Vanderfeenopreis

Ontdek de wereld, plekje voor plekje...

Stairway to heaven

Een klassieker, dat is Stairway to heaven van Led Zeppelin. En zoals dat gewoon is met klassiekers, moet je deze op een of andere manier tot je nemen, uitproberen, proeven of wat dan ook. Onze vakantie bevatte letterlijk en figuurlijk ook een Stairway to heaven, in Oostenrijk genaamd de Himmelport. Het betreft hier een niet al te hoge berg (kleine 1800 meter), maar wel een bijzondere berg vanwege zijn ligging en zijn vorm. De punt van de berg is een soort overhangende gigantische rots, waardoor je rondom vrij uitzicht hebt. Bovendien is deze berg (de Schafberg) een soort vaandeldrager van de Alpen. Wanneer je kijkt naar het zuiden dan zie je inmens veel en grote bergen. De ene lijkt nog groter en massiever dan de anderen. Naarmate je verder kijkt (als het weer het toelaat) zie je sneeuw, gletsjers, etc. Kijk je naar het noorden, dan zie je de aanloop naar de Alpen. Een van vlak naar heuvelachtig en bergachtig terrein. Nog steeds veel groter als de grootste heuvels en bergen in de Benelux, maar ten opzichte van de zuidkant bijna letterlijk een aanloop. Rondom bovendien prachtig zicht op de vele meren die er zijn in dit gebied. Veelal grote meren, met en diversiteit aan kleuren waar je stil van wordt.

Zoals het vaak gaat met klassiekers, daar wil iedereen iets van of mee. Dat betekent in dit geval dat er dus ook een goed lopende attractie van gemaakt is. Je kunt op twee manieren naar boven, lopend of met een tandradbaan die er al jaren rijdt. Lopen om 1200 meter hoogteverschil te overbruggen is gezien de leeftijd van de jongens nu nog geen optie, bovendien wanneer Noah de kans krijgt in een oude trein te stappen, moet je van goede huize komen om dan iets anders te gaan doen. Deze treindienst is „gewoon” een onderdeel van het openbaar vervoer. Er zijn verschillende treinen waarvan een aantal stoomloco’s en een aantal diesels. We hadden de vrijdagmiddag uitgekozen om de eenvoudige reden dat er dan een speciale aanbieding voor gezinnen is. De prijs van een retourtje met deze trein is ondanks de slechts 5,8 km metende lengte van de trip niet mals te noemen. Bijzonder genoeg was het vrijdag ook veruit de mooiste en helderste dag van de afgelopen 10 dagen, dus we hadden veel mazzel. De treinreis an sich was alles behalve aangenaam. De dampen van de loc in combinatie met het voortdurende geschud door het rollen over de tandraden met daarbij volgestouwde cabines alsof het een wagen vol varkens op weg naar de slacht betreft. Onderweg krijg je af een toe een glimp van het meer, maar dat maakt de reis zeker nog niet de moeite waard. Fotograverende Aziaten die werkelijk alles fotograferen staan continu voor je, hangen voor je, buigen zich over je, etc.

Maar dan kom je steeds dichter bij de top en begin je je te beseffen dat dit zeker de moeite waard gaat zijn. Op het laatst door een tunnel waardoor je oriëntatie even gevlogen is, maar dan rijdt je binnen op het station bijna boven aan de berg. Een drukte van belang omdat iedereen via het station een reservering voor de terugweg moet regelen. Terwijl alle mensen in de rij gedwongen worden vergaapt iedereen zich aan het uitzicht. Vanaf het station is het nog ongeveer 5 minuten lopen naar de top. vlak voor de top heb je de keuze om naar rechts of links te gaan. Rechts lonkt een hotel-alm. Een bijzonder hotel op het uiterste topje van deze berg. Links lonkt de Himmelport, een klein hutje waar je wat kunt eten of drinken. Aangezien veruit de meeste mensen richting het hotel lipeen kozen wij uiteraard voor de Himmelport. Tijdens het drinken blijf je je verbazen over het bijna overweldigende uitzicht. Parapenters prepareren zich om weer een sprong van hun leven te maken. Met ware doodsverachting trekken ze hun touwen strak en gaan. Mannen met stalen ballen zou ik zeggen. Ik weet niet hoe je dit noemt bij vrouwen, maar daar geldt hetzelfde.

IMG_1956
IMG_1964

Dan gaan we maar eens kijken naar de andere kant (de noordkant). Knikkende knieën omdat het enige wat je tegenhoudt tussen stevige aarde onder je voeten en honderden meters afgrond is een houten hek, waar mensen achteloos tegen aan staan te leunen alsof het een dranghek bij een willekeurig sportevenement is. Prachtig uitzicht en verrassend veel vlakker dan de andere kant. Deze kant geeft je ook een prachtig beeld van de uitstekende punt waarop het hotel is gebouwd.

IMG_1958
IMG_1963 IMG_1967 IMG_1970

IMG_1971 IMG_1966 IMG_1972

Een prachtige plek om te zijn, weliswaar niet het dak van de wereld, al waan je je dicht bij de hemel. Wat een mooie afsluiting van mooie, enerverende, pittige en gedenkwaardige uitstapjes deze zomervakantie. De fysieke vermoeidheid begint bij Levi een beetje toe te slaan, maar wat heeft dat ventje weer eens getoond wat een veerkracht hij heeft. Wanneer je me drie maanden geleden gevraagd zou hebben of we dit met Levi zouden kunnen doen dit jaar, dan had ik je gezegd dat hij dat niet zou redden. Maar hij is qua conditie de laatste tijd zo hard vooruit gegaan en dat heeft zich dubbel en dwars uitbetaald deze vakantie. Noah heeft eens te meer laten zien dat hij een stille genieter is. Niet uitbundig, vaak zelfs stil, maar dagen na een gebeurtenis komt de ene vraag na de andere, dan weer een verhaal, etc. Noah lijkt pas de laatste dagen zijn flow gevonden te hebben. Over de vraag op welke plek we het het meeste naar onze zin hebben gehad is iedereen even duidelijk, dat is hier aan de Wolfgangsee. Waarom? We voelen ons hier thuis... Ik wil wel verhuizen, maar er is er een die echt niet mee wil en dat is ...... Levi, want hij mist zijn vrienden!

Boeren in de bergen

Nee, dit is geen parodie op Boer zoekt vrouw, maar dit gaat over boeren in de bergen. We hebben het dan over het werkwoord boeren en niet het zelfstandig naamwoord boeren. De woensdag hadden we het idee een mooie korte wandeltocht te doen om vervolgens ’s middags te kunnen gaan zwemmen. Hilde had twee opties uitgekozen. De eerste vlak bij Bad Ischgl en de tweede vlak bij Strobl. Onderweg naar de eerste werden we over een bergweggetje gestuurd waar klaarblijkelijk normaal alleen paard en wagen komen, want met de auto was het schrikbarend. Kuilen, goten, smal, stenen, noem het maar op. Dus de eerste de beste mogelijkheid omgekeerd en op zoek naar optie twee. Dat was ook een bijzonder geval, de LaimerAlm. Een leuke wat minder lange en minder commerciële wandeling. De weg er naar toe was twee stappen beter dan een karrenspoor, maar nog steeds 3 stappen minder dan een fatsoenlijk geasfalteerde weg. We kwamen bij een parkeerplaats aan en bleken de enigen te zijn. Al onze gear weer aan en plots komt er een oude baas met een hele grote grasmaaier op ons af. Wat we gingen doen, want de berg was gesloten (huh, berg gesloten?). Jawel, de Alm is alleen op zondag open en dan is er ook muziek. Bovendien waren we een hek gepasseerd wat normaal gesproken dicht zat en nu open, omdat hij aan het grasmaaien was. Hij zou het hek weer dicht doen, waarmee we dan boven gestaan hadden, met een leuke wandeling achter de rug, maar voor een gesloten hek, geen levend wezen in de buurt en dan maar wachten tot zondag... Over avontuur gesproken. Maar zover is het niet gekomen en de oude baas vroeg wat we van plan waren. We wilden wandelen naar de top. Dat vond hij een goed plan en dus beloofde hij het hek niet op slot te doen, wanneer ik beloofde bij het passeren van het hek deze weer dicht en op slot te doen. Pfff. Dit was de meest a-commerciële wandeling aangezien we slechts twee personen zijn tegengekomen.

