The end
11/08/13 11:04
Inmiddels zijn we weer thuis, maar zoals gebruikelijk nog een kort verhaaltje over de laatste dagen. De laatste dagen waren vooral heel erg warm. De beloofde 30 graden hebben we (behalve ’s nachts) nooit meer bereikt. De laatste dagen hebben Noah, Levi en hun matties de camping onveilig gemaakt tijdens de avond(t)uren. Net als in Oostenrijk duurde het ongeveer een week voordat ze helemaal los gingen met de campingvriendjes (en vriendinnetjes). Een prachtige combinatie van kinderen uit Harderwijk, Amsterdam, Doetichem en andere niet nader onderzochte steden. Pa mocht ’s avonds in het donker op zoek naar zijn kroost om ze toch voor elven op bed te hebben. Dat viel niet altijd mee....
Dinsdag zouden we nog naar Trento gaan, maar rondstappen in een stad bij deze temperaturen leek ons niet de meest verstandige en leuke bezigheid, dus Noah is met de animatie en zijn matties wezen kanoën. Levi is met ons mee geweest om twee slangetjes van de motor (retourslangetjes van de dieselverstuivers voor de kenners) te laten vervangen. Ze waren een beetje lek en daardoor werd de diesel bij een warme motor een een beetje in het rond gespoten. Niet veel, niet gevaarlijk, maar het zou erg gaan stinken en bovendien is het een beetje zonde om diesel in het rond te spuiten. Bij de lokale Peugeotdealer zijn we geslaagd waarna we nog een bakkie zijn wezen doen in Levico.
Op het terras in Levico werd Levi bijna ontvoerd door 2 oude Italiaanse dametjes. Ze vonden Levi zo lief, zo mooi en zaten steeds aan hem. Keurige gekapte en gestylde dametjes in katzwijm voor onze Levi...Dat vond Levi natuurlijk prachtig, maar niet heus.... Nog wat boodschapjes en vervolgens weer naar de camping. In de middag hebben we de watertemperatuur langdurig gemeten om er zeker van te zijn dat het water een verkoelende werking op ons lichaam had. Noah naar het Lido en Levi tussen de grote jongens op de steiger, salto’s makend alsof hij dat al jaren doet.
Woensdag hadden we nog een uitje in de planning. We wilden graag naar Vetriolo. Een plaatsje waar kurende oudjes op hoogte druk aan hun gezondheid werken (nou ja druk). Die oudjes zijn natuurlijk geen reden om daar te gaan kijken, maar Vetriolo is ook een afsprong-plaats van Parasailers en Deltavliegers. We hadden onze picknickmand weer gevuld, in Levico nog een litertje verse melk getapt en vervolgens naar boven afgereisd. We hadden mazzel want er kwamen net een Parasailer en een Deltavlieger aan die hun spullen gingen opbouwen / klaarleggen.
Onder het genot van een lunch hebben we toegekeken hoe de mannen zich klaarmaakten om zonder angst (zo leek het tenminste) de berg af te rennen om vervolgens al vliegend de weg te vervolgen. De dame die er bij was zou de mannen beneden weer ophalen. Op mijn vraag hoe lang ze in de lucht konden blijven, kreeg ik als antwoord dat dat vandaag niet zo heel lang zou zijn (waarschijnlijk maar een half uurtje), maar als de thermiek goed is, kunnen ze 3 tot 4 uur in de lucht blijven. De beste thermiek is bij een blauwe lucht met grote witte schapenwolken.
Tegen de tijd dat we weer terugkwamen op de camping was het weer tijd voor verkoeling. Echter door de toch wel dreigende luchten ben ik rond een uurtje of 16.00 uur toch maar vast begonnen met het opruimen van de voortent, zodat we deze in ieder geval droog mee konden nemen. De dreiging bleek gelukkig loos alarm, maar de boel was daardoor in ieder geval ingepakt en hoefden we ’s avonds niet meer aan de slag.
De kids en hun matties hadden het fantastische idee uit eten te gaan en alle ouders werden vanwege het bezitten van de portemonnee van harte uitgenodigd om deel te nemen aan het uit eten gaan. Op de camping uit eten met bekende vreemden. Geweldig gezellige avond gehad, waarbij de kinderen na het verorberen van hun maaltijd snel verdwenen waren om de camping wederom onveilig te maken. Later vonden we ze terug, vlot gekleed, vlot gekapt bij de mini-disco.
De volgende morgen waren we eigenlijk zo klaar voor vertrek. Noah en Levi hebben de broodjes gehaald, waarna we konden vertrekken. Na afscheid op weg naar....
De reis ging redelijk goed. Veel drukte en daardoor best vermoeiend. De auto hield zich prima en dus kwamen we einde van de middag aan in het plaatsje Wertheim, alwaar een doortrekcamping ligt. Wat een attractie! Geweldig, van origine niet al te grote camping, vooral veel seizoenplaatsen, maar daarnaast helemaal ingericht (bijna helemaal) op doortrekgasten. Hele stromen tegelijk kwamen de camping binnen. Zelf je plaatsje opzoeken waarna het grootste gedeelte van de gasten de caravan afsloot om naar de vreetschuur te lopen en daar in de rij te staan om het buikje rond te eten. Een happening op zich.
