Vanderfeenopreis

Ontdek de wereld, plekje voor plekje...

Jul 2014

Wie is de burgemeester van ...?

IMG_1725
Dinsdag 29 juli 2014, een heugelijke dag omdat Noah vandaag 13 is geworden. We hebben net een gebakje tot ons genomen. Noah en Levi zijn er van overtuigd dat ze hier in Oostenrijk lekkerdere gebakjes kunnen maken dan thuis. Levi vindt eigenlijk al het eten hier lekkerder. Terwijl we aan het relaxen zijn denken we terug aan een tussenstop in Nancy 3 jaar geleden, toen we op weg waren naar Spanje. Dat komt door Rob de Nijs....???!!! Toen schreven we al eerder over „zachtjes tikt de regen tegen het caravanraam”. Dat doet het nu ook. Als het hier regent lijkt het het alsof het ritme heel constant is, je zou er bijna op kunnen mediteren.

Maar goed eerst even terug naar de voorgaande dagen. Zondag aan het einde van de middag kwamen Leonie & Laurens met kids langs. Zij staan op een camping 500 meter verderop. Wel even gezellig, de kinderen samen gezwommen, de ouders een borreltje gedronken en aansluitend hebben we met zijn allen gegeten. De buren om ons heen keken zo nu en dan wel wat verbaasd. Ze waren een stil gezinnetje gewend en het ensemble nu maakte met elkaar iets meer lawaai dan ze gewend waren.

IMG_1701
Maandag hadden we weer een uitstapje op het programma staan. Dit keer was de keuze gevallen op Reisseck, een gebergte van maximaal 2900 meter hoog, waarbij je met een treintje tot 2200 meter wordt gebracht (in 4 etappes). De eerste 3 etappes zijn treintjes die schuin tegen de berg omhoog worden getrokken. Dat gaat aardig stijl, maximaal 82%!!!! De laatste etappe is een smal dieseltreintje welke je door de donkere spelonken van een berg (dat klinkt mooier als een afgrijselijk saaie en lange tunnel) naar het Berghotel (2245 meter) brengt. Inmiddels boven de bomengrens stap je daar in een schilderij van een weids uitblik op de alpen. Het maakt je wederom klein en nietig en doet je denken alsof er op de hele wereld niks anders bestaat dan bergen. Vanaf dit punt zijn we verder omhoog gelopen naar een stuwmeer. Dit gebied staat bekend om het gebruik van waterkracht voor het opwekken van elektriciteit. Er zijn daarom verschillende stuwmeren waaruit gecontroleerd water door lange pijpen naar beneden wordt gestort, waarmee ze dan turbines aandrijven, die op hun beurt elektriciteit opleveren.

IMG_1726
’s Morgens had Hilde een vervroegd verjaardagscadeautje van ons gekregen, een zogenaamd softshell jas welke ze gelijk boven kon gebruiken. Nu nog een paar klimhaken, strijkijzers (ehh ik bedoel stijgijzers) en ze kan zo als Hiking Babe doorgaan.

Maar goed we zijn rustig naar boven gelopen, want de ijlere lucht was duidelijk waarneembaar. Heerlijk om die typisch Hollandse gezinnen te zien die met all-stars aan, een t-shirtje aan en vooral veel eten bij zich en niet al te veel drinken, de bergen trotseren. Ze stappen uit het treintje en doen hun best om vooral als eerste boven te zijn. Na niet al te lang zitten ze hijgend en puffend op de grond of op een bankje. Uiteindelijk zagen we dat we in de buurt van de stuwdam kwamen en klimmend over een paar rotsen kregen we een prachtig fabelachtig uitzicht cadeau.

IMG_1718
Dit punt noemen ze het Echopunkt. Alles wat je zegt wordt tegen je gebruikt. Dus wie is de burgemeester van Wezel? Wie is het liefje van Levi? Wie heeft de ..... van Bali? Een werkelijk prachtig meer. Kristalhelder muisstil water waardoor het letterlijk als een spiegel de bergen en de lucht reflecteert. Ter illustratie nog een paar prachtige foto’s. We hebben ons er echt vergaapt aan de schoonheid van de natuur.