Deze berg bestaat uit heel veel klei en heel veel waterstroompjes. Het ontbrak in onze ogen nog aan een waterval, dus hebben we zelf een kleine cascade waterval gemaakt van 3 etages. Een uurtje stenen sjouwen, dammetjes bouwen en zie daar de berg had zijn eigen waterval. Vervolgens zijn we nog een eind verder naar boven gelopen tot we staand midden in een alpenweide van een prachtig uitzicht genoten.
IMG_1897
Plots riep Hilde: kijk een hert, en jawel, vlak naast ons had een jong hert zich zo lang mogelijk stil en verborgen gehouden, maar vond het lang genoeg duren en nam geschrokken de benen. Bijzonder om dat boven op een berg mee te maken. tijdens deze wandeling hebben Noah en vooral Levi de berg opgeschrikt met luide boeren. Blijft toch leuk waneer je van pa en ma eindelijk een keer los mag en de berg bovendien in de vorm van een echo antwoord op je boeren.
IMG_1892


Vervolgens weer afdalen richting de auto, hopend dat de oude baas niet al te dement was en het hek open had gelaten. Gelukkig had hij dat en we konden, nadat we het hek keurig gesloten hebben, weer op ons gemak naar beneden. Dit keer dus geen lift, geen hutjes, geen collega-wandelaars, maar daardoor juist erg leuk. Bovendien hebben we en kilootje of twee echte klei meegenomen, zodat Levi thuis een keertje kan kleien met zelf uit de bergen gedolven klei.

Op de weg terug hebben we de oversteek gemaakt naar St. Wolfgang. Een prachtig dorpje, met fabelachtige hotels, gebouwen, straatjes etc. Voor Oostenrijkse begrippen verschrikkelijk commercieel, maar zeker erg leuk om te zijn.
IMG_1902
In het pand waar in 1400 en een beetje het orgel gemaakt is voor de plaatselijke kerk, hebben wij van de lekkerste cappuccino van deze vakantie genoten. Geserveerd door mooie dames in klederdracht, wat wil je nog meer. We hebben gelijk maar besloten dat we zaterdag einde van de dag terug gaan om dan als afsluiting een hapje te gaan eten.

IMG_1901
Langzaam weer terug naar de auto kwamen we plots een stok tegen. Niet zomaar een stok, maar zoals ik hem noem, De stok van Mozart. Hilde had als enige nog geen wandelstok voor in de bergen en we hadden afgesproken onze ogen open te houden. En zo geschiedde. Een stok van ca. 1,80 meter, met ongetwijfeld een behoorlijke historie. Dit was zichtbaar aan het aantal kerven, kleine beschadigingen en streepjes op de stok. We hebben hem uit het water gevist en meegenomen om er een mooie wandelstok van te maken. Wat heeft dat nou met Mozart te maken? De stok lag in de Wolfgangsee. Deze Wolfgangsee heet zo vanwege het feit dat de moeder van Wolfgang Amadeus Mozart hier heeft gewoond en dus bestaat er een (in)directe relatie tussen Wolfgang Amadeus Mozart en de stok...

s’Avonds was er op de camping een Gemuthlichen Abend georganiseerd. Oostenrijks folklore met muziek, dans en aloude gebruiken. Samen met de jongens zaten we op de eerste rij, genietend van een drankje (Hilde weer bier) en luisterend naar de typisch Oostenrijkse muziek en het jodelen.

IMG_1905 IMG_1906 IMG_1916

Donderdag wou ik graag gaan fietsen, maar Noah heeft mijn fiets ontdekt, met het gevolg dat hij er meer op zit dan ikzelf. Dus het lumineuze idee om dan een ATB voor Noah te gaan huren en samen op stap te gaan. Dat hebben we dus gedaan, met de belofte aan Levi dat ook hij vandaag (vrijdag) met mij en een fiets op stap mocht.
IMG_1925
Noah en ik zijn eerst naar St. Gilgen gefietst om daar de plaatselijke gondelbaan eens van dichtbij te bekijken, waarna we richting de andere kant, Strobl zijn gefietst. Hartstikke leuk om samen te doen. Einde van de middag stond nog in het teken van traumaverwerking. De rodelbaan in Karinthië had toch wat sporen achtergelaten en nadat we verzekerd hadden, dat deze rodelbaan, meer een soort lange glijbaan was, hebben ze toch allebei besloten nog eens te gaan rodelen. Gelukkig was dit eigenlijk veel leuker dan die moderne snelle rodelbaan van eerder. Ook Levi ging hier met veel plezier naar beneden en Noah kon zelfs een keertje extra omdat de kaart van Levi niet afgestempeld was.

De vrijdagochtend gelijk de fiets van Noah omgeruild voor een fiets voor Levi, echter de gereserveerde ATB was toch verhuurd. Dat vond Levi niet zo heel erg want er stond ook een prachtige BMX, wat hij een prima alternatief vond. We zijn weliswaar niet samen gaan fietsen, want bij naden inzien vond Levi het vooral leuk rondom de camping met zijn BMX een beetje de stoere boy in zijn blote bast uit te hangen. De middag stond het teken van Stairway to Heaven...

IMG_1938

Het verdriet van onze lieve Heer

40 jaar, een magische leeftijd. Niet voor niets wordt gezegd dat het leven pas na je 40e begint. Mythologisch of niet, 40 jaar is een leeftijd waarop je echt wordt vrijgelaten. Dan heb je alles geleerd wat er toe doet om te kunnen leven. Waar ouders hun kinderen al eerder loslaten, doet onze lieve Heer dat misschien pas op je 40e. Ik zeg: misschien, want het is zeker niet gebaseerd op een bijbelse wetenschap, maar slechts een waarneming van mijzelf. Ik denk dat onze lieve Heer veel moeite had om Hilde los te laten als kind onder zijn vleugels.
IMG_1839
Zijn verdriet hebben wij de hele oudejaarsavond en nieuwjaarsnacht van Hilde mee mogen maken. Zelden zoveel water achter elkaar naar beneden zien en horen komen. Een aaneenschakeling van regen wat blijft vallen, harder en harder tot het moment dat je denkt dat harder niet meer kan, en de tikjes op het caravandak veranderen in tikken. Midden in de nacht wordt iedereen wakker en begint, onder de indruk van dit fenomeen, aan allerlei lijnen te sjorren, nieuwe lijnen aan te leggen, auto’s te verplaatsen, etc. De volgende morgen blijkt de omvang van het verdriet van onze lieve Heer. De Wolfgangsee, toch geen lullig meertje (lengte 13,2 km), is in een nacht met 12 cm gestegen. Moraal van dit verhaal, Hilde is 40 geworden en dat is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Hiep hiep hoera!

