Schoonenbeek. Noah heeft de foute vrienden van de week losgelaten (steeds ruzies etc, en daar had ie geen trek meer in). Daarmee is hij gelijk weer een stuk rustiger en vriendelijker geworden. Levi is het 'cool ventje' van de camping. Zeker nadat hij gisteren en nieuwe rode pet heeft gehad met daaronder zijn blond krullend haar. Er lopen zelfs meiden van 12-13 jaar met hem te flaneren. Daarnaast heeft Levi een Deens vriendje Mjur. Ze konden elkaar met geen woord verstaan maar begrepen elkaar des te beter. Noah gaat tegenwoordig door het leven als Lionel Messi. Hij wilde graag een voetbalshirt van deze grootheid van Barcelona en sindsdien heeft hij veel aanspraak als de jonge blonde Messi. Hij is reuze trots op het shirt en zou hem het liefst nog als pyjama dragen.
Gisteren hebben wij fietsen gehuurd (gewone dit keer) en zijn we 's morgens gezellig naar Alcudia afgereisd. Levi achterop bij Hilde, Noah op een mountainbike en pa op een op het oog uitstekende fiets, wat later niet helemaal het geval bleek te zijn. Reeds op het park sloeg de ketting bij het schakelen naar een lichte versnelling vast tussen het wiel en de tandwielen. Maar goed de reis vervolgd en een supergezellige ochtend gehad in Alcudia. Heerlijk een pleintje uitgezocht (Hilde) en daar lekker Cafe Latte en vers appelgebak gegeten met zijn 4-tjes in het zonnetje.
Leuk klein stadje, supernetjes, mooi gebouwen. Met de jongens over de stadsmuur gelopen en in de wachttorens gestaan om vervolgens weer richting het hotel af te reizen.
Onderweg sloeg voor de 2e keer de ketting vast tussen het wiel en de tandwielen. Dit keer kostte het me 15 minuten om het weer an de gang te krijgen. Lekker geluncht bij ons all-inclusive hotel. Overigens verbazingwekkend dat bij ons juist steeds minder eetlust lijkt te zijn en bij anderen steeds meer eetlust. De borden die mensen opscheppen lijken steeds hoger gestapeld te zijn, mensen kijken steeds woester bij het buffet en je zou bijna denken dat mensen de overtuiging hebben dat als ze zich maar volvreten ze het geld eruit hebben of zo. Maar goed 's middags nog ff lekker met de fiets op stap gegaan naar Can Picafort, kijken voor een Messie-shirt voor Noah. Ongeveer 5-6 km verderop en dit keer bleef de ketting niet zitten maar was mijn achterband lek. Geen plakspullen en geen pomp, dus dan maar lopen……zou je zeggen, maar nee dat was me iets teveel van het goed dus maar gewoon met lekke band verder gereden.
Bij het inleveren van de fietsen een treurig verhaal opgestoken waardoor het schuldgevoel ter plekke steeg bij de receptionist. Hij wilde graag iets terugdoen, maar ik zei dat het niet nodig was om vervolgens 2 minuten later te vragen tot hoe laat we vrijdag in het appartement mochten blijven omdat we pas laat hoefden te verteken. Zoals je begrijpt zijn mensen enigszins voorspelbaar en manipuleerbaar dus kwam het fantastische voorstel om ons ter compensatie van alle ellende de gehele vrijdag nog gebruik te laten maken van zowel hotelkamer alsook all-inclusive. Moest nog wel ff met directeur overlegd worden, maar is geaccepteerd met nog eens 1000 maal excuses. Nou dat was mooi geregeld.
Vandaag lekker een rustige zwembaddag gehad. Prachtig weer en lekker geluierd. Noah en Levi hebben nog met sportspellen mee gedaan en moeders heeft vooral heel veel gekletst en vaders vooral heel veel geluierd. Aan het eind van de middag ontstond er een onweersbui en Noah was als een haas verdwenen naar het appartement. Voordat wij in de gaten hadden dat er onweer was, zat hij al lang en breed in het appartement.