IMG_1716 IMG_1717

Uiteindelijk zijn we nog iets verder gelopen om vervolgens langzaam weer terug te gaan richting het Berghotel. We hebben een hoop plezier van onze uitrusting. De rugzak met drinkzak, de stokken die we vorig jaar al hadden gemaakt en de schoenen. Voor Hilde gesneden koek want die heeft haar schoenen al sinds 1996. Noah op bergschoenen van Lotte, pa bergschoenen (en rugzak) gekocht van het verjaardagsgeld en Levi’s schoenen hebben we hier gekocht. Hij loopt er trouwens supergoed op. Als bewijs dat ik er overigens zelf ook ben geweest heb ik ook nog een foto bijgevoegd.
IMG_1733


Voordat het afdalen met de trein weer begon hebben we nog een terrasje gepakt. In de hoek op een overhellend terras waardoor we iets over de berg hellend wederom een prachtig uitzicht hadden. Je zou er stil van worden...... Nog even wat drinken en in mijn geval geen drinken maar een overheerlijke kom gulaschsoep, om vervolgens de afdaling te gaan doen. Naar boven gaan op zo een stijle helling is al niet fijn, naar beneden in een volgestouwd metalen bakje, (genaamd trein) wat goed zou volstaan als sauna, was zeker geen pretje. Terugkijkend zouden we het zo weer doen om dat prachtige uitzicht nog eens te mogen zien. Beneden was het snel de warme kleren uit en de korte broek en shirts weer aan, want daar was het bijna 29 graden. Levi kon niet wachten om het meer weer in te duiken en bij thuiskomst hebben we dat dan ook samen gedaan. Daarna zijn we naar Laurens & Leonie gegaan en hebben we daar met zijn allen ge-BBQ-d en de kids hebben heerlijk gezwommen in het zwembad aldaar.

Tot slot, in het kader van Levi’s logica. Wie heeft de bergen gemaakt? Antwoord Papa: God! Nee zegt Levi. Antwoord Noah: door verschuivende aardkorsten. Nee zegt Levi. Het zijn bergzaadjes geweest die door God gezaaid zijn en daarna gegroeid zijn en nu bergen zijn...

De eerste week

Zaterdag alweer! We zijn alweer een week onderweg. Volgens onze Duitse buurman hebben we uniek weer. Uniek wisselvallig weer bedoelt hij dan, want hij kan buigen op de nodige jaartjes ervaring hier, aangezien hij en zijn gezin hier al jaren komen. Meestal is het hier veel constanter weer en is het ook veel warmer. Wij vinden het tot nog toe prima. Voor het zwemmen zou het iets warmer mogen zijn, maar verder is het goed te doen. Het water wat valt, valt vooral aan het einde van de dag of ’s nachts. De jongens vermaken zich prima in de tent. Van de week had Levi ’s nachts een ongelukje waardoor wij hem (vanwege beperkte hoeveelheid slaapzakken) binnen wilde hebben. Echt niet! Levi wil onder geen beding de tent uit, terwijl Noah in het begin nog wat twijfels had.

De afgelopen dagen is er een uittocht gaande van Nederlanders, welke vervangen worden door Duitsers en Oostenrijkers. Er waren toch al niet heel veel Hollanders, maar we bevinden ons nu in de minderheid en daar houden we wel van. We staan in een straatje waarvan de middenweg krap 2 meter breed is. Wij hebben een XL-plaats waardoor we plek zat hebben, echter de meeste plekken zijn normale plekken waar een auto niet altijd even makkelijk op past. Dat levert dagelijks interessante gebeurtenissen en ergernissen op. Een Duitser met een hele grote caravan had schijnbaar zijn budget opgemaakt, want hij staat met zijn caravan van een kleine 6 meter op een normale plek en dan ook nog overdwars. Resultaat is dat zijn dissel tot aan de straatkant staat. Precies daartegenover staat een andere Duitser (trend?) die ook een hele grote caravan heeft maar een groot gezin te onderhouden heeft. Om deze allemaal droog te houden heeft hij op een gewone plek de caravan met voortent en luifel geplaatst. Resultaat is dat de scheerlijnen van de luifel exact tot op de straatlijn uitkomen. Moraal van het verhaal. Een beetje auto met caravan (lees andere Duitser) kan hier eigenlijk niet langs zonder iets te raken, wat dus ook regelmatig voorkomt. De dissel-Duitser lijkt echter geen mm prijs te willen geven, evenals de grote-gezin-Duitser. Het wachten is op een enorme vechtpartij vanwege opgelopen averij van iemand.