Wij hebben macaroni klaargemaakt en gezellig tussen de caravans ons diner opgegeten. Daarna zijn we voor de afwas maar gaan douchen aangezien de camping voor de 300-400 caravans welgeteld 4 douches beschikbaar had (4 voor de mannen en 4 voor de vrouwen). Gelukkig was er direct een doucheplekkie en konden we schoon en fris weer terug naar de plek. Een vroege nacht, en de volgende morgen om 8.00 uur reden we weer weg voor de laatste etappe...
Dinsdag zouden we nog naar Trento gaan, maar rondstappen in een stad bij deze temperaturen leek ons niet de meest verstandige en leuke bezigheid, dus Noah is met de animatie en zijn matties wezen kanoën. Levi is met ons mee geweest om twee slangetjes van de motor (retourslangetjes van de dieselverstuivers voor de kenners) te laten vervangen. Ze waren een beetje lek en daardoor werd de diesel bij een warme motor een een beetje in het rond gespoten. Niet veel, niet gevaarlijk, maar het zou erg gaan stinken en bovendien is het een beetje zonde om diesel in het rond te spuiten. Bij de lokale Peugeotdealer zijn we geslaagd waarna we nog een bakkie zijn wezen doen in Levico.
Op het terras in Levico werd Levi bijna ontvoerd door 2 oude Italiaanse dametjes. Ze vonden Levi zo lief, zo mooi en zaten steeds aan hem. Keurige gekapte en gestylde dametjes in katzwijm voor onze Levi...Dat vond Levi natuurlijk prachtig, maar niet heus.... Nog wat boodschapjes en vervolgens weer naar de camping. In de middag hebben we de watertemperatuur langdurig gemeten om er zeker van te zijn dat het water een verkoelende werking op ons lichaam had. Noah naar het Lido en Levi tussen de grote jongens op de steiger, salto’s makend alsof hij dat al jaren doet.
Woensdag hadden we nog een uitje in de planning. We wilden graag naar Vetriolo. Een plaatsje waar kurende oudjes op hoogte druk aan hun gezondheid werken (nou ja druk). Die oudjes zijn natuurlijk geen reden om daar te gaan kijken, maar Vetriolo is ook een afsprong-plaats van Parasailers en Deltavliegers. We hadden onze picknickmand weer gevuld, in Levico nog een litertje verse melk getapt en vervolgens naar boven afgereisd. We hadden mazzel want er kwamen net een Parasailer en een Deltavlieger aan die hun spullen gingen opbouwen / klaarleggen.
Onder het genot van een lunch hebben we toegekeken hoe de mannen zich klaarmaakten om zonder angst (zo leek het tenminste) de berg af te rennen om vervolgens al vliegend de weg te vervolgen. De dame die er bij was zou de mannen beneden weer ophalen. Op mijn vraag hoe lang ze in de lucht konden blijven, kreeg ik als antwoord dat dat vandaag niet zo heel lang zou zijn (waarschijnlijk maar een half uurtje), maar als de thermiek goed is, kunnen ze 3 tot 4 uur in de lucht blijven. De beste thermiek is bij een blauwe lucht met grote witte schapenwolken.
Tegen de tijd dat we weer terugkwamen op de camping was het weer tijd voor verkoeling. Echter door de toch wel dreigende luchten ben ik rond een uurtje of 16.00 uur toch maar vast begonnen met het opruimen van de voortent, zodat we deze in ieder geval droog mee konden nemen. De dreiging bleek gelukkig loos alarm, maar de boel was daardoor in ieder geval ingepakt en hoefden we ’s avonds niet meer aan de slag.
De kids en hun matties hadden het fantastische idee uit eten te gaan en alle ouders werden vanwege het bezitten van de portemonnee van harte uitgenodigd om deel te nemen aan het uit eten gaan. Op de camping uit eten met bekende vreemden. Geweldig gezellige avond gehad, waarbij de kinderen na het verorberen van hun maaltijd snel verdwenen waren om de camping wederom onveilig te maken. Later vonden we ze terug, vlot gekleed, vlot gekapt bij de mini-disco.
De volgende morgen waren we eigenlijk zo klaar voor vertrek. Noah en Levi hebben de broodjes gehaald, waarna we konden vertrekken. Na afscheid op weg naar....
De reis ging redelijk goed. Veel drukte en daardoor best vermoeiend. De auto hield zich prima en dus kwamen we einde van de middag aan in het plaatsje Wertheim, alwaar een doortrekcamping ligt. Wat een attractie! Geweldig, van origine niet al te grote camping, vooral veel seizoenplaatsen, maar daarnaast helemaal ingericht (bijna helemaal) op doortrekgasten. Hele stromen tegelijk kwamen de camping binnen. Zelf je plaatsje opzoeken waarna het grootste gedeelte van de gasten de caravan afsloot om naar de vreetschuur te lopen en daar in de rij te staan om het buikje rond te eten. Een happening op zich.
Wij hebben macaroni klaargemaakt en gezellig tussen de caravans ons diner opgegeten. Daarna zijn we voor de afwas maar gaan douchen aangezien de camping voor de 300-400 caravans welgeteld 4 douches beschikbaar had (4 voor de mannen en 4 voor de vrouwen). Gelukkig was er direct een doucheplekkie en konden we schoon en fris weer terug naar de plek. Een vroege nacht, en de volgende morgen om 8.00 uur reden we weer weg voor de laatste etappe...