Vanavond nog wat later opgebleven en uitgebreid met de vakantiebuurtjes geborreld. Veel gelachen. Met Noah en Levi nog naar vleermuizen wezen kijken en toen was het alweer bedtijd.
Vandaag zou mijn laatste fietstocht zijn, ware het niet dat ik vannacht erg slecht geslapen had en een onbestemd gevoel had over mijn fietstocht van vandaag. Daarom maar afgeblazen en vanmorgen de fiets (met pijn in het hart) ingeleverd.
Al met en topvakantie waarbij we weer eens erg veel mazzel hebben gehad met het weer. Ik heb heerlijk gefietst en Mallorca is wat ons betreft absoluut voor herhaling vatbaar.
Nee, ik ga niet slapen.....
Gisteren hebben wij fietsen gehuurd (gewone dit keer) en zijn we 's morgens gezellig naar Alcudia afgereisd. Levi achterop bij Hilde, Noah op een mountainbike en pa op een op het oog uitstekende fiets, wat later niet helemaal het geval bleek te zijn. Reeds op het park sloeg de ketting bij het schakelen naar een lichte versnelling vast tussen het wiel en de tandwielen. Maar goed de reis vervolgd en een supergezellige ochtend gehad in Alcudia. Heerlijk een pleintje uitgezocht (Hilde) en daar lekker Cafe Latte en vers appelgebak gegeten met zijn 4-tjes in het zonnetje.
Leuk klein stadje, supernetjes, mooi gebouwen. Met de jongens over de stadsmuur gelopen en in de wachttorens gestaan om vervolgens weer richting het hotel af te reizen.
Onderweg sloeg voor de 2e keer de ketting vast tussen het wiel en de tandwielen. Dit keer kostte het me 15 minuten om het weer an de gang te krijgen. Lekker geluncht bij ons all-inclusive hotel. Overigens verbazingwekkend dat bij ons juist steeds minder eetlust lijkt te zijn en bij anderen steeds meer eetlust. De borden die mensen opscheppen lijken steeds hoger gestapeld te zijn, mensen kijken steeds woester bij het buffet en je zou bijna denken dat mensen de overtuiging hebben dat als ze zich maar volvreten ze het geld eruit hebben of zo. Maar goed 's middags nog ff lekker met de fiets op stap gegaan naar Can Picafort, kijken voor een Messie-shirt voor Noah. Ongeveer 5-6 km verderop en dit keer bleef de ketting niet zitten maar was mijn achterband lek. Geen plakspullen en geen pomp, dus dan maar lopen……zou je zeggen, maar nee dat was me iets teveel van het goed dus maar gewoon met lekke band verder gereden.
Bij het inleveren van de fietsen een treurig verhaal opgestoken waardoor het schuldgevoel ter plekke steeg bij de receptionist. Hij wilde graag iets terugdoen, maar ik zei dat het niet nodig was om vervolgens 2 minuten later te vragen tot hoe laat we vrijdag in het appartement mochten blijven omdat we pas laat hoefden te verteken. Zoals je begrijpt zijn mensen enigszins voorspelbaar en manipuleerbaar dus kwam het fantastische voorstel om ons ter compensatie van alle ellende de gehele vrijdag nog gebruik te laten maken van zowel hotelkamer alsook all-inclusive. Moest nog wel ff met directeur overlegd worden, maar is geaccepteerd met nog eens 1000 maal excuses. Nou dat was mooi geregeld.
Vandaag lekker een rustige zwembaddag gehad. Prachtig weer en lekker geluierd. Noah en Levi hebben nog met sportspellen mee gedaan en moeders heeft vooral heel veel gekletst en vaders vooral heel veel geluierd. Aan het eind van de middag ontstond er een onweersbui en Noah was als een haas verdwenen naar het appartement. Voordat wij in de gaten hadden dat er onweer was, zat hij al lang en breed in het appartement.
Vanavond nog wat later opgebleven en uitgebreid met de vakantiebuurtjes geborreld. Veel gelachen. Met Noah en Levi nog naar vleermuizen wezen kijken en toen was het alweer bedtijd.