Verder hebben we sinds gisteren een nieuwe buurman. Een dikke Duister (met recht dik). Hij heeft bij zijn vrouw een tweetal kleintjes verwekt die klaarblijkelijk gelijktijdig zijn geboren, aangezien ze er als tweeling uitzien. Mijn inschatting is dat vrouwlief had gehoord dat camperen erg leuk is en dat ze dit graag wilde proberen. Na haar wilde jaren (gezien het aantal tattoo’s), wil ze nu ook het „gewone” leven proeven. Ik denk dat dit tot een zeer langdurige en heftige discussie met manlief heeft geleid. Uiteraard heeft ze die gewonnen en zie daar, ze zijn aan het kamperen. Manlief, toch zeker geen kleintje, dacht: als ik dan toch moet gaan kamperen, dan ook in stijl.
IMG_1682
Hij heeft de grootste caravan gehuurd die er te huren valt (ik schat ergens rond de 8 meter) en heeft na een dag hard werken er een voortent aangezet, waarvan de inrichting zeker niet onder doet voor een luxe bungalow. Wat ik erg kan waarderen is dat hij wel een XL-plek heeft gereserveerd.

Vandaag zijn we weer op stap geweest. Het zou wat koeler worden en er was kans dat er wat regen zou gaan vallen. Noah mocht vandaag kiezen uit het aanbod van de Kärnten-Karte, wat toch redelijk uitgebreid is en hij koos voor de Turracher Höhe. Niet geheel toevallig is daar ook één van de langste rodelbanen. Boven (ca. 2000 meter) was er bovendien voor kinderen erg veel te doen en kon je er ook een mooie wandeling maken. Maar het gesprek ging toch vooral over de afdaling. Lengte 1,6 km, hoogteverschil 200 meter, maximaal 12 meter boven de grond en maximale snelheid 40 km/h. Noah met mama..... Niet dus, Noah alleen en mama alleen en Levi met papa. Ik weet niet wie er nou het meest last van spanning had, maar de strijd ging tussen Levi en Hilde. We hebben het gelukkig overleefd. Bijgaand nog een paar foto’s van de prachtige vergezichten die ons ten beurt vielen.

IMG_1692 IMG_1685 IMG_1677

IMG_1687

Voor de oplettende kijker valt te zien dat hoe hoger je komt hoe meer je als mens vervormd wordt. Dat heeft met de atmosferische druk, de genen en het weer te maken. Er lopen daar dus hele gekke gemuteerd mensen rond. Ter verduidelijking hebben we een uitvergroting bijgevoegd van een gemuteerde Levi.

IMG_1687 IMG_1662

Tot slot nog de bekendmaking van de winnaar van de prijsvraag. De foto betrof inderdaad een uitgedroogde koeienvlaai op grote hoogte. Het nette antwoord was verteerd gras... De winnaar is R.Th. de Waard, hij mag te samen met een introducé op een nader te bepalen tijdstip een BBQ boeken bij Casa Tuba. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd.