Koetjes en kalfjes
05/08/13 20:32
Over vandaag (maandag) valt niet zoveel te vertellen, behalve dat het heet was en dat we beloofd hadden vandaag een zwemdag te doen. Dus op de camping waar de lokale weersautoriteiten al dagenlang roepen dat het slechts 30 graden zal worden om vervolgens tegen het einde van de middag zo nu en dan de 40 graden aan te tikken. Vandaag was ook weer koeler weer beloofd, maar helaas. Tegen een uur zeven zakt de zon achter de bergen en je ziet iedereen wachten tot het zover is. Na verscheidene dagen hitte lijken de meeste mensen toch aardig verzadigd te raken. Ook wij merken dat de actieve vakantie in combinatie met de warmte langzaam zijn tol begint te eisen. Met name Levi is erg moe en ook Hilde heeft veel last van de warmte.
Wel vanmorgen met de overbuurman naar de Audidealer in Trento geweest. De overbuurman blijkt een eigen garage te hebben en komt op mij over als iemand met behoorlijk verstand van zaken. Hij dacht dat het misschien door de olie kon komen, dat deze helemaal op is en dat nieuwe olie + een nieuw filter al heel veel goede dingen zou kunnen doen. Om dat te kunnen beoordelen moet een monster van het olie genomen worden. De Audidealer (behoorlijk arrogant) heeft uiteindelijk geholpen, nadat ik in 2 minuten tijd 5 verschillende mensen had gesproken (of eigenlijk niet). De hoofd monteur sprak goed Duits en we hebben samen een proefrit gemaakt. Nou deed de automaat het vandaag verrassend veel beter dan de afgelopen 2 weken. De overbuurman had gisteren een slangetje los zien zitten en weer vastgezet (een slangetje van het vacuüm pompje??). De monteur vond de bak ook niet schrikbarend, wel horterig en niet zo soepel als zou kunnen, maar niks ernstigs. De overbuurman vond het ook niet ernstig genoeg om me zorgen over te maken, maar adviseert wel thuis de bak goed te laten onderzoeken. Nou maar hopen dat ze gelijk hebben.
Gisteren was onze dag veel actiever en zijn we weer de bergen ingegaan. Op de verjaardag van Hilde zijn we richting Monte Bodone gegaan. Een gebergte vlak bij Trento met uitzicht op het imposante Brenta gebergte. We moesten even zoeken naar hoe we de berg omhoog konden komen. De aanbevolen route hebben we gemist, maar op een gegeven moment stond daar het bordje Monte Bodone. Een ware beproeving voor de auto en de zenuwen van de bijrijders, want de weg was alles behalve goed te noemen. Slechts 2 tot 2,5 meter breed, geen vangrails, ontelbare bochten en stijgingspercentages waar je u tegen zegt. We kwamen al geen auto tegen en dachten dat het met de lunchtijd te maken had. Maar stug doorgaan en langzaam kwam daar het middengebied in zicht. Het zijn 3 bergtoppen met daartussenin een soort van kom....... en druk.....
Wij waren behoorlijk verbaasd zoveel mensen daar te zien en vroegen ons af waar ze vandaan kwamen. Allemaal ligbedjes, stoeltjes en tassen vol eten en drinken. Lekker bovenin zonnebaden bij een graadje of 25. Alleen maar Italianen, dus dat was een goed teken. Dat hebben we zo wie zo steeds dat we eigenlijk steeds tussen de Italianen zitten en weinig „last” hebben van de Hollanders. Heerlijk is dat.
Maar goed we hebben een mooi stuk gewandeld op de Monte Boldone, het was er prachtig, lekker koel en wederom fabelachtige uitzichten. Jammer dat er ook loslopende honden waren, want om een of andere reden heeft Levi een trauma voor loslopende honden ontwikkeld. Wordt hij helemaal panisch zodra hij een hond ziet op 100 meter afstand die naar hem kijkt. Zoals zo vaak zegt een plaatje meer dan worden, dus bijgaand wat plaatjes.
Wel vanmorgen met de overbuurman naar de Audidealer in Trento geweest. De overbuurman blijkt een eigen garage te hebben en komt op mij over als iemand met behoorlijk verstand van zaken. Hij dacht dat het misschien door de olie kon komen, dat deze helemaal op is en dat nieuwe olie + een nieuw filter al heel veel goede dingen zou kunnen doen. Om dat te kunnen beoordelen moet een monster van het olie genomen worden. De Audidealer (behoorlijk arrogant) heeft uiteindelijk geholpen, nadat ik in 2 minuten tijd 5 verschillende mensen had gesproken (of eigenlijk niet). De hoofd monteur sprak goed Duits en we hebben samen een proefrit gemaakt. Nou deed de automaat het vandaag verrassend veel beter dan de afgelopen 2 weken. De overbuurman had gisteren een slangetje los zien zitten en weer vastgezet (een slangetje van het vacuüm pompje??). De monteur vond de bak ook niet schrikbarend, wel horterig en niet zo soepel als zou kunnen, maar niks ernstigs. De overbuurman vond het ook niet ernstig genoeg om me zorgen over te maken, maar adviseert wel thuis de bak goed te laten onderzoeken. Nou maar hopen dat ze gelijk hebben.