Vandaag zou mijn laatste fietstocht zijn, ware het niet dat ik vannacht erg slecht geslapen had en een onbestemd gevoel had over mijn fietstocht van vandaag. Daarom maar afgeblazen en vanmorgen de fiets (met pijn in het hart) ingeleverd.
Al met en topvakantie waarbij we weer eens erg veel mazzel hebben gehad met het weer. Ik heb heerlijk gefietst en Mallorca is wat ons betreft absoluut voor herhaling vatbaar.
Nee, ik ga niet slapen.....
Ergens in het midden
02/07/11 08:20
Zoals beloofd vandaag een link naar wat beeldmateriaal. Speciaal voor u 2 korte impressies van supermooie tocht naar Cap de Formentor. Dat is het uiterste noord westen van Mallorca en een prachtige maar pittige rit die door veel fietsers achterwege wordt gelaten omdat er vaak erg veel toeristisch verkeer is (veel bussen). Gisteren viel dat al erg mee en mijn inschatting was dat het op zondagmorgen helemaal mee zou vallen. Nou gelukkig was dat ook het geval. Ik heb hele stukken gefietst zonder ook maar iets of iemand tegen te komen. Het was gisteren in de auto al een prachtige rit, vandaag op de fiets was echt supergaaf. Van begin tot eind heb ik waanzinnig genoten. Wat een ontspanning / ontlading zeg. Totale afstand 75 km en bijna 1500 hoogtemeters. Met name het tweede deel was tijdens afdalingen best heftig door het slechte wegdek en het feit dat er midden in de bochten nogal eens wat grind op de weg lag. Uiteindelijk is het heerlijk om dan het laatste bochtje te draaien en dan de vuurtoren te zien. Daarna nog ongeveer 1 km afdalen en nog ff een stevige klim. Gisteren zagen we een crack dit laatste stukje met groot verzet op de macht beklimmen. Dat heb ik ook maar eens geprobeerd. Niet helemaal gehaald, maar kwam toch een aardig eind, daarna toch weer ff terugschakelen en vervolgens het allerlaatste stukje op souplesse. Ook boven nog heerlijk rustig. Kopje chocomel gedronken en gelijk weer terug. Het was inmiddels een stuk drukker geworden, maar allemaal gelukkig nog op de heenweg. Op de terugweg ook nog een stukje gefilmd waarvan het resultaat inmiddels op Youtube staat.
Heenweg Cap Formentor
Terugweg Cap Formentor
Het zou vandaag een redelijke dag worden, maar het is erg mooi weer geweest. Hilde heeft met de mannen lekker bij het zwembad gezeten en inmiddels heeft er een wissel van de wacht plaatsgevonden. Alle Duitsers zijn naar huis en hebben plaats gemaakt voor den Ollanders. Noah heeft een paar vrienden (en een vriendinnetje) gescoord en hangt het stoere jochie uit. Dat gaat bij tijd en wijle gepaard met bijzonder brutaal gedrag, maar hij heeft beterschap beloofd. Levi is allemansvriend en heeft een grote broer erbij gekregen. Hij is lekker met alles en iedereen aan het chili, helpen, kletsen, etc. Zou die wel van zijn moeder hebben. Einde van de middag leek het ff te gaan regenen, maar dat waren welgeteld, 34 druppels en toen was het weer gebeurd. Daarna ging de zon weer schijnen. Morgen schijnt het echt veel slechter te worden (dat zeggen ze steeds, maar ja als het hier 22 graden is lopen ze het liefst met een muts, lange broek en winterjas). Daarom morgen gaan we naar La Palma. Dat wil Hilde heel erg graag en zo een mindere dag is daar natuurlijk perfect voor. Schijnt een erg leuke stad te zijn, dus ben benieuwd. Belevenissen volgen uiteraard in een volgend informe (Spaans voor verslag).