En Hilde had speciale wensen voor haar verjaardag. Ze wilde graag naar Alpendorf, onze thuis-ski-adres om aldaar in de zomer te gaan wandelen en aansluitend in Flachau bij de Schnitzel Eck een schnitzel te eten zoals deze bedoeld zijn te smaken. Na vele dagen voorbereidingen, plannen en mentale kracht verzamelen, zijn we gisterochtend rond een uurtje of 10 vertrokken. Het is een goed uur rijden richting Alpendorf, waarbij de route door de bergen van dal naar dal prachtig is te noemen. Dat is weliswaar dezelfde route zoals we hier zijn gekomen, echter de heenreis regende het zo hard dat we er weinig van meegekregen hebben. We hebben uitzichten gezien, een aantal bergmeren, maar vooral een slingerende weg door de bergen die bij tijd en wijlen behoorlijk stijl omhoog en omlaag kronkelde.
IMG_1832
Vlak voordat we de A10 richting Villach opdraaide kwamen we door een klein nietszeggend dalletje, waar we toevalligerwijs en ontdekking hebben gedaan die ons leven aanzienlijk heeft beïnvloed. Tot de ontdekking van gisteren geloofde wij nog in het feit dat de wereld en de natuur zichzelf min of meer reguleren. Zo hebben wij geleerd dat wolken ontstaan door verdamping van vocht op de aarde, om vervolgens eens in de zoveel tijd leeg te lopen en daarmee de aarde te voorzien van water. Nu was het ons al opgevallen dat er hier zoveel water valt in Oostenrijk wanneer het regent. Op school en van onze ouders hebben wij altijd geleerd, dat dit komt doordat de wolken in de bergen blijven hangen, maar nu weten wij wel beter. Hier in Oostenrijk hebben ze een geheimzinnige wolkenmachine uitgevonden, waarmee ze zelf wolken kunnen maken. Daarmee creëren ze in de zomer veel regen wanneer het ze uitkomt en in de winter sneeuw. Bijgaande foto hebben we met gevaar voor eigen leven weten te maken zodat deze ontdekking niet in doofpot verdwijnt...

Gelukkig zijn we tijdens het fotograferen niet ontdekt en konden we verder rijden naar Alpendorf. Parkeren op ons vertrouwde plekje om vervolgens het grote plein voor de lift op te lopen en daar een groot kinderspeelparadijs te treffen waar normaal allemaal bussen staan.
IMG_1834
Op zich al een vreemde constatering, maar dat werd alleen nog maar versterkt doordat alles natuurlijk anders is dan in de winter. De Geisterberg is veranderd in een avonturenberg, met heel veel speelmogelijkheden, wandelmogelijkheden, een heus treintje en met wegen en paden. Met onze uitrusting aan zijn we eerst een stukje naar beneden gegaan. Daar is een ouderwetse blokhut met de naam ObergasAlm. Dit is een hutje waar je in skitijd eigenlijk niet kunt komen, maar in de zomer heel makkelijk. Een kleine bergboerderij waar we door Hilde zijn getrakteerd op koffie met gebak. De rust die er vanuit gaat in zo een hutje in de bergen is bijzonder te noemen. Daarna zijn we omhoog gelopen langs behoorlijk steile paden, door een stukje bos met Geisten (geesten), speeltoestellen, bankjes en prachtige uitzichten. Omgeven door Duitsers en Hollanders in zomers tenue met zo af en toe schoeisel die de term bordeelsluipers recht zouden doen.

IMG_1835 IMG_1849 IMG_1841

IMG_1882 IMG_1859 IMG_1830

Tegen het einde van de dag was het weer tijd om af te dalen en aangezien de laatste gondel naar beneden om 17.00 uur ging moesten we nog een beetje haast maken ook. Gelukkig gaat afdalen een heel stuk sneller dan stijgen en waren we ruim op tijd voor de gondel. Levi ging zich al zorgen maken dat de gondels op waren. Beneden aangekomen, hadden we beloofd, hebben ze nog een kwartiertje in het speelparadijs gespeeld, waarna we de reis binnendoor naar Flachau zijn begonnen.
IMG_1887
De Schnitzel Eck, waar ze de naam vandaan hebben, zeg het maar. Op een hoek staat het restaurant zeker niet, maar we komen er sinds 1998 graag, want ze maken overheerlijke schnitzels. Het formaat van een pizza met een paar patatjes erbij. Levi, aanvankelijk enigszins sceptisch, wil hier vaker gaan eten, want weinig patatjes, veel vlees en bovendien een zitbank waar hij op kon slapen nadat hij een schnitzel van jewelste en drie frietjes achterover had geslagen. Stuk voor stuk moe maar voldaan, zijn we weer richting de Wolfagangsee vertrokken. Nog voordat we Flachau uit waren, lag Levi al heerlijk te ronken en ruim een uurtje later waren we weer thuis. Tja, je wordt maar een keer 40 en dat hebben we zo met elkaar toch op een mooie en gedenkwaardige manier gevierd.


Terwijl ik dit verhaaltje afmaak, regent het weer pijpenstelen.
IMG_1889
Onze voortent met twee grijze vloermatten heeft inmiddels de beschikking over twee bruine vloermatten, maar dat mag de pret niet drukken. Wel ging het vannacht weer los qua weer waardoor de spanning voor Noah teveel is geworden. Hij wil niet meer in de tent slapen. Teveel regen, wind en onweer. Hij sliep heel slecht en is de laatste dagen ook wat humeurig, nu snapt hij zelf ook waarom. We hebben afgesproken dat hij de rest van de tijd lekker in de caravan mag slapen. Levi wilde in eerste instantie graag in de tent blijven slapen, maar heeft zich inmiddels solidair getoond met Noah. We hebben de opdracht gekregen de tent af te breken, maar dan is het misschien wel handig dat het weer een keertje droog wordt...

Op stap met familie von Trapp

Superdag!. Dat is het woord wat vandaag het meest toepasselijk is. Hilde had een tocht uitgezocht op de Postalm hier vlakbij. Alleen de route naar de Postalm toe is al de moeite waard. Langs een lange woeste rivier vol watervallen, bochtjes en spelonken klommen we naar ongeveer 1100 meter hoogte.
IMG_1813
Daar aangekomen word je getrakteerd op een prachtig weids panorama. Voor je het weet waan je je in een film van Sisi of The sound of music. Uitgestrekte alpenweiden omgeven door prachtige bergkammen. We hebben uiteraard foto’s gemaakt, maar geloof ons dat dit de kick van het daar zijn niet eens een beetje kan benaderen.

IMG_1781

Hilde wilde erg graag een keertje met zijn vieren op de foto, dus dan vraag je het eerste stel wat voorbijkomt of ze een foto van je willen nemen. Ik had het moeten weten: een Duister en een Duitserin die naar mijn telefoon keken alsof ik ze als Scotty ging „upbeamen”. Na de toch erg makkelijke toelichting in het Duits dat ze alleen maar even op het witte icoontje hoefde te drukken, is ze er toch nog in geslaagd om een ogenschijnlijk eenvoudig iets te verknallen. Een mislukte foto is tot daar aan toe. Hilde haar droom om met zijn vieren op de foto te komen (waarbij ze er dan het liefst zelf ook nog een beetje leuk op staat) is helaas uiteengespat.
IMG_1780
Met wat digitale trucjes heb ik er nog iets van kunnen maken en heb ik de dikke duim van de niet eens zo dikke Duitser kunnen wegpoetsen. Het betreft hier dus een geretoucheerde foto. Nadat we Hilde getroost hebben, zijn we van start gegaan met de wandeling Rundweg 3. Het eerste stuk was makkelijk en in het open veld, waarna we het bos in verdwenen en langs een waterval omhoog moesten klauteren. Dat was best pittig. Levi was in de veronderstelling dat het vandaag vlak en weids zou zijn (misschien omdat ik dat gezegd had...), maar een paadje van nauwelijks 50 cm breed met links een vrije val van een metertje of 10 naar de waterval en met grote stenen en misvormde boomtakken als obstakels, is toch best een aardige opgave. Maar de mannen hebben zich er goed doorheen geslagen en we waren blij met goede schoenen en wandelstokken. Hoewel, Noah lijkt te denken dat wandelstokken bedoeld zijn om tegen van alles aan te slaan en zeker niet om het lopen iets makkelijker te maken.