Gisteren was onze dag veel actiever en zijn we weer de bergen ingegaan. Op de verjaardag van Hilde zijn we richting Monte Bodone gegaan. Een gebergte vlak bij Trento met uitzicht op het imposante Brenta gebergte. We moesten even zoeken naar hoe we de berg omhoog konden komen. De aanbevolen route hebben we gemist, maar op een gegeven moment stond daar het bordje Monte Bodone. Een ware beproeving voor de auto en de zenuwen van de bijrijders, want de weg was alles behalve goed te noemen. Slechts 2 tot 2,5 meter breed, geen vangrails, ontelbare bochten en stijgingspercentages waar je u tegen zegt. We kwamen al geen auto tegen en dachten dat het met de lunchtijd te maken had. Maar stug doorgaan en langzaam kwam daar het middengebied in zicht. Het zijn 3 bergtoppen met daartussenin een soort van kom....... en druk.....
Wij waren behoorlijk verbaasd zoveel mensen daar te zien en vroegen ons af waar ze vandaan kwamen. Allemaal ligbedjes, stoeltjes en tassen vol eten en drinken. Lekker bovenin zonnebaden bij een graadje of 25. Alleen maar Italianen, dus dat was een goed teken. Dat hebben we zo wie zo steeds dat we eigenlijk steeds tussen de Italianen zitten en weinig „last” hebben van de Hollanders. Heerlijk is dat.
Maar goed we hebben een mooi stuk gewandeld op de Monte Boldone, het was er prachtig, lekker koel en wederom fabelachtige uitzichten. Jammer dat er ook loslopende honden waren, want om een of andere reden heeft Levi een trauma voor loslopende honden ontwikkeld. Wordt hij helemaal panisch zodra hij een hond ziet op 100 meter afstand die naar hem kijkt. Zoals zo vaak zegt een plaatje meer dan worden, dus bijgaand wat plaatjes.
Een rustig dagje
03/08/13 21:20
Vandaag (de zaterdag) stond in het teken van rust, regelmaat en reinheid. De rust was niet zo moeilijk te vinden (piano, piano, piano). De regelmaat vonden door op gezette tijden een bakje cappuccino te drinken. De reinheid hebben we gevonden door ons regelmatig te reinigen in het zwemwater.
Vanmorgen waren we zeer vroeg uit de veren omdat het wederom een erg warme dag zou worden. We zijn naar de markt in Pergine geweest, naar verluid één van de grotere markten van deze regio. Eerst een P-plek zoeken en omdat dat toch al zeker 5 minuten had gekost waren we toe aan een Piazza. Die vonden we vrij snel en voor we het wisten zaten we tussen de Italiaanse kwekkende en opgedirkte vrouwtjes te genieten van ons eerste bakje Cappuccino. Vervolgens hebben we de markt opgezocht en ons rondje gedaan. Heerlijke producten. Bij een groentekraam waren we ons aan het vergapen aan het uitgebreide assortiment, waarna de marktvrouw in niet mis te verstande taal aangaf dat we eerst een nummertje moesten trekken. Ik probeerde haar nog uit te leggen, dat wij kijken niet kopen deden, maar nee eerst een nummertje! We zijn weer verder gelopen en vonden zowaar een kraampje met voetbalshirts. We hebben nu twee blauwe Italiaantjes, Cassano (Levi) en Balotelli (Noah). Apetrots op hun shirts zijn we langzaam richting de auto gelopen en toen kwamen we langs een .....piazza..... En wanneer Hilde een piazza ziet, dan moet ze koffie drinken en ik volg haar trouw.Na een half uurtje toch maar de laatste paar honderd meter naar de auto gedaan en richting de camping gereden. De middag stond in het teken van zwemmen, verkoeling, opwarmen, zwemmen, verkoelen en weer opwarmen. Noah met ondergetekende naar de springtoren en Levi bommetjes en salto’s maken van de steiger.
Vanmorgen waren we zeer vroeg uit de veren omdat het wederom een erg warme dag zou worden. We zijn naar de markt in Pergine geweest, naar verluid één van de grotere markten van deze regio. Eerst een P-plek zoeken en omdat dat toch al zeker 5 minuten had gekost waren we toe aan een Piazza. Die vonden we vrij snel en voor we het wisten zaten we tussen de Italiaanse kwekkende en opgedirkte vrouwtjes te genieten van ons eerste bakje Cappuccino. Vervolgens hebben we de markt opgezocht en ons rondje gedaan. Heerlijke producten. Bij een groentekraam waren we ons aan het vergapen aan het uitgebreide assortiment, waarna de marktvrouw in niet mis te verstande taal aangaf dat we eerst een nummertje moesten trekken. Ik probeerde haar nog uit te leggen, dat wij kijken niet kopen deden, maar nee eerst een nummertje! We zijn weer verder gelopen en vonden zowaar een kraampje met voetbalshirts. We hebben nu twee blauwe Italiaantjes, Cassano (Levi) en Balotelli (Noah). Apetrots op hun shirts zijn we langzaam richting de auto gelopen en toen kwamen we langs een .....piazza..... En wanneer Hilde een piazza ziet, dan moet ze koffie drinken en ik volg haar trouw.Na een half uurtje toch maar de laatste paar honderd meter naar de auto gedaan en richting de camping gereden. De middag stond in het teken van zwemmen, verkoeling, opwarmen, zwemmen, verkoelen en weer opwarmen. Noah met ondergetekende naar de springtoren en Levi bommetjes en salto’s maken van de steiger.