Heenweg Cap Formentor
Terugweg Cap Formentor
Het zou vandaag een redelijke dag worden, maar het is erg mooi weer geweest. Hilde heeft met de mannen lekker bij het zwembad gezeten en inmiddels heeft er een wissel van de wacht plaatsgevonden. Alle Duitsers zijn naar huis en hebben plaats gemaakt voor den Ollanders. Noah heeft een paar vrienden (en een vriendinnetje) gescoord en hangt het stoere jochie uit. Dat gaat bij tijd en wijle gepaard met bijzonder brutaal gedrag, maar hij heeft beterschap beloofd. Levi is allemansvriend en heeft een grote broer erbij gekregen. Hij is lekker met alles en iedereen aan het chili, helpen, kletsen, etc. Zou die wel van zijn moeder hebben. Einde van de middag leek het ff te gaan regenen, maar dat waren welgeteld, 34 druppels en toen was het weer gebeurd. Daarna ging de zon weer schijnen. Morgen schijnt het echt veel slechter te worden (dat zeggen ze steeds, maar ja als het hier 22 graden is lopen ze het liefst met een muts, lange broek en winterjas). Daarom morgen gaan we naar La Palma. Dat wil Hilde heel erg graag en zo een mindere dag is daar natuurlijk perfect voor. Schijnt een erg leuke stad te zijn, dus ben benieuwd. Belevenissen volgen uiteraard in een volgend informe (Spaans voor verslag).
Het vervolg
30/06/11 22:50
Wederom een episode van het vakantievierende volkje van de Tubadreef. De vorige episode is geëindigd met de geestelijke voorbereiding voor de eerste etappe op de fiets. Het plan was als volgt: gewoon fietsen, aanhaken bij een groepje en dan ergens richting Inca en via de bergen weer terug. Routekaartje uit de reisgids van meneer Max Huerzler geknipt, dus optimaal voorbereid. 's Morgens eerst ff eten met Hilde en de kids, vervolgens omkleden de drinkbussen vullen in het restaurant en klaar was Kees. Ondanks dat ik met fietsen inmiddels best wat gewend ben, vond ik het toch erg spannend. Eerlijk gezegd geen flauw idee wat me te wachten stond. De bergjes in Limburg versus de serieuze bergen op Mallorca. Dus gewoon maar van start gegaan en zowaar binnen 1 minuut was daar een mooi groepje waar ik mee kon fietsen. Dus eerst lekker makkelijk achter het groepje losgetrapt tot Sa Pobla alweer ik volgens het kaartje rechts moest en de groep naar links ging. Naar links was van de bergen afzwaaien en ik wilde juist naar die bergen toe. Daarbij ben ik altijd erg volgzaam dus besloot ik het kaartje te volgen.
Ineens was het akelig stil qua fietsers, dus ik begon hem een beetje te knijpen, maar dat was niet erg nodig, ik was al vrij snel in Inca alwaar ik de oversteek kon maken naar het bergachtige deel richting Pollenca. Met name bij de fascinerende kleine Spaanse dorpjes moest er af en toe flink geklommen worden, maar verder was het prima te doen. Veel glooiend langs prachtige routes waar je regelmatig fietsers tegenkwam en zelden een auto. De fiets hield zich erg goed (en ik ook) wat gezien de kwaliteit van sommige wegen een wonder mag heten. Bij Pollenca aangekomen had ik de keuze tussen afzwaaien naar Allcudia (ons tijdelijk woonplekkie), of een stukje richt Montesimmar Lluc. Dit laatste is een kloosterdorp bovenop de berg (1100 mtr). Van origine wonen er 20 inwoners in het dorp en veruit het grootste deel qua oppervlakte van het dorp wordt ingenomen door een hotel met 40 kamers. Ik besloot toch maar een stukje die kant op te rijden. Eerst redelijk vlak, licht glooiend en net op het moment dat ik dacht: Ik moet maar