Onderweg kwamen we zowaar een klein kapelletje tegen boven op de berg. Dit kapelletje biedt ruimte aan 6 gelovigen tegelijk...

IMG_1785 IMG_1779 IMG_1789

Aan het bos leek geen einde te komen, totdat we een bankje zagen staan waarna we nog een paar meter moesten klimmen om vervolgens op een breed grindpad te komen. We hadden met Noah en Levi afgesproken dat we een lekker groot glas drinken gingen nemen in de blokhut die na het bos op ons stond te wachten. Heerlijk is het gevoel dan ook wanneer je een bocht omloopt en daar de Thoralm ziet liggen.
IMG_1796
Een nostalgisch alm met een bejaard stel als gasheer en -vrouw. Alles wat we graag wilde hebben hadden ze niet, maar gelukkig hadden ze genoeg andere dingen. Aangezien het al rond 12.00 uur was en en Levi zich druk begon te maken over het op tijd innemen van zijn medicijnen, hebben we gelijk maar wat te eten besteld. Het plekkie, het uitzicht, het momentum, het was super. Een moment overladen van geluk, rust, verbazing, liefde en trots. Als dit mediteren zou zijn, dan zou ik dat wel een tijdje vol kunnen houden. Maar dan hoop ik wel dat ze dan Gulaschsuppe hebben, alhoewel de Nuddelsuppe ook erg lekker was...

IMG_1808
De weg terug (of verder eigenlijk) ging vooral door het open veld. Een stuk makkelijker te lopen en daardoor liepen we ook een stuk sneller. We hebben inmiddels een hoop reacties op onze wandelstokken gekregen. Schijnbaar is het uniek om zelf wandelstokken te maken, al is het wel aandoenlijk om een paar van die kleine mannekes met wandelstokken te zien lopen. Ter compensatie van een verloren gewaande gezinsfoto heeft Noah ons nog geportretteerd.
IMG_1810


Zojuist zijn we overgoten door een pittige regenbui, onweer en flink veel wind. Noah begon die avondmaaltijdbuien al te missen zei hij... Levi is uitgeteld en viel bij het theedrinken al bijna in slaap. Noah gaf toe ook wel een beetje moe te zijn van deze prachtige dag en terwijl ik dit verhaaltje tot een goed einde probeer te breien, vallen mijn ogen ook steeds weer iets verder dicht. Dat betekent maar een ding en dat is: tijd voor een Schnaps. Volgens Oostenrijkse traditie maken wij een fles Obst Schnaps meester door elke avond een klein glaasje van dit bocht te drinken. Niet lekker, maar wel leuk! Hmm, mijn ogen staan weer wagenwijd open en ik denk dat ik het verhaaltje voor morgen ook vast ga schrijven.

Bierdrinkende vrouw en dubieuze figuren

Om maar met de deur in huis te vallen, de afgelopen dagen staan in het teken van records. Nog niet eerder hebben we zoveel regen op een vakantiedag meegemaakt, en nog niet eerder hebben we deze vakantie zoveel zon op een dag gehad. Dat was gisteren en vandaag! Maar laten we beginnen bij het begin, of eigenlijk het eind. Ons eerste vakantiedeel zit er al weer op. De 11 dagen aan de Milstatter See zijn voorbij gevlogen. De donderdag was verhuisdag van Dobriach naar Abersee (St. Gilgen).
IMG_1737
Voorafgaand aan deze verhuizing stonden de hemelsluizen open. Woensdag zouden wij in de ochtend een tochtje gaan maken en dan ’s middags op ons gemak in gaan pakken. Dat is er nooit van gekomen, het was woensdagochtend al begonnen met regenen en dat duurde tot ongeveer 13.00 uur. Alles dus zijknat, maar daar wordt je wel heeeeel creatief van. De waslijn onder de luifel, de grondzeilen wassen in de naastgelegen tijdelijk stromende watertjes en plannen maken hoe en waar de natte onderdelen ingepakt gaan worden. Maar dan wordt je wederom verrast door de natuur. De wolken trokken weg, de zon ging voorzichtig schijnen en binnen een uur leek alles alweer droog te zijn. Na een 1,5 uur hard werken hadden we gek genoeg alles droog op het plekkie waar het zou moeten horen en zijn we lekker gaan zwemmen alsof het een doodnormale vakantiedag was.

IMG_1742
Bij terugkomst zegt Hilde plots: Mies, moet je eens kijken... en ziedaar het beeld waarmee wij werden geconfronteerd. Zomaar een man en zijn hond, maar waar is nou dat broekje gebleven? Donderdagmorgen regende het wederom en gelukkig waren we al zover klaar dat we na het ontbijt weg konden rijden. Weinig last gehad van de regen. Op weg naar de WolfgangSee was het nat, natter en natst. Steeds meer regen en steeds minder zicht. De spiegels voor de caravan zijn niet heel functioneel meer wanneer ze zeiknat zijn en niet eens verwarmd zijn .... Het laatste stukje vanaf de A10 bij Salzburg naar de bestemming, ging door de bergen en daar viel het ons al op dat er zoveel watervalletjes waren. Aan het einde van de dag hoorden we via het weerbericht dat die dag de regenrecords gebroken waren wat het ontstaan van al die watervalletjes gelijk verklaarde. In slechts 4 uur tijd is er 120 mm regen gevallen en dat was bij aankomst op de camping ook wel te merken. Eerst nog het verkeerde straatje ingereden, maar daar draaien we onze hand niet meer voor om. In zijn achteruit en daarna weer in zijn vooruit naar het juiste straatje. Onze plek bestond uit gras en modder, ongeveer gelijk verdeeld. Met de mover hebben we de caravan op zijn plek gezet en zijn toen met zijn viertjes de caravan in gegaan om eerst even lekker te lunchen. Na de lunch, toen we nog steeds geen hand voor ogen zagen door de laaghangende wolken, zijn we boodschappen gaan doen. Bij terugkomst was het weer onveranderd, al was het wel iets zachter gaan regenen. Mijn zwembroek aangetrokken en in mijn eentje (wat een opoffering hè) de voortent er aan gehangen. Dat ging gelukkig vrij snel en daarmee hadden we gelijk iets meer bewegingsvrijheid, alhoewel we bij elke stap in de voortent moesten hopen dat we niet te diep zouden wegzakken in de modderpool.