Snotfabriek

Het heeft even geduurd, maar dat heeft vooral te maken met mijn plotselinge transformatie tot volledig operationele snotfabriek. Noah bleek toch iets te hebben wat overdraagbaar was, want ik had het afgelopen donderdagavond ook vol te pakken. En dan gaan de sluizen los.... ’s Morgens had ik nog een tochtje gemaakt met de ATB, wat hier best een uitdaging is (kilometers achter elkaar tegen de 20% doet echt pijn in je benen, hoe licht het verzet ook is). De rest van de dag hebben we niet zo heel veel gedaan, de jongens zwemmen, moeders lezen en pa gewoon niks. ’s Middags zijn we met de boot vanuit Milstatt naar Seeboden gevaren. Vooral Noah vond dat erg leuk. Ik vind eigenlijk dat ze het moeten verbieden. Oude dieselboten die volgas over die prachtige meren varen een hoop lawaai maken. Bovendien is het niet mijn hobby op het dek zittend, mee te trillen met het ritme van die oude dieselmotor, de walmen op te snuiven van de uitlaatgassen die daar bij vrijkomen, etc. Misschien nog wel meest jammer is het feit dat je met zo een boot eigenlijk helemaal geen verbinding hebt met het water. Alsof je met een bus door een straat rijdt.

De volgende dag, de nodige paracetamolletjes verder, zijn we op stap gegaan naar Nockalmstrasse.
IMG_1659
Op advies van Opa Rob hebben we deze prachtige autoroute door het Nockalmgebergte bereden. Werkelijke prachtige route, een beschermd gebied met heel veel flora en fauna. Ondanks het wat grijzige weer en en zelfs even noodweer hebben we het daar prachtig gehad. Bovenaan was een winkeltje met eigengemaakte producten waaronder een aantal soorten worst. De kenners weten dat ik geen liefhebber ben van paddenstoelenworst (salami), maar in de kleine proeverij kreeg ik zowaar een salami voorgetoverd die echt lekker was. Uiteraard tegen een veel te hoge prijs hebben we een grote worst meegenomen, welke we besloten hebben in zijn verpakking te laten zitten om thuis deze met familie en vrienden te delen.
IMG_1665
Gek genoeg heb ik nu ik over die worst schrijf, wel de neiging om de verpakking open te maken.

Onderweg kwamen we ook nog een mooi bord tegen. Op dit bord, welke naar de laatste 35 wandelminuten verwijst richting de Glockenhütte, staat subtiel vermeld dat het niet handig is deze wandeltocht met hakken te ondernemen. Ik zie gelijk een jaarlijks terugkerend evenement voor me met vrouwen (beslist geen travestieten), die met stilettohakken zo snel mogelijk deze wandeltocht doen.

Bovenaan de berg brak de (weer)pleuris uit. Harde regen terwijl je bochtjes bergafwaarts draait. Daarbij een beetje onweer, waarbij de knal toch echt dichterbij lijkt te zijn. De rit kwam tot een (tijdelijke) stop toen we werden geconfronteerd met een protestgroep.
IMG_1669
Het is me nog niet helemaal duidelijk waartegen ze protesteerden, maar ze hadden de weg bezet. Uiteindelijk lieten ze mondjesmaat auto’s voorbij gaan, waarbij we oog in oog met de protesterende koeien kwamen te staan. Ze gaven zoveel ruimte dat de buitenspiegel bijna in het achterwerk van Berta 23 verdween. Uiteindelijk hebben we het weer gehaald en tja, na een middag vol indrukken is het toch echt tijd voor een verkoelend drankje.

De avond viel erg vroeg voor de mannen. Noah en Levi gewoon moe en pa met koorts om 20.00 uur op bed en moeders heeft lekker gelezen Gelukkig had Noah ’s middags bij de wensklok een goede wens voor mij gedaan dus dat zou wel moeten helpen.

Higher and higher

Vandaag onze eerste bergetappe gepland. Hilde heeft (zoals zo vaak) het voorwerk gedaan en de keuze was gevallen op Goldeck, een ski-oord hier vlak bij het stadje Spittal ADD. Dat betekent niet dat het dorpje slechts bewoond wordt door mensen met ADD, maar ADD staat voor An Der Drau. Voluit heet het dus Spittal an der Drau, maar ja dat is lastig op verkeersborden hè.

Om maar gelijk te laten zien dat we een prachtige dag hebben gehad, onderstaand plaatje.