eens terug: stond daar het bord 8km 7,7%. Ofwel de komende 8 km een stijgingspercentage van 7,7 % (dat is dan een gemiddelde). Kon het toch niet laten dus dacht, ga hem een stukje doen. Viel toch best ff tegen om een beetje ritme te krijgen, maar na en tijdje had ik die en ging ik zowaar wat mensen inhalen. Nou was het mijn bedoeling om niet de hele klim te gaan doen, maar ja….. Als je mensen inhaalt die vervolgens hun best doen om je bij te houden dan staat het ook zo zwak als je halverwege de berg ineens omdraait. Ik zou dan denken: ja zo kan ik het ook. Dus doorgaan. Op het laatst moest ik er echt flink aan trekken, maar het gaf een enorme voldoening en deed me weer erg denken aan de bergklimmetjes bij Annecy (van vroeger). En nee Rob, ik zal niet zeggen dat ik je verslagen heb met 13,41 minuten op de Col de Lescheaux :-)
Afdalen kostte me gek genoeg meer energie als omhoog gaan. Dat heeft met name te maken met het feit dat ik vooral erg veel nadenk tijdens het fietsen. Dat is normaak niet zo erg, maar als de zwaartekracht je naar beneden gooit met snelheden richting de 60 km/h dan is nadenken niet handig. Daarnaast heb ik afdalen nooit leuk gevonden. Dit keer 1 extra handicap, namelijk een zwaar beschadigde weg. Als je de snelwegen in Nederland in de winter je voorstelt, maar dan met al die kuilen achter elkaar, dan kom je niet half in de buurt van de slechte kwaliteit van sommige stukken weg. Uiteindelijk moe maar voldaan heb ik me weer gemeld in het basecamp Van der Feen in Platja de Muro alweer moeders en kinderen lekker op stap waren geweest en aan het genieten waren van een kopje koffie. Daar waar sommige hotels alleen maar fietsers herbergen is ons hotel sportiviteit niet het grootste goed, want het lijkt hier zowaar een datinghotel alwaar alleenstaande moeders en vooral alleenstaande vaders met kinderen naar toe komen. Oude mensen (iedereen die ouder is als 42 is heeeeel oud) die als verliefde pubers aan de rand van het zwembad urenlang met elkaar kletsen waarna de kinderen als een ballotagecommissie vervolgens langskomen om al dan niet hun goedkeuring te geven. Een ander interessant fenomeen is ontdekken waarom mensen in godsnaam zoveel eten. Ik denk dat Hilde en ondergetekende nog een dag of 2 nodig hebben en dan weten we door het eetgedrag van mensen wat er aan schort in hun leven. Bizar wat er 3 x per dag weggevreten wordt. Sommige types vallen dan weer wat meer op omdat ze niet alleen veel eten, maar vooral ook zo snel mogelijk, alsof de voorraad anders op dreigt te raken. Je zou denken dat Duitsers daar meer last van hebben als Nederlanders, niet is minder waar. Waar wij ons bijna schuldig voelen als we een crackertje of broodje extra pakken, worden borden volgestouwd met van alles waarvan ze nog niet weten of ze het lekker vinden. Resultaat is dat er vervolgens ook veel blijft liggen (want tja er is toch genoeg). Zonder dollen denk ik dat er hele dorpen zouden kunnen eten met wat hier dagelijks door vreetzakken wordt weggegooid. Op zich is dat all-inclusive een bere interessant fenomeen, want de mensen laten heel veel van zich zien. Ik zou bijna zeggen dat ze hun maskers, houding of rollen van zich afgooien. Heerlijk observatieplek dus. Ik weet niet of er ooit iemand is geweest die er een boek over heeft geschreven, maar ik denk dat dit fenomeen verschrikkelijk veel leuke lectuur kan opleveren (zowel wetenschappelijk als humoristisch).