Meet & Greet with Madonna
03/08/13 20:19
Soms heb je zoveel mazzel dat je op het juiste moment op de juiste plek bent. Vorige jaar hadden we nog een scoop te melden rond het Italiaanse voetbalelftal. Dit jaar is het nog veel spectaculairder. We (of eigenlijk Hilde) heeft een Meet & Greet gehad met Madonna. Nou weet ik niet of de naam bij iedereen een belletje doet rinkelen, maar ze is natuurlijk een enorme grootheid. Ze is de boeken in gegaan als iemand die voor velen de toekomst heeft veranderd. Naar haar kijken is voor velen al genoeg om zich maximaal gelukkig te voelen. Naar haar luisteren is de ultieme droom voor velen. Zo een mooie vrouw, in vele gedaantes en toch inmiddels al aardig op leeftijd. Ik kon gelukkig net op tijd een foto maken van deze Meet & Greet. Moet je je voorstellen, Hilde in gesprek met Madonna!
En dat alles gebeurde toen wij onderweg waren naar een waterval. Hilde had wat tips gehad en research gedaan en dus zijn we vroeg op stap gegaan. Binnen een paar kilometer ben je uit de drukte en rijdt je over prachtige wegen, passen en bergen heen. Fabelachtige routes waarin je in niemandsland waant. Het rustieke, pure en authentieke Italië, geweldig.
Onderweg even gestopt om bij een klein lokaal supermarktje wat koekjes te kopen. Allemaal oude vrouwtjes, een hoop Italiaans gekibbel, maar vooral vele gelukkige gezichten doordat ze weer een moeder met haar kleine kroost mogen ontvangen. Midden in het dorpje Guardia zagen we het bordje richting de cascade Hoffentol. Gek hè, cascade is Frans, Guardia klinkt toch echt Spaans en Hoffentol doet toch echt wat Duitse belletjes ringelen. We moesten volgens het bordje slechts 15 minuten lopen, maar ja zoals altijd klopt daar natuurlijk weer geen r..t van. Er zat gewoon factor 3 verschil tussen. Ongelooflijk zeg, kunnen ze dan echt niet op hun horloge kijken. Het kostte ons inclusief regelmatig stoppen, welgeteld 5 hele minuten.... We waren de eersten die van deze verscholen waterval mochten genieten. Steenkoud water, en heerlijk koel verscholen in de schaduw van de rotsen. kletterende water zorgde voor een heerlijke koele nevel. Allemaal de schoenen uitgedaan en de voeten in het heilige water laten bungelen. Na een minuut of 20 kwamen er nog meer mensen en een uur later werd het gewoon druk, dus toen zijn we weer omhoog gegaan.
Inmiddels was het tegen 13.00 uur en hadden we besloten ergens een hapje te gaan eten. Na even zoeken kwamen we bij een of andere oude ruïne terecht, alwaar wij toeristen met twee kids ons bij de receptie melden voor een lekkere middaglunch. Schijnbaar hadden we het vaste eetadres van veel locals te pakken, want er waren alleen maar Italianen en ze keken ons wat vervreemd aan. Waarschijnlijk dachten ze dat we verdwaald waren. Noah en Levi wilden erg graag pizza, mar dat was er niet. De menukaart was zo wie zo niet erg uitgebreid, maar wat we gegeten hebben was heeeerlijk. Levi dacht een schnitzel te eten (het was in werkelijkheid lasagna met zalm) en Noah heeft zich aan heerlijk geprepareerd varkensvlees met aardappeltjes gewaagd. Heerlijk klaargemaakt allemaal. Nog even een bakje cappuccino en we konden onze weg weer vervolgen.
Rond een uurtje of 16.30 uur kwamen weer op die bloedhete camping terug waar we ons als de sodemieter omgekleed hebben en onszelf zijn gaan badderen in het meer.
En dat alles gebeurde toen wij onderweg waren naar een waterval. Hilde had wat tips gehad en research gedaan en dus zijn we vroeg op stap gegaan. Binnen een paar kilometer ben je uit de drukte en rijdt je over prachtige wegen, passen en bergen heen. Fabelachtige routes waarin je in niemandsland waant. Het rustieke, pure en authentieke Italië, geweldig.
Onderweg even gestopt om bij een klein lokaal supermarktje wat koekjes te kopen. Allemaal oude vrouwtjes, een hoop Italiaans gekibbel, maar vooral vele gelukkige gezichten doordat ze weer een moeder met haar kleine kroost mogen ontvangen. Midden in het dorpje Guardia zagen we het bordje richting de cascade Hoffentol. Gek hè, cascade is Frans, Guardia klinkt toch echt Spaans en Hoffentol doet toch echt wat Duitse belletjes ringelen. We moesten volgens het bordje slechts 15 minuten lopen, maar ja zoals altijd klopt daar natuurlijk weer geen r..t van. Er zat gewoon factor 3 verschil tussen. Ongelooflijk zeg, kunnen ze dan echt niet op hun horloge kijken. Het kostte ons inclusief regelmatig stoppen, welgeteld 5 hele minuten.... We waren de eersten die van deze verscholen waterval mochten genieten. Steenkoud water, en heerlijk koel verscholen in de schaduw van de rotsen. kletterende water zorgde voor een heerlijke koele nevel. Allemaal de schoenen uitgedaan en de voeten in het heilige water laten bungelen. Na een minuut of 20 kwamen er nog meer mensen en een uur later werd het gewoon druk, dus toen zijn we weer omhoog gegaan.