IMG_1751
De eerste ochtend werden wij getrakteerd op een uitzicht wat we de dag ervoor nog niet meegemaakt hadden. Een overkant bestaande uit een prachtige bergpartij waarvan de top (de Schafberg) zich als een gesluierde vrouw op een haast mystieke wijze af en toe liet bewonderen om daarna weer onder haar sluier te verdwijnen en veel te raden over te laten. DE hele dag heeft de berg haar sluier af- en omgedaan. Zo af en toe kregen we zicht op de stoomtrein die van onder in het dal naar de top rijdt en weer terug. Boven op de top is een berghotel waar ruimte is voor een kleine 70 gasten om te overnachten.
IMG_1755
Omdat het vandaag prachtig zonnig weer was, hebben we na de lunch onze strandspullen gepakt en zijn we afgereisd naar de waterkant. Dit meer heeft een prachtige bijna turquoize kleur en nodigt je uit om even van haar weldadige rijkdom te genieten, wat we dus ook van harte hebben gedaan. Door de enorm sterke kracht van de zon, bleven we smeren met factoor hoog en hoger, maar uiteindelijk zijn we allemaal aardig verkleurd vandaag. Hilde en ik realiseerde ons dat we eigenlijk nog helemaal niet zo een dag hebben gehad in de vakantie. We hebben al veel mooie dingen gezien, maar nog niet echt mooi weer gehad waarbij je uren achter elkaar aan de waterkant verbleef.

Dan de camping, toevalligerwijs staan wij op een plekje recht tegenover de plek waar Rob en Wil ooit gestaan hebben. De camping is compact, netjes en ruim opgezet. Super sanitair met regendouches (als je eenmaal regen gewend bent...). We zijn hier pas een dag en alle 4 zijn we het er over eens dat deze camping, dit meer en deze omgeving om een of andere reden meer bij ons past. We voelen ons hier direct thuis en dat gevoel hebben we, merken we nu, niet gehad aan de MilstatterSee. Misschien komt dat ook wel door de campingbaas. Zonder te weten dat hij de eigenaar is van de camping zou ik gezegd hebben dat hij de verlichaming is van hoe wij over Oostenrijkse skileraren denken. Hij heeft zijn zaakjes goed voor elkaar en klaarblijkelijk vinden vele Hollanders dat ook, want de camping is vergeven van Hollanders (zeker 80 %).

Tot slot wil ik jullie bijgaand uitzicht vanaf de BreiterAlm niet onthouden. Deze berg heb ik vanmiddag samen met mijn stalen ros bedwongen. Daarnaast heeft er vandaag ook nog een revolutie plaatsgevonden in mijn relatie met Hilde. Ze is bier gaan drinken met als resultaat dat ik de helft van mijn blikje moest afstaan. Waar is de tijd gebleven dat mannen bier dronken en vrouwen rosé???
IMG_1763

Wie is de burgemeester van ...?

IMG_1725
Dinsdag 29 juli 2014, een heugelijke dag omdat Noah vandaag 13 is geworden. We hebben net een gebakje tot ons genomen. Noah en Levi zijn er van overtuigd dat ze hier in Oostenrijk lekkerdere gebakjes kunnen maken dan thuis. Levi vindt eigenlijk al het eten hier lekkerder. Terwijl we aan het relaxen zijn denken we terug aan een tussenstop in Nancy 3 jaar geleden, toen we op weg waren naar Spanje. Dat komt door Rob de Nijs....???!!! Toen schreven we al eerder over „zachtjes tikt de regen tegen het caravanraam”. Dat doet het nu ook. Als het hier regent lijkt het het alsof het ritme heel constant is, je zou er bijna op kunnen mediteren.

Maar goed eerst even terug naar de voorgaande dagen. Zondag aan het einde van de middag kwamen Leonie & Laurens met kids langs. Zij staan op een camping 500 meter verderop. Wel even gezellig, de kinderen samen gezwommen, de ouders een borreltje gedronken en aansluitend hebben we met zijn allen gegeten. De buren om ons heen keken zo nu en dan wel wat verbaasd. Ze waren een stil gezinnetje gewend en het ensemble nu maakte met elkaar iets meer lawaai dan ze gewend waren.

IMG_1701
Maandag hadden we weer een uitstapje op het programma staan. Dit keer was de keuze gevallen op Reisseck, een gebergte van maximaal 2900 meter hoog, waarbij je met een treintje tot 2200 meter wordt gebracht (in 4 etappes). De eerste 3 etappes zijn treintjes die schuin tegen de berg omhoog worden getrokken. Dat gaat aardig stijl, maximaal 82%!!!! De laatste etappe is een smal dieseltreintje welke je door de donkere spelonken van een berg (dat klinkt mooier als een afgrijselijk saaie en lange tunnel) naar het Berghotel (2245 meter) brengt. Inmiddels boven de bomengrens stap je daar in een schilderij van een weids uitblik op de alpen. Het maakt je wederom klein en nietig en doet je denken alsof er op de hele wereld niks anders bestaat dan bergen. Vanaf dit punt zijn we verder omhoog gelopen naar een stuwmeer. Dit gebied staat bekend om het gebruik van waterkracht voor het opwekken van elektriciteit. Er zijn daarom verschillende stuwmeren waaruit gecontroleerd water door lange pijpen naar beneden wordt gestort, waarmee ze dan turbines aandrijven, die op hun beurt elektriciteit opleveren.

IMG_1726
’s Morgens had Hilde een vervroegd verjaardagscadeautje van ons gekregen, een zogenaamd softshell jas welke ze gelijk boven kon gebruiken. Nu nog een paar klimhaken, strijkijzers (ehh ik bedoel stijgijzers) en ze kan zo als Hiking Babe doorgaan.

Maar goed we zijn rustig naar boven gelopen, want de ijlere lucht was duidelijk waarneembaar. Heerlijk om die typisch Hollandse gezinnen te zien die met all-stars aan, een t-shirtje aan en vooral veel eten bij zich en niet al te veel drinken, de bergen trotseren. Ze stappen uit het treintje en doen hun best om vooral als eerste boven te zijn. Na niet al te lang zitten ze hijgend en puffend op de grond of op een bankje. Uiteindelijk zagen we dat we in de buurt van de stuwdam kwamen en klimmend over een paar rotsen kregen we een prachtig fabelachtig uitzicht cadeau.

IMG_1718
Dit punt noemen ze het Echopunkt. Alles wat je zegt wordt tegen je gebruikt. Dus wie is de burgemeester van Wezel? Wie is het liefje van Levi? Wie heeft de ..... van Bali? Een werkelijk prachtig meer. Kristalhelder muisstil water waardoor het letterlijk als een spiegel de bergen en de lucht reflecteert. Ter illustratie nog een paar prachtige foto’s. We hebben ons er echt vergaapt aan de schoonheid van de natuur.

IMG_1716 IMG_1717

Uiteindelijk zijn we nog iets verder gelopen om vervolgens langzaam weer terug te gaan richting het Berghotel. We hebben een hoop plezier van onze uitrusting. De rugzak met drinkzak, de stokken die we vorig jaar al hadden gemaakt en de schoenen. Voor Hilde gesneden koek want die heeft haar schoenen al sinds 1996. Noah op bergschoenen van Lotte, pa bergschoenen (en rugzak) gekocht van het verjaardagsgeld en Levi’s schoenen hebben we hier gekocht. Hij loopt er trouwens supergoed op. Als bewijs dat ik er overigens zelf ook ben geweest heb ik ook nog een foto bijgevoegd.
IMG_1733


Voordat het afdalen met de trein weer begon hebben we nog een terrasje gepakt. In de hoek op een overhellend terras waardoor we iets over de berg hellend wederom een prachtig uitzicht hadden. Je zou er stil van worden...... Nog even wat drinken en in mijn geval geen drinken maar een overheerlijke kom gulaschsoep, om vervolgens de afdaling te gaan doen. Naar boven gaan op zo een stijle helling is al niet fijn, naar beneden in een volgestouwd metalen bakje, (genaamd trein) wat goed zou volstaan als sauna, was zeker geen pretje. Terugkijkend zouden we het zo weer doen om dat prachtige uitzicht nog eens te mogen zien. Beneden was het snel de warme kleren uit en de korte broek en shirts weer aan, want daar was het bijna 29 graden. Levi kon niet wachten om het meer weer in te duiken en bij thuiskomst hebben we dat dan ook samen gedaan. Daarna zijn we naar Laurens & Leonie gegaan en hebben we daar met zijn allen ge-BBQ-d en de kids hebben heerlijk gezwommen in het zwembad aldaar.