Afijn vandaag (zaterdag) zou het slecht weer worden en ja het was bewolkt, maar de zon hebben we geregeld gezien en de temperatuur was ca 22 graden. Vanmorgen besloten om een autootje te huren en zo geschiedde. Per dag 30 euro (VW Polo). We zijn naar het uiterste puntje aan de Noord-West kant van Mallorca gereden. Een prachtige weg. Een filmpje van de weg houden jullie tegoed. Ze noemen dit ook de droomweg. Overigens gaat die droomweg na een km of 6 over in en nachtmerrieweg, maar dat terzijde. Prachtige uitzichten en een erg leuk uitstapje. Heb gelijk mijn volgende fietstochtje gekozen. Boven aan de berg stonden fietsers geregeld bijna stil, maar doordat het een mooi afwisseling is tussen klimmen en dalen is hij denk ik goed te doen. Aansluitend zijn we nog naar Pollenca geweest wat een dorpje is waar van origine veel kunstenaars woonden en wonen. Daar heeft Hilde gezocht naar het pleintje wat elke Spaanse stad lijkt te hebben, en ze heeft het gevonden.
We hebben een heelijk kopje Latte Macchiato gedronken en Levi is aan het voetballen geslagen met 2 Spaanse jochies (die overigens extreem goed konden voetballen gezien hun leeftijd).
Daarna was het weer inpakken en wegwezen. De auto weer ingeleverd en we konden gelijk aanschuiven bij het diner. Noah (die inmiddels al een beetje zat is van al dat eten), wilde graag wat later opblijven want vanavond was er een band. Met de jongens afgesproken dat ze allebei wat later op mochten blijven als ze morgenochtend wat langer zouden uitslapen (wat ze toch niet doen). Om 21.02 begon de dame en heer te zingen en om 21.11 hielden wij het voor gezien. Gettttverderrrrie. Een van de hotelgasten (uit Schoonenbeek) zei al dat na het horen van deze band we zouden smeken om Hepi en Hepi, en jawel. Op de terugweg heb ik hardop gezongen: ik lig op mijn kussen stil te dromen (alles om dat afschuwelijke geblèr te vergeten).
Morgen weer op de fiets. Het weer belooft weer wat zonniger te worden, waarbij wij zoiets hebben dat als het weer van vandaag slecht was, een paar mindere dagen niet zo erg is. Overigens lopen de locals op zo een dag als vandaag met jassen en zelfs mutsen rond.
Ineens was het akelig stil qua fietsers, dus ik begon hem een beetje te knijpen, maar dat was niet erg nodig, ik was al vrij snel in Inca alwaar ik de oversteek kon maken naar het bergachtige deel richting Pollenca. Met name bij de fascinerende kleine Spaanse dorpjes moest er af en toe flink geklommen worden, maar verder was het prima te doen. Veel glooiend langs prachtige routes waar je regelmatig fietsers tegenkwam en zelden een auto. De fiets hield zich erg goed (en ik ook) wat gezien de kwaliteit van sommige wegen een wonder mag heten. Bij Pollenca aangekomen had ik de keuze tussen afzwaaien naar Allcudia (ons tijdelijk woonplekkie), of een stukje richt Montesimmar Lluc. Dit laatste is een kloosterdorp bovenop de berg (1100 mtr). Van origine wonen er 20 inwoners in het dorp en veruit het grootste deel qua oppervlakte van het dorp wordt ingenomen door een hotel met 40 kamers. Ik besloot toch maar een stukje die kant op te rijden. Eerst redelijk vlak, licht glooiend en net op het moment dat ik dacht: Ik moet maar eens terug: stond daar het bord 8km 7,7%. Ofwel de komende 8 km een stijgingspercentage van 7,7 % (dat is dan een gemiddelde). Kon het toch niet laten dus dacht, ga hem een stukje doen. Viel toch best ff tegen om een beetje ritme te krijgen, maar na en tijdje had ik die en ging ik zowaar wat mensen inhalen. Nou was het mijn bedoeling om niet de hele klim te gaan doen, maar ja….. Als je mensen inhaalt die vervolgens hun best doen om je bij te houden dan staat het ook zo zwak als je halverwege de berg ineens omdraait. Ik zou dan denken: ja zo kan ik het ook. Dus doorgaan. Op het laatst moest ik er echt flink aan trekken, maar het gaf een enorme voldoening en deed me weer erg denken aan de bergklimmetjes bij Annecy (van vroeger). En nee Rob, ik zal niet zeggen dat ik je verslagen heb met 13,41 minuten op de Col de Lescheaux :-)