IMG_1643

We hadden maar besloten een Karntenkarte te kopen, wat zoiets is als een regiokaart waarmee je heel veel attracties en bezienswaardigheden kunt bezoeken. Met zijn viertjes € 104,- maar vanmiddag konden we de eerste attractie al „gratis” doen. Met de lift omhoog naar 2050 meter, waarna je nog via een aantal routes naar de top kunt lopen (2170 meter). Een fris windje, maar ook een regelmatig verschijnend zonnetje. Levi moest vooral weer even wennen aan de bergen. Smalle paadjes houdt hij niet zo van, maar na verloop van tijd ging dat weer prima. Noah, een beetje ziekerig vandaag, hield zich goed. Af en toe vlogen de vogels boven op de berg weer abrupt weg wanneer Noah weer en niesbui had, en vanmiddag bleek hij toch een beetje koortsig. Dan hebben die drie weken afscheidsfeestjes toch zijn tol geëist en we hebben Noah uitgelegd dat hij een beetje roofbouw op zijn lichaam heeft uitgevoerd.

Op de terugweg kwamen we een mooie grote sportzaak tegen alwaar we zowaar mooie en passende bergschoenen voor Levi hebben gevonden. Hij was er zo blij mee dat hij vanavond zei: als we dan morgen weer in de bergen zijn....... / maar we gaan morgen helemaal niet naar de bergen... / aahhhh....

IMG_1645
Vanmiddag heeft Noah gechilled onder het genot van wederom een paracetamolletje en verse jus d’orange. Levi moest en zou zwemmen en samen met pa heeft die dat ook gedaan, waarna het inmiddels tot ritueel gebombardeerde familiedouchefestijn volgde. En toen..... toen was het tijd voor de eerste BBQ. Lekkere worstjes, gemarineerde satestokjes en een stukje spare-ribs stonden te samen met sla, brood en nog wat andere attributen het menu. Heerlijk in het avondzonnetje. Dat avondzonnetje maakt het zijn bij de waterkant een bijzonder aangename bezigheid. Velen van de camping nemen hun flesje wijn of iets van dien aard mee om de ondergaande zon in de see te zien zakken. Werkelijk prachtig!


IMG_1644
Tot slot hebben we nog een prijsvraag en voor de winnaar(s) stellen wij dit keer een BBQ bij terugkomst in het vooruitzicht. Welk materiaalsoort is er te zien op foto links? SMS uw antwoord naar 06-51602280 o.v.v. uw naam gevolgd door PRIJSVRAAG Antwoord X. We zien de reacties graag tegemoet.

Mijn rug doet het overigens weer behoorlijk goed. Ik geloof dat ik dat Oostenrijkse spulletje maar in grote getalen moet inkopen en aan de getroffenen in Harderwijk en omgeving moet verkopen. Bijzonder goed spulletje, of zou mijn lijf gewoon zo goed en gezond zijn dat hij dat in een paar dagen verwerkt?

Trage start

Eerst nog even over die Pizzzzzeria. Een lokale tent, op het eerste oog een verschrikkelijke locatie, maar kijk je iets verder dan je neus lang is, dan blijkt de pizzeria midden tussen 3 grote campings in te liggen. Elke avond vol. Bij het binnenkomen wordt alvast melding gemaakt dat het serveren van de overige gerechten en de pizza’s niet gelijktijdig zal plaatsvinden. Dat ze daarmee bedoelden te zeggen dat je beter geen pizza kon bestellen omdat deze per stuk klaargemaakt werden, dat begrepen we pas achteraf. Ruim een uur gewacht en toen kregen we als „schadevergoeding” een stukje stokbrood met 3 stukjes tomaat erop. Daarna nog ca. 20 minuten wachten en toen was het eindelijk zover. Het moet gezegd worden, de pizza’s smaakten alsof ze stuk voor stuk met liefde waren klaargemaakt.... Toe het moment van betalen aanbrak bleek je alleen met cash te kunnen betalen. Dit omdat, volgens zeggen van de zoon van de eigenaresse, ze met de aanbieder van het pin-systeem geen afspraak konden maken om een abonnement voor een half jaar te gebruiken. Ze zijn in de winter (en ver daarvoor en ver daarna) naar eigen zeggen gesloten en dat is het zonde van het geld. Tja, je kon hier in de winter midden op de weg gaan liggen en dan moest je tot de zomer wachten alvorens je dood werd gereden. Een prachtige volzin die er net iets te geregisseerd uit kwam. Maar goed, wij hadden geen cashgeld bij ons, dus Hilde haar rijbewijs afgegeven en ik later terug gegaan om te betalen. Ik moest net even wachten omdat de eigenaresse en haar zoon in een heftige discussie verwikkeld waren met een ander gezin. Het ging om hetzelfde verhaal. Waarschijnlijk gebeurt dit een keertje of vaak per avond en kiezen ze er heel bewust voor dat zo te laten en nergens kenbaar te maken dat je alleen tegen contante betaling kunt eten.