Tot slot, in het kader van Levi’s logica. Wie heeft de bergen gemaakt? Antwoord Papa: God! Nee zegt Levi. Antwoord Noah: door verschuivende aardkorsten. Nee zegt Levi. Het zijn bergzaadjes geweest die door God gezaaid zijn en daarna gegroeid zijn en nu bergen zijn...

De eerste week

Zaterdag alweer! We zijn alweer een week onderweg. Volgens onze Duitse buurman hebben we uniek weer. Uniek wisselvallig weer bedoelt hij dan, want hij kan buigen op de nodige jaartjes ervaring hier, aangezien hij en zijn gezin hier al jaren komen. Meestal is het hier veel constanter weer en is het ook veel warmer. Wij vinden het tot nog toe prima. Voor het zwemmen zou het iets warmer mogen zijn, maar verder is het goed te doen. Het water wat valt, valt vooral aan het einde van de dag of ’s nachts. De jongens vermaken zich prima in de tent. Van de week had Levi ’s nachts een ongelukje waardoor wij hem (vanwege beperkte hoeveelheid slaapzakken) binnen wilde hebben. Echt niet! Levi wil onder geen beding de tent uit, terwijl Noah in het begin nog wat twijfels had.

De afgelopen dagen is er een uittocht gaande van Nederlanders, welke vervangen worden door Duitsers en Oostenrijkers. Er waren toch al niet heel veel Hollanders, maar we bevinden ons nu in de minderheid en daar houden we wel van. We staan in een straatje waarvan de middenweg krap 2 meter breed is. Wij hebben een XL-plaats waardoor we plek zat hebben, echter de meeste plekken zijn normale plekken waar een auto niet altijd even makkelijk op past. Dat levert dagelijks interessante gebeurtenissen en ergernissen op. Een Duitser met een hele grote caravan had schijnbaar zijn budget opgemaakt, want hij staat met zijn caravan van een kleine 6 meter op een normale plek en dan ook nog overdwars. Resultaat is dat zijn dissel tot aan de straatkant staat. Precies daartegenover staat een andere Duitser (trend?) die ook een hele grote caravan heeft maar een groot gezin te onderhouden heeft. Om deze allemaal droog te houden heeft hij op een gewone plek de caravan met voortent en luifel geplaatst. Resultaat is dat de scheerlijnen van de luifel exact tot op de straatlijn uitkomen. Moraal van het verhaal. Een beetje auto met caravan (lees andere Duitser) kan hier eigenlijk niet langs zonder iets te raken, wat dus ook regelmatig voorkomt. De dissel-Duitser lijkt echter geen mm prijs te willen geven, evenals de grote-gezin-Duitser. Het wachten is op een enorme vechtpartij vanwege opgelopen averij van iemand.

Verder hebben we sinds gisteren een nieuwe buurman. Een dikke Duister (met recht dik). Hij heeft bij zijn vrouw een tweetal kleintjes verwekt die klaarblijkelijk gelijktijdig zijn geboren, aangezien ze er als tweeling uitzien. Mijn inschatting is dat vrouwlief had gehoord dat camperen erg leuk is en dat ze dit graag wilde proberen. Na haar wilde jaren (gezien het aantal tattoo’s), wil ze nu ook het „gewone” leven proeven. Ik denk dat dit tot een zeer langdurige en heftige discussie met manlief heeft geleid. Uiteraard heeft ze die gewonnen en zie daar, ze zijn aan het kamperen. Manlief, toch zeker geen kleintje, dacht: als ik dan toch moet gaan kamperen, dan ook in stijl.
IMG_1682
Hij heeft de grootste caravan gehuurd die er te huren valt (ik schat ergens rond de 8 meter) en heeft na een dag hard werken er een voortent aangezet, waarvan de inrichting zeker niet onder doet voor een luxe bungalow. Wat ik erg kan waarderen is dat hij wel een XL-plek heeft gereserveerd.

Vandaag zijn we weer op stap geweest. Het zou wat koeler worden en er was kans dat er wat regen zou gaan vallen. Noah mocht vandaag kiezen uit het aanbod van de Kärnten-Karte, wat toch redelijk uitgebreid is en hij koos voor de Turracher Höhe. Niet geheel toevallig is daar ook één van de langste rodelbanen. Boven (ca. 2000 meter) was er bovendien voor kinderen erg veel te doen en kon je er ook een mooie wandeling maken. Maar het gesprek ging toch vooral over de afdaling. Lengte 1,6 km, hoogteverschil 200 meter, maximaal 12 meter boven de grond en maximale snelheid 40 km/h. Noah met mama..... Niet dus, Noah alleen en mama alleen en Levi met papa. Ik weet niet wie er nou het meest last van spanning had, maar de strijd ging tussen Levi en Hilde. We hebben het gelukkig overleefd. Bijgaand nog een paar foto’s van de prachtige vergezichten die ons ten beurt vielen.

IMG_1692 IMG_1685 IMG_1677

IMG_1687

Voor de oplettende kijker valt te zien dat hoe hoger je komt hoe meer je als mens vervormd wordt. Dat heeft met de atmosferische druk, de genen en het weer te maken. Er lopen daar dus hele gekke gemuteerd mensen rond. Ter verduidelijking hebben we een uitvergroting bijgevoegd van een gemuteerde Levi.

IMG_1687 IMG_1662

Tot slot nog de bekendmaking van de winnaar van de prijsvraag. De foto betrof inderdaad een uitgedroogde koeienvlaai op grote hoogte. Het nette antwoord was verteerd gras... De winnaar is R.Th. de Waard, hij mag te samen met een introducé op een nader te bepalen tijdstip een BBQ boeken bij Casa Tuba. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.

Snotfabriek

Het heeft even geduurd, maar dat heeft vooral te maken met mijn plotselinge transformatie tot volledig operationele snotfabriek. Noah bleek toch iets te hebben wat overdraagbaar was, want ik had het afgelopen donderdagavond ook vol te pakken. En dan gaan de sluizen los.... ’s Morgens had ik nog een tochtje gemaakt met de ATB, wat hier best een uitdaging is (kilometers achter elkaar tegen de 20% doet echt pijn in je benen, hoe licht het verzet ook is). De rest van de dag hebben we niet zo heel veel gedaan, de jongens zwemmen, moeders lezen en pa gewoon niks. ’s Middags zijn we met de boot vanuit Milstatt naar Seeboden gevaren. Vooral Noah vond dat erg leuk. Ik vind eigenlijk dat ze het moeten verbieden. Oude dieselboten die volgas over die prachtige meren varen een hoop lawaai maken. Bovendien is het niet mijn hobby op het dek zittend, mee te trillen met het ritme van die oude dieselmotor, de walmen op te snuiven van de uitlaatgassen die daar bij vrijkomen, etc. Misschien nog wel meest jammer is het feit dat je met zo een boot eigenlijk helemaal geen verbinding hebt met het water. Alsof je met een bus door een straat rijdt.