Inmiddels was het tegen 13.00 uur en hadden we besloten ergens een hapje te gaan eten. Na even zoeken kwamen we bij een of andere oude ruïne terecht, alwaar wij toeristen met twee kids ons bij de receptie melden voor een lekkere middaglunch. Schijnbaar hadden we het vaste eetadres van veel locals te pakken, want er waren alleen maar Italianen en ze keken ons wat vervreemd aan. Waarschijnlijk dachten ze dat we verdwaald waren. Noah en Levi wilden erg graag pizza, mar dat was er niet. De menukaart was zo wie zo niet erg uitgebreid, maar wat we gegeten hebben was heeeerlijk. Levi dacht een schnitzel te eten (het was in werkelijkheid lasagna met zalm) en Noah heeft zich aan heerlijk geprepareerd varkensvlees met aardappeltjes gewaagd. Heerlijk klaargemaakt allemaal. Nog even een bakje cappuccino en we konden onze weg weer vervolgen.
Rond een uurtje of 16.30 uur kwamen weer op die bloedhete camping terug waar we ons als de sodemieter omgekleed hebben en onszelf zijn gaan badderen in het meer.
On top of the world
01/08/13 22:02
Zojuist kom ik uit ons privé badhuis van ca. 1 m2. Lekker gedocht na een mooie, inspannende en indrukwekkende dag. Vanmorgen hebben de jongens uitgeslapen. Juich niet te vroeg, want dat betekent slapen tot 8.00 uur in plaats van 7.30 uur, maar goed elke dag een half uurtje erbij is ook goed. Vandaag hadden we het plan om de Panarotta die ik gisteren met de fiets heb gedaan, omhoog te rijden met de auto en het laatste stuk naar de top lekker te wandelen. Etenswaren, drinkzak en 2 rugzakken mee ( 1 voor Hilde en 1 voor Levi). Onderweg in het eerste stuk van de Panarotta zegt Hilde ineens: hé, kijk daar, 2 blauwe smurfen. Dat is codetaal voor kijk daar 2 clubgenoten van de fietsclub met jullie smurfblauwe pakkie aan. En inderdaad 2 clubmaatjes op de MTB onderweg naar boven. Even gestopt en gekletst waarna zij verder gingen met de marteling en wij snel weer op het gemak omhoog. Nou fiets ik uiteraard voor mijn plezier, maar na de tocht van gisteren was het vandaag best lekker om met de auto omhoog te gaan. Op 2/3 van de berg hebben we bij het plaatsje Compet en lekker bakje cappuccino gedronken tussen de kurende oudjes, waarna we het laatste stuk omhoog zijn gereden om de auto achter te laten en al hikend verder te gaan naar de top. Prachtige vergezichten. Je voelt je als het ware „On top of the world”. Boven op het dak van de wereld lijken er alleen maar bergen te zijn. Doordat het helder was konden we enorm ver zien en zagen rondom bergen, bergen en nog eens bergen. Hoog, hoger en hoogst. Net onder de top een laagje bewolking die als een witte kraag de bergketen een extra dimensie gaf.
Rustig aan stap voor stap naar boven omdat de lucht al aardig wat dunner werd en het pad omhoog bovendien behoorlijk stijl was. Om de paar meter onszelf vergapend aan de vele prachtige uitzichten. Trots op die mannen omdat die toch met ons meegingen naar boven en het bovendien nog leuk vonden ook. Onderweg weer gepicknickt op hoogte (inclusief de verse melk die we beneden nog even getapt hadden). Vervolgens weer verder, veel drinkend, genietend en steeds dichter bij de top. We hebben het gehaald en ons gemeld bij de lokale bevolking. Vervolgens kun je nog een heel klein stukje omhoog, maar dat is een smal pad en dat vond Levi helemaal niks. Knikkende knietjes, dus ben ik met hem weer teruggegaan en hebben Noah en Hilde de top bereikt om vervolgens 360 graden rond te kunnen kijken en alleen maar de indrukwekkendheid van de wereld te mogen aanschouwen. Toen Hilde terug was ben ik met Noah nog een keer omhoog geweest. Wat voel je je dan klein, nietig en gelukkig zeg. Overigens was het los daarvan ook geen straf daarboven, gezien de temperatuur van 18 graden.
De skiliften boven zijn niet heel indrukwekkend en de meesten zelfs vervallen te noemen. Ik heb geen idee hoe druk het er hier in de winter is, maar wanneer je Oostenrijk gewend bent qua skiliften etc., dan is het hier erg armoedig. Noah wou graag nog een kiekje maken van de losse stoeltjes die boven op de berg liggen te wachten tot het intreden van de volgende winter.Vervolgens zijn we weer begonnen aan de terugweg en zoals gewoonlijk gaat dat een stuk sneller. Met een half uurtje waren we weer beneden. Top, want bij elkaar toch weer een wandeltocht van ruim 2 uur gehad. De jongens hebben we beloofd volgend jaar van bergschoenen te voorzien, waar nu alleen Hilde van die luxe mocht genieten. Vlak voor het einde van de tocht hebben we nog lekker wat gedronken met een stuk gebak, relaxend op het terras en uiteraard waren ook Mitsy en snuf mee. Noah heeft daarna mijn telefoon overgenomen zodat ook ikzelf voor een keer op de foto kom, waarna het tijd was om weer in de auto in te stappen. De auto hoorde ons al van verre aankomen, gezien het geloei waarmee hij ons ontving. Het autoalarm had waarschijnlijk de hele tijd geloeid omdat door de warmte de TomTom-houder van het raam was losgekomen en was gevallen waardoor de bewegingsmelders aansloegen. We hebben er gelukkig geen last van gehad.