Afdalen kostte me gek genoeg meer energie als omhoog gaan. Dat heeft met name te maken met het feit dat ik vooral erg veel nadenk tijdens het fietsen. Dat is normaak niet zo erg, maar als de zwaartekracht je naar beneden gooit met snelheden richting de 60 km/h dan is nadenken niet handig. Daarnaast heb ik afdalen nooit leuk gevonden. Dit keer 1 extra handicap, namelijk een zwaar beschadigde weg. Als je de snelwegen in Nederland in de winter je voorstelt, maar dan met al die kuilen achter elkaar, dan kom je niet half in de buurt van de slechte kwaliteit van sommige stukken weg. Uiteindelijk moe maar voldaan heb ik me weer gemeld in het basecamp Van der Feen in Platja de Muro alweer moeders en kinderen lekker op stap waren geweest en aan het genieten waren van een kopje koffie. Daar waar sommige hotels alleen maar fietsers herbergen is ons hotel sportiviteit niet het grootste goed, want het lijkt hier zowaar een datinghotel alwaar alleenstaande moeders en vooral alleenstaande vaders met kinderen naar toe komen. Oude mensen (iedereen die ouder is als 42 is heeeeel oud) die als verliefde pubers aan de rand van het zwembad urenlang met elkaar kletsen waarna de kinderen als een ballotagecommissie vervolgens langskomen om al dan niet hun goedkeuring te geven. Een ander interessant fenomeen is ontdekken waarom mensen in godsnaam zoveel eten. Ik denk dat Hilde en ondergetekende nog een dag of 2 nodig hebben en dan weten we door het eetgedrag van mensen wat er aan schort in hun leven. Bizar wat er 3 x per dag weggevreten wordt. Sommige types vallen dan weer wat meer op omdat ze niet alleen veel eten, maar vooral ook zo snel mogelijk, alsof de voorraad anders op dreigt te raken. Je zou denken dat Duitsers daar meer last van hebben als Nederlanders, niet is minder waar. Waar wij ons bijna schuldig voelen als we een crackertje of broodje extra pakken, worden borden volgestouwd met van alles waarvan ze nog niet weten of ze het lekker vinden. Resultaat is dat er vervolgens ook veel blijft liggen (want tja er is toch genoeg). Zonder dollen denk ik dat er hele dorpen zouden kunnen eten met wat hier dagelijks door vreetzakken wordt weggegooid. Op zich is dat all-inclusive een bere interessant fenomeen, want de mensen laten heel veel van zich zien. Ik zou bijna zeggen dat ze hun maskers, houding of rollen van zich afgooien. Heerlijk observatieplek dus. Ik weet niet of er ooit iemand is geweest die er een boek over heeft geschreven, maar ik denk dat dit fenomeen verschrikkelijk veel leuke lectuur kan opleveren (zowel wetenschappelijk als humoristisch).
Afijn vandaag (zaterdag) zou het slecht weer worden en ja het was bewolkt, maar de zon hebben we geregeld gezien en de temperatuur was ca 22 graden. Vanmorgen besloten om een autootje te huren en zo geschiedde. Per dag 30 euro (VW Polo). We zijn naar het uiterste puntje aan de Noord-West kant van Mallorca gereden. Een prachtige weg. Een filmpje van de weg houden jullie tegoed. Ze noemen dit ook de droomweg. Overigens gaat die droomweg na een km of 6 over in en nachtmerrieweg, maar dat terzijde. Prachtige uitzichten en een erg leuk uitstapje. Heb gelijk mijn volgende fietstochtje gekozen. Boven aan de berg stonden fietsers geregeld bijna stil, maar doordat het een mooi afwisseling is tussen klimmen en dalen is hij denk ik goed te doen. Aansluitend zijn we nog naar Pollenca geweest wat een dorpje is waar van origine veel kunstenaars woonden en wonen. Daar heeft Hilde gezocht naar het pleintje wat elke Spaanse stad lijkt te hebben, en ze heeft het gevonden.