De volgende dag, de nodige paracetamolletjes verder, zijn we op stap gegaan naar Nockalmstrasse.
IMG_1659
Op advies van Opa Rob hebben we deze prachtige autoroute door het Nockalmgebergte bereden. Werkelijke prachtige route, een beschermd gebied met heel veel flora en fauna. Ondanks het wat grijzige weer en en zelfs even noodweer hebben we het daar prachtig gehad. Bovenaan was een winkeltje met eigengemaakte producten waaronder een aantal soorten worst. De kenners weten dat ik geen liefhebber ben van paddenstoelenworst (salami), maar in de kleine proeverij kreeg ik zowaar een salami voorgetoverd die echt lekker was. Uiteraard tegen een veel te hoge prijs hebben we een grote worst meegenomen, welke we besloten hebben in zijn verpakking te laten zitten om thuis deze met familie en vrienden te delen.
IMG_1665
Gek genoeg heb ik nu ik over die worst schrijf, wel de neiging om de verpakking open te maken.

Onderweg kwamen we ook nog een mooi bord tegen. Op dit bord, welke naar de laatste 35 wandelminuten verwijst richting de Glockenhütte, staat subtiel vermeld dat het niet handig is deze wandeltocht met hakken te ondernemen. Ik zie gelijk een jaarlijks terugkerend evenement voor me met vrouwen (beslist geen travestieten), die met stilettohakken zo snel mogelijk deze wandeltocht doen.

Bovenaan de berg brak de (weer)pleuris uit. Harde regen terwijl je bochtjes bergafwaarts draait. Daarbij een beetje onweer, waarbij de knal toch echt dichterbij lijkt te zijn. De rit kwam tot een (tijdelijke) stop toen we werden geconfronteerd met een protestgroep.
IMG_1669
Het is me nog niet helemaal duidelijk waartegen ze protesteerden, maar ze hadden de weg bezet. Uiteindelijk lieten ze mondjesmaat auto’s voorbij gaan, waarbij we oog in oog met de protesterende koeien kwamen te staan. Ze gaven zoveel ruimte dat de buitenspiegel bijna in het achterwerk van Berta 23 verdween. Uiteindelijk hebben we het weer gehaald en tja, na een middag vol indrukken is het toch echt tijd voor een verkoelend drankje.

De avond viel erg vroeg voor de mannen. Noah en Levi gewoon moe en pa met koorts om 20.00 uur op bed en moeders heeft lekker gelezen Gelukkig had Noah ’s middags bij de wensklok een goede wens voor mij gedaan dus dat zou wel moeten helpen.

Higher and higher

Vandaag onze eerste bergetappe gepland. Hilde heeft (zoals zo vaak) het voorwerk gedaan en de keuze was gevallen op Goldeck, een ski-oord hier vlak bij het stadje Spittal ADD. Dat betekent niet dat het dorpje slechts bewoond wordt door mensen met ADD, maar ADD staat voor An Der Drau. Voluit heet het dus Spittal an der Drau, maar ja dat is lastig op verkeersborden hè.

Om maar gelijk te laten zien dat we een prachtige dag hebben gehad, onderstaand plaatje.

IMG_1643

We hadden maar besloten een Karntenkarte te kopen, wat zoiets is als een regiokaart waarmee je heel veel attracties en bezienswaardigheden kunt bezoeken. Met zijn viertjes € 104,- maar vanmiddag konden we de eerste attractie al „gratis” doen. Met de lift omhoog naar 2050 meter, waarna je nog via een aantal routes naar de top kunt lopen (2170 meter). Een fris windje, maar ook een regelmatig verschijnend zonnetje. Levi moest vooral weer even wennen aan de bergen. Smalle paadjes houdt hij niet zo van, maar na verloop van tijd ging dat weer prima. Noah, een beetje ziekerig vandaag, hield zich goed. Af en toe vlogen de vogels boven op de berg weer abrupt weg wanneer Noah weer en niesbui had, en vanmiddag bleek hij toch een beetje koortsig. Dan hebben die drie weken afscheidsfeestjes toch zijn tol geëist en we hebben Noah uitgelegd dat hij een beetje roofbouw op zijn lichaam heeft uitgevoerd.

Op de terugweg kwamen we een mooie grote sportzaak tegen alwaar we zowaar mooie en passende bergschoenen voor Levi hebben gevonden. Hij was er zo blij mee dat hij vanavond zei: als we dan morgen weer in de bergen zijn....... / maar we gaan morgen helemaal niet naar de bergen... / aahhhh....

IMG_1645
Vanmiddag heeft Noah gechilled onder het genot van wederom een paracetamolletje en verse jus d’orange. Levi moest en zou zwemmen en samen met pa heeft die dat ook gedaan, waarna het inmiddels tot ritueel gebombardeerde familiedouchefestijn volgde. En toen..... toen was het tijd voor de eerste BBQ. Lekkere worstjes, gemarineerde satestokjes en een stukje spare-ribs stonden te samen met sla, brood en nog wat andere attributen het menu. Heerlijk in het avondzonnetje. Dat avondzonnetje maakt het zijn bij de waterkant een bijzonder aangename bezigheid. Velen van de camping nemen hun flesje wijn of iets van dien aard mee om de ondergaande zon in de see te zien zakken. Werkelijk prachtig!


IMG_1644
Tot slot hebben we nog een prijsvraag en voor de winnaar(s) stellen wij dit keer een BBQ bij terugkomst in het vooruitzicht. Welk materiaalsoort is er te zien op foto links? SMS uw antwoord naar 06-51602280 o.v.v. uw naam gevolgd door PRIJSVRAAG Antwoord X. We zien de reacties graag tegemoet.

Mijn rug doet het overigens weer behoorlijk goed. Ik geloof dat ik dat Oostenrijkse spulletje maar in grote getalen moet inkopen en aan de getroffenen in Harderwijk en omgeving moet verkopen. Bijzonder goed spulletje, of zou mijn lijf gewoon zo goed en gezond zijn dat hij dat in een paar dagen verwerkt?

Trage start

Eerst nog even over die Pizzzzzeria. Een lokale tent, op het eerste oog een verschrikkelijke locatie, maar kijk je iets verder dan je neus lang is, dan blijkt de pizzeria midden tussen 3 grote campings in te liggen. Elke avond vol. Bij het binnenkomen wordt alvast melding gemaakt dat het serveren van de overige gerechten en de pizza’s niet gelijktijdig zal plaatsvinden. Dat ze daarmee bedoelden te zeggen dat je beter geen pizza kon bestellen omdat deze per stuk klaargemaakt werden, dat begrepen we pas achteraf. Ruim een uur gewacht en toen kregen we als „schadevergoeding” een stukje stokbrood met 3 stukjes tomaat erop. Daarna nog ca. 20 minuten wachten en toen was het eindelijk zover. Het moet gezegd worden, de pizza’s smaakten alsof ze stuk voor stuk met liefde waren klaargemaakt.... Toe het moment van betalen aanbrak bleek je alleen met cash te kunnen betalen. Dit omdat, volgens zeggen van de zoon van de eigenaresse, ze met de aanbieder van het pin-systeem geen afspraak konden maken om een abonnement voor een half jaar te gebruiken. Ze zijn in de winter (en ver daarvoor en ver daarna) naar eigen zeggen gesloten en dat is het zonde van het geld. Tja, je kon hier in de winter midden op de weg gaan liggen en dan moest je tot de zomer wachten alvorens je dood werd gereden. Een prachtige volzin die er net iets te geregisseerd uit kwam. Maar goed, wij hadden geen cashgeld bij ons, dus Hilde haar rijbewijs afgegeven en ik later terug gegaan om te betalen. Ik moest net even wachten omdat de eigenaresse en haar zoon in een heftige discussie verwikkeld waren met een ander gezin. Het ging om hetzelfde verhaal. Waarschijnlijk gebeurt dit een keertje of vaak per avond en kiezen ze er heel bewust voor dat zo te laten en nergens kenbaar te maken dat je alleen tegen contante betaling kunt eten.