Vervolgens weer terug naar beneden. We waren nog geen 5 minuten onderweg toen we tot stilstand werden gemaand door een oude vrouw. Het bleek een waarschuwing vanwege een opstopping welke was ontstaan door een ongeluk. Helaas een ongeluk met een fietser. De ambulance was al ter plaatse en we werden langzaam langs de plaats van het ongeluk gedirigeerd. Het zag er vreselijk uit. Ook de kinderen hebben het gezien en we waren er allemaal stil van. Doet wel iets met je. De weg weer verder naar beneden vervolgd onder doodse stilte. Beneden aangekomen kwam het gesprek weer op gang en Noah realiseerde zich dat de man die hij gezien had dus ook een vader van een kind is. We weten natuurlijk niet hoe het gekomen is, maar het laat maar weer eens zien hoe gevaarlijk afdalen kan zijn. Klimmen is makkelijk, maar afdalen vergt opperste concentratie. Een ongeluk kan dan in een heel klein hoekje zitten, maar dat geldt uiteindelijk voor heel veel dingen.
Op de camping nog lekker het water ingedoken alwaar ik met Noah naar het Lido ben gezwommen (een stuk strand verderop) waar ze een grote springtoren hebben met een duikplank op 4 meter en een duikplank op 6 meter. Noah, stoer als hij is, is ook van de 6 meter plank gesprongen... Tot zover weer een zeer enerverende en vermoeiende dag. Indrukwekkend, mooi een heerlijk genoten met zijn viertjes. Volgend jaar wordt weer een actieve vakantie, dat is al besloten...
Rustig aan stap voor stap naar boven omdat de lucht al aardig wat dunner werd en het pad omhoog bovendien behoorlijk stijl was. Om de paar meter onszelf vergapend aan de vele prachtige uitzichten. Trots op die mannen omdat die toch met ons meegingen naar boven en het bovendien nog leuk vonden ook. Onderweg weer gepicknickt op hoogte (inclusief de verse melk die we beneden nog even getapt hadden). Vervolgens weer verder, veel drinkend, genietend en steeds dichter bij de top. We hebben het gehaald en ons gemeld bij de lokale bevolking. Vervolgens kun je nog een heel klein stukje omhoog, maar dat is een smal pad en dat vond Levi helemaal niks. Knikkende knietjes, dus ben ik met hem weer teruggegaan en hebben Noah en Hilde de top bereikt om vervolgens 360 graden rond te kunnen kijken en alleen maar de indrukwekkendheid van de wereld te mogen aanschouwen. Toen Hilde terug was ben ik met Noah nog een keer omhoog geweest. Wat voel je je dan klein, nietig en gelukkig zeg. Overigens was het los daarvan ook geen straf daarboven, gezien de temperatuur van 18 graden.
De skiliften boven zijn niet heel indrukwekkend en de meesten zelfs vervallen te noemen. Ik heb geen idee hoe druk het er hier in de winter is, maar wanneer je Oostenrijk gewend bent qua skiliften etc., dan is het hier erg armoedig. Noah wou graag nog een kiekje maken van de losse stoeltjes die boven op de berg liggen te wachten tot het intreden van de volgende winter.Vervolgens zijn we weer begonnen aan de terugweg en zoals gewoonlijk gaat dat een stuk sneller. Met een half uurtje waren we weer beneden. Top, want bij elkaar toch weer een wandeltocht van ruim 2 uur gehad. De jongens hebben we beloofd volgend jaar van bergschoenen te voorzien, waar nu alleen Hilde van die luxe mocht genieten. Vlak voor het einde van de tocht hebben we nog lekker wat gedronken met een stuk gebak, relaxend op het terras en uiteraard waren ook Mitsy en snuf mee. Noah heeft daarna mijn telefoon overgenomen zodat ook ikzelf voor een keer op de foto kom, waarna het tijd was om weer in de auto in te stappen. De auto hoorde ons al van verre aankomen, gezien het geloei waarmee hij ons ontving. Het autoalarm had waarschijnlijk de hele tijd geloeid omdat door de warmte de TomTom-houder van het raam was losgekomen en was gevallen waardoor de bewegingsmelders aansloegen. We hebben er gelukkig geen last van gehad.
Vervolgens weer terug naar beneden. We waren nog geen 5 minuten onderweg toen we tot stilstand werden gemaand door een oude vrouw. Het bleek een waarschuwing vanwege een opstopping welke was ontstaan door een ongeluk. Helaas een ongeluk met een fietser. De ambulance was al ter plaatse en we werden langzaam langs de plaats van het ongeluk gedirigeerd. Het zag er vreselijk uit. Ook de kinderen hebben het gezien en we waren er allemaal stil van. Doet wel iets met je. De weg weer verder naar beneden vervolgd onder doodse stilte. Beneden aangekomen kwam het gesprek weer op gang en Noah realiseerde zich dat de man die hij gezien had dus ook een vader van een kind is. We weten natuurlijk niet hoe het gekomen is, maar het laat maar weer eens zien hoe gevaarlijk afdalen kan zijn. Klimmen is makkelijk, maar afdalen vergt opperste concentratie. Een ongeluk kan dan in een heel klein hoekje zitten, maar dat geldt uiteindelijk voor heel veel dingen.