We hebben een heelijk kopje Latte Macchiato gedronken en Levi is aan het voetballen geslagen met 2 Spaanse jochies (die overigens extreem goed konden voetballen gezien hun leeftijd).
Daarna was het weer inpakken en wegwezen. De auto weer ingeleverd en we konden gelijk aanschuiven bij het diner. Noah (die inmiddels al een beetje zat is van al dat eten), wilde graag wat later opblijven want vanavond was er een band. Met de jongens afgesproken dat ze allebei wat later op mochten blijven als ze morgenochtend wat langer zouden uitslapen (wat ze toch niet doen). Om 21.02 begon de dame en heer te zingen en om 21.11 hielden wij het voor gezien. Gettttverderrrrie. Een van de hotelgasten (uit Schoonenbeek) zei al dat na het horen van deze band we zouden smeken om Hepi en Hepi, en jawel. Op de terugweg heb ik hardop gezongen: ik lig op mijn kussen stil te dromen (alles om dat afschuwelijke geblèr te vergeten).
Morgen weer op de fiets. Het weer belooft weer wat zonniger te worden, waarbij wij zoiets hebben dat als het weer van vandaag slecht was, een paar mindere dagen niet zo erg is. Overigens lopen de locals op zo een dag als vandaag met jassen en zelfs mutsen rond.
De eerste dagen
18/06/11 17:44
Op veler verzoek (vooral die van Hilde) hierbij weer wat vakantieweetjes. Gisteren (woensdag) zijn we aangekomen op Mallorca. In Munster gestart waar Hilde uitgebreid aan een controle onderworpen werd. Ze is betast, bijna uitgekleed en nog bleef het ding piepen. Ik verdenk de jonge dame van de douane er van dat ze zwaar lesbisch is en het zo lang mogelijk wilde rekken met Hilde. We hebben een goede reis gehad met Air Berlin. Noah vindt het de beste vliegmaatschappij van de wereld. Op het vliegveld aangekomen zag hij een Airbus 320 staan en nog een Boeing 737-800. Hij weet ze feilloos te identificeren. Moeders ziet het verschil niet eens (duhuhh). Een graadje of 23 maar toch gelijk een ander gevoel. Het zal wel tussen de oren zitten, maar het voelt dan toch warmer. Ruim een uur in de bus zittende realiseerde Hilde en ik dat we van de vorige keer van Mallorca behalve het hotel niks meer voor de geest konden halen. Het was onze eerste reis met diabetes. Onderweg veel bergen gezien en gelijk ook redelijk wat fietsers. Bij aankomst viel ons gelijk al op hoe rustig het hier nog is. Het seizoen begint hier pas vanaf mei, dus vanaf aanstaande week zou het een stuk drukker moeten worden. Gistermiddag lekker met de jongens naar het zwembad geweest. Die vermaken zich daar prima. Daarna lekker in bad en ons vervolgens een beetje netjes aankleden om naar onze eerste all-inclusive maaltijd te gaan. Best spannend wat je dan kunt verwachten. We waren aangenaam verrast. Lekker, veel variatie, netjes en gezond. Noah wist en weet niet wat hem overkomt. Als je hem zijn gang laat gaan vreet hij 3 borden binnen 10 minuten op. Hij is bang dat hij iets van de lekkere dingen mist. We hebben hem het verhaaltje van "De Dikke Duitser" vertelt. Huh, De Dikke Duitser? Ja het verhaal van De Dikke Duister die ooit dun was tot hij zijn vakantiebestemmingen met all-inclusive uitzocht. Kennen jullie dat verhaal niet? Je hoeft niet echt je best te doen om hier een paar kilo zwaarder weg te gaan. Voor de opa's een walhalla, maar de oma's zijn continu bezig de opa's te temperen in hun eetdriften (goh herkenbaar zeg:-)).