Gisteren zijn we op stap geweest om wat boodschappen te halen. Een supermarkt vinden is hier niet heel ingewikkeld. Over een strook van ca. 15 km denk ik dat we er een stuk of 12 hebben. Uiteindelijk hebben we gekozen voor de supermarkt die het dichts bij een drogisterij lag, want Hilde was haar make-up tasje vergeten en waande zich een spook op vakantie, dus daar moest tegen de hoogste prioriteit actie ondernomen worden.

Mijn rug was erg pijnlijk en er was bijna een tilinstallatie voor nodig om mij in en uit de auto te hijsen. Er zat zelfs een bobbel op de plek waar het mis was gegaan. Daarom toch maar even langs de apotheek, alwaar ze voor mij een middeltje in de aanbieding hadden dat zeker zou werken. En zo geschiedde!
IMG_1615
Nu (vandaag, dinsdag) is mijn rug erg opgeknapt, de bobbel is flink geslonken en de pijn heeft nu slechts iets weg van een hevige spierpijn. Vanmiddag zelfs een stukje gewandeld. Recht tegenover de camping begint er een wandelpad wat we gevolgd hebben. Een best pittig klimmetje, maar het uitzicht maakt wel heel veel goed. Uitgerust in ons bergbeklimtenue, inclusief wandelstokken, hebben we een proefwandeling gemaakt, want morgen willen we een mooie wandelroute uitkiezen om wat langer actief te zijn.
IMG_1626

Noah is vooral erg moe en een beetje verkouden, maar een lange nachtrust zal hem vast goed doen. Levi is vandaag in nieuwe slippers gestoken. Een soort crocs maar dan in slippervorm. Zijn „oude” crocs zijn te klein en bij zijn Birkenstocks bleek een ijzeren ringetje gebogen aan de binnenkant iets te irriteren. Wanneer je het ringetje ziet is het een wonder te noemen dat het slechts iets irriteerde, want het is een scherpe rand die continu op je bovenvoet drukt, maar goed.

Levi en Noah hebben hier een walhalla ontdekt qua douchen. Het zijn de zogenoemde familiedouches. Een super de luxe XXXXL-douche met zonodig 3 stralen te gelijk, elke kant op te richten die je wil en als uitsmijter een heerlijke massagedouche. Zo ineens zeggen ze, we gaan douchen hoor. Dan kan het zo maar een half uur of langer duren voordat ze weer terug zijn. Vanavond hadden ze mij gestrikt mee te gaan en dat ga ik zeker vaker doen..... In één van de volgende edities iets over de algemene indruk van de omgeving, die is nog een beetje onduidelijk. Prachtig is het hier absoluut, maar de omgeving qua toerisme snappen we nog niet helemaal.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen...