Gisteren zijn we op stap geweest om wat boodschappen te halen. Een supermarkt vinden is hier niet heel ingewikkeld. Over een strook van ca. 15 km denk ik dat we er een stuk of 12 hebben. Uiteindelijk hebben we gekozen voor de supermarkt die het dichts bij een drogisterij lag, want Hilde was haar make-up tasje vergeten en waande zich een spook op vakantie, dus daar moest tegen de hoogste prioriteit actie ondernomen worden.

Mijn rug was erg pijnlijk en er was bijna een tilinstallatie voor nodig om mij in en uit de auto te hijsen. Er zat zelfs een bobbel op de plek waar het mis was gegaan. Daarom toch maar even langs de apotheek, alwaar ze voor mij een middeltje in de aanbieding hadden dat zeker zou werken. En zo geschiedde!
IMG_1615
Nu (vandaag, dinsdag) is mijn rug erg opgeknapt, de bobbel is flink geslonken en de pijn heeft nu slechts iets weg van een hevige spierpijn. Vanmiddag zelfs een stukje gewandeld. Recht tegenover de camping begint er een wandelpad wat we gevolgd hebben. Een best pittig klimmetje, maar het uitzicht maakt wel heel veel goed. Uitgerust in ons bergbeklimtenue, inclusief wandelstokken, hebben we een proefwandeling gemaakt, want morgen willen we een mooie wandelroute uitkiezen om wat langer actief te zijn.
IMG_1626

Noah is vooral erg moe en een beetje verkouden, maar een lange nachtrust zal hem vast goed doen. Levi is vandaag in nieuwe slippers gestoken. Een soort crocs maar dan in slippervorm. Zijn „oude” crocs zijn te klein en bij zijn Birkenstocks bleek een ijzeren ringetje gebogen aan de binnenkant iets te irriteren. Wanneer je het ringetje ziet is het een wonder te noemen dat het slechts iets irriteerde, want het is een scherpe rand die continu op je bovenvoet drukt, maar goed.

Levi en Noah hebben hier een walhalla ontdekt qua douchen. Het zijn de zogenoemde familiedouches. Een super de luxe XXXXL-douche met zonodig 3 stralen te gelijk, elke kant op te richten die je wil en als uitsmijter een heerlijke massagedouche. Zo ineens zeggen ze, we gaan douchen hoor. Dan kan het zo maar een half uur of langer duren voordat ze weer terug zijn. Vanavond hadden ze mij gestrikt mee te gaan en dat ga ik zeker vaker doen..... In één van de volgende edities iets over de algemene indruk van de omgeving, die is nog een beetje onduidelijk. Prachtig is het hier absoluut, maar de omgeving qua toerisme snappen we nog niet helemaal.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen...

Het is weer zover, zomervakantie 2014 is van start gegaan. Na alle voorbereidingen van Hilde stond de bestemming ingesteld op de Milstattersee in Oostenrijk. Ongeveer 1100 km verwijderd van de Tubadreef dus in twee etappes. Het verkeer onderweg op zaterdag was ’s morgens erg gunstig, ’s middags helaas wat drukker, maar uiteindelijk zijn we rond 16.45 uur op de tussenstop aangekomen. Caravan op zijn plek gezet en lekker even relaxen........, totdat we nieuwe overburen kregen. Een gezin helemaal vanuit Denemarken kwam met caravannetje (meestal hebben die Denen caravans waar je u tegen zegt). Alhoewel ik Denen altijd als bescheiden en rustig in mijn gedachte heb, was dit nu niet helemaal het geval. De vrouw (nog geen 50) hoestte en rochelde aan één stuk door en dat ging niet zachtjes. Zielig hè zo een vrouw die steeds aan het hoesten is....Nee hoor! Er was namelijk nog één ding wat ze vaker deed dan hoesten en rochelen en dat was een sigaret opsteken. Ieder zijn keuze toch, maar goed vanwege de warmte hadden wij (net als de rest van de camping) de ramen lekker open staan waardoor de caravan al vrij snel met het aroma van de vrouw haar sigaretten gevuld werd, afgelost met een prachtige hoestbui met diepgaande roggelgeluiden.

Uiteindelijk zijn we met zijn allen in slaap gevallen met de ramen open en met de gedachte dat we het bloedje heet zouden hebben vannacht, maar dat viel reuze mee. In de ochtend hadden we het zelfs koud. De ochtend was overigens al heel vroeg daar, aangezien we door de plaatselijke kerklokken abrupt uit onze slaap getrokken werden. Waarschijnlijk een dronken beiaardier die te diep in het glaasje gekeken had en de tijd op zijn horloge niet meer kon lezen, begon een oorverdovend klokkenspel ten gehore te brengen om 6.00 uur in de ochtend!!!! Of zou het een kerkelijk tropenrooster zijn geweest, hoe dan ook we draaiden ons weer om, om lekker nog een uurtje slaap te vatten. Maar plots klonk daar een stem, en nog één, weldra was het een luidruchtige gesprek tussen twee gezinnen die om vijf minuten na zes klaar stonden om te vertrekken. Ze vertelden elkaar nog even waar ze naar toegingen en hoe ze reden. Ze deden hun best om het verhaal van „de tegenstander” te overtreffen en dat ging gepaard met steeds verder opengeschroefde stemvolumes. Dat hebben ze toch een kleine 20 minuten volgehouden waarna wij, gerustgesteld door twee wegrijdende auto’s, het plan hadden gevat om nog effe 40 minuutjes van onze slaap te genieten. Helaas...... de overbuurvrouw was ook wakker geworden van al die herrie (wie niet), alwaar zij besloot om eens lekker een sigaretje op te steken onder luid protest van haar longen. Toen zijn we er maar uit gegaan.

De reis vandaag ging redelijk goed, slechts een klein oponthoud en net voor 14.00 uur rolden we de campingplaats op. Milstattersee, blijkt een gigantisch meer te zijn in een prachtige weelderige omgeving. Gezellige dorpjes, typisch Oostenrijks ingericht. Dat geldt niet helemaal voor de camping. Op de camping staand krijg je het idee dat je je aan de Cote d’Azur bevind op een camping aan zee. Op elkaar gepakte caravans en tenten, nauwelijks ruimte om je caravan op zijn plek te krijgen en van rechte plaatsen was al helemaal geen sprake.

Gelukkig had Hilde een XL-plek gereserveerd, dus wij hebben een zee aan ruimte. We hebben zeker nog ruimte voor 2 of 3 andere auto’s en zo zie je je andere mensen ook een beetje kijken. Dus ik begin me af te vragen, als we nou een dagtarief rekenen van € 7,50 per auto en er 3 toelaten op „ons” terrein, dan hebben we een mooi deel van de campingkosten alweer terugverdiend.

Het opzetten van de caravan ging overigens niet helemaal vlekkeloos en mijn rug heeft voor het eerst in zijn leven onder een luide kraak aangegeven dat datgene wat ik aan het doen was, niet heel erg gewaardeerd werd. Ik loop nu net als Rob :-) De jongens liggen in de tent. Vooral Levi had daar vreselijk veel zin in.

Vanavond hebben we bij een pizzzzzzeria gegeten. Maar daar is zzzzzoveel over te vertellen, dat doen we in de volgende editie wel. Tot slot in het kader van Levi’s logica: waarom noemen ze je sleutelbeen een been, terwijl het aan je arm vast zit?