Het is weer zover, zomervakantie 2014 is van start gegaan. Na alle voorbereidingen van Hilde stond de bestemming ingesteld op de Milstattersee in Oostenrijk. Ongeveer 1100 km verwijderd van de Tubadreef dus in twee etappes. Het verkeer onderweg op zaterdag was ’s morgens erg gunstig, ’s middags helaas wat drukker, maar uiteindelijk zijn we rond 16.45 uur op de tussenstop aangekomen. Caravan op zijn plek gezet en lekker even relaxen........, totdat we nieuwe overburen kregen. Een gezin helemaal vanuit Denemarken kwam met caravannetje (meestal hebben die Denen caravans waar je u tegen zegt). Alhoewel ik Denen altijd als bescheiden en rustig in mijn gedachte heb, was dit nu niet helemaal het geval. De vrouw (nog geen 50) hoestte en rochelde aan één stuk door en dat ging niet zachtjes. Zielig hè zo een vrouw die steeds aan het hoesten is....Nee hoor! Er was namelijk nog één ding wat ze vaker deed dan hoesten en rochelen en dat was een sigaret opsteken. Ieder zijn keuze toch, maar goed vanwege de warmte hadden wij (net als de rest van de camping) de ramen lekker open staan waardoor de caravan al vrij snel met het aroma van de vrouw haar sigaretten gevuld werd, afgelost met een prachtige hoestbui met diepgaande roggelgeluiden.

Uiteindelijk zijn we met zijn allen in slaap gevallen met de ramen open en met de gedachte dat we het bloedje heet zouden hebben vannacht, maar dat viel reuze mee. In de ochtend hadden we het zelfs koud. De ochtend was overigens al heel vroeg daar, aangezien we door de plaatselijke kerklokken abrupt uit onze slaap getrokken werden. Waarschijnlijk een dronken beiaardier die te diep in het glaasje gekeken had en de tijd op zijn horloge niet meer kon lezen, begon een oorverdovend klokkenspel ten gehore te brengen om 6.00 uur in de ochtend!!!! Of zou het een kerkelijk tropenrooster zijn geweest, hoe dan ook we draaiden ons weer om, om lekker nog een uurtje slaap te vatten. Maar plots klonk daar een stem, en nog één, weldra was het een luidruchtige gesprek tussen twee gezinnen die om vijf minuten na zes klaar stonden om te vertrekken. Ze vertelden elkaar nog even waar ze naar toegingen en hoe ze reden. Ze deden hun best om het verhaal van „de tegenstander” te overtreffen en dat ging gepaard met steeds verder opengeschroefde stemvolumes. Dat hebben ze toch een kleine 20 minuten volgehouden waarna wij, gerustgesteld door twee wegrijdende auto’s, het plan hadden gevat om nog effe 40 minuutjes van onze slaap te genieten. Helaas...... de overbuurvrouw was ook wakker geworden van al die herrie (wie niet), alwaar zij besloot om eens lekker een sigaretje op te steken onder luid protest van haar longen. Toen zijn we er maar uit gegaan.

De reis vandaag ging redelijk goed, slechts een klein oponthoud en net voor 14.00 uur rolden we de campingplaats op. Milstattersee, blijkt een gigantisch meer te zijn in een prachtige weelderige omgeving. Gezellige dorpjes, typisch Oostenrijks ingericht. Dat geldt niet helemaal voor de camping. Op de camping staand krijg je het idee dat je je aan de Cote d’Azur bevind op een camping aan zee. Op elkaar gepakte caravans en tenten, nauwelijks ruimte om je caravan op zijn plek te krijgen en van rechte plaatsen was al helemaal geen sprake.

Gelukkig had Hilde een XL-plek gereserveerd, dus wij hebben een zee aan ruimte. We hebben zeker nog ruimte voor 2 of 3 andere auto’s en zo zie je je andere mensen ook een beetje kijken. Dus ik begin me af te vragen, als we nou een dagtarief rekenen van € 7,50 per auto en er 3 toelaten op „ons” terrein, dan hebben we een mooi deel van de campingkosten alweer terugverdiend.

Het opzetten van de caravan ging overigens niet helemaal vlekkeloos en mijn rug heeft voor het eerst in zijn leven onder een luide kraak aangegeven dat datgene wat ik aan het doen was, niet heel erg gewaardeerd werd. Ik loop nu net als Rob :-) De jongens liggen in de tent. Vooral Levi had daar vreselijk veel zin in.

Vanavond hebben we bij een pizzzzzzeria gegeten. Maar daar is zzzzzoveel over te vertellen, dat doen we in de volgende editie wel. Tot slot in het kader van Levi’s logica: waarom noemen ze je sleutelbeen een been, terwijl het aan je arm vast zit?