Op de camping nog lekker het water ingedoken alwaar ik met Noah naar het Lido ben gezwommen (een stuk strand verderop) waar ze een grote springtoren hebben met een duikplank op 4 meter en een duikplank op 6 meter. Noah, stoer als hij is, is ook van de 6 meter plank gesprongen... Tot zover weer een zeer enerverende en vermoeiende dag. Indrukwekkend, mooi een heerlijk genoten met zijn viertjes. Volgend jaar wordt weer een actieve vakantie, dat is al besloten...
Een nieuwe auto
31/07/13 21:31
Nee schrik maar niet, we hebben niet in een opwelling een nieuwe auto gekocht in Italië. Dat het niet heel lang meer gaat duren voordat we iets met de de auto moeten gaan doen is wel duidelijk, na al dat gepruttel tijdens de heenreis. Het is weliswaar minder zonder de caravan, maar ook dan produceert hij geluiden waarvan ik met zekerheid durf te zeggen dat wanneer ik dat aan een automaat-expert laat horen hij (of zij) mij mede gaat delen dat de automaat overleden is. Das’s niet fijn, maar het voordeel van de vakantie is dat je na kunt denken. Na de ontstress-periode komt de rustperiode en dan ben je weer in staat de problemen van de wereld in zijn perspectief te zien. Zo ook ondergetekende. En aangezien we tegenwoordig toch echte Hollanders beginnen te worden merken we ook steeds meer de behoefte ons aan te sluiten bij dat legioen Hollanders. Af van dat recalcitrante, eigenwijze en eigenzinnige gedoe. We zijn in staat geweest ons aan te passen, dat hebben we al laten zien. We gaan immers op vakantie met een caravan, hebben al 2 keer op zaterdag gereden, ook al getankt in Luxemburg, en om het rijtje af te maken hebben we dit keer 3 kilo aardappels van huis meegenomen. Weliswaar geen mud, maar het gaat om het idee. Wij denken dat we bijna getransformeerd zijn tot echte Hollanders, maar dat we nog één stap te zetten hebben. En juist die stap valt samen met de problemen met onze auto. Je kunt het toeval noemen, maar wij denken dat het zo bedoeld is, dat het voorbestemd is en dat wij door het nemen van deze stap een nieuwe fase van ons leven in gaan. Voor diegene die nog niet weten wat we bedoelen, onze nieuwe auto wordt een busje, niet zomaar een busje, maar een bestelbusje en dan kunnen we zo opgaan in onze omgeving. „We blend in” zeggen ze in het Engels. Nu kijkt iedereen ons nog meewarig aan omdat we zo een rare auto hebben. Iedereen hier is al getransformeerd en hebben het licht gezien. Zij rijden al in een busje. Wij zijn dus als het ware afvalligen, maar gelukkig tot inkeer gekomen. En oh wat voelt dat als een verlichting. Dan doet het best pijn wanneer je een berichtje krijgt van een niet nader te noemen persoon of we de caravans en busjes van de foto’s van gisteren kunnen verwijderen omdat ze het uitzicht verpesten :-)
Maar nu ff serieus, want we hebben natuurlijk ook vakantie gevierd vandaag. Na een zeer late avond gisteravond waren we vanmorgen vroeg weer op. Na het ontbijt en de koffie zijn we naar de markt in Borgo geweest. Een kwartier rijden van hier. Twee nationaliteiten die er rondlopen. Allereerst natuurlijk heel veel Italianen en verder Hollanders met een duidelijke meerderheid voor de Italianen. En vaak zie je op dit soort marktjes dat ze erg gericht zijn op toeristen, maar deze markt in het geheel niet. Noah mag van ons voor zijn verjaardag nog een voetbalshirt uitkiezen. Op veel marktjes bestaat de helft van de kraampjes uit voetbalshirtkraampjes, maar hier dus niet. Levi wil van zijn restant vakantiecentjes graag nog een horloge kopen. Veel marktjes hebben naast voetbalshirtkraampjes ook horlogekraampjes, maar deze dus niet. Moeten we maar ergens anders gaan zoeken.
Leuk is dat overigens wel. Ondanks dat het toeristisch seizoen in volle gang is toch in een dorp op kunnen gaan in de lokale bevolking. We hebben een heerlijk kopje cappuccino gedronken vanmorgen voor de mooie prijs van € 1,40 waar vind je dat nog...
Lopende over de markt werden we overstelpt met heerlijke geuren van Pollo al la Spido. Voor de kenners, dit zijn op zijn Italiaans gegrilde kippetjes. We hebben er een meegenomen voor op brood tijdens de lunch. Alleen de geur al deed me terugdenken aan eerdere episodes in Italië, heerlijk. Na de lunch hebben we een duik genomen omdat de temperatuur toch wel aan de hoge kant was, dus afkoelen was wel lekker. Voor het einde van de middag had ik het plan om de Panarotta met de fiets te gaan bestijgen. Wat ik gisteren heb vergeten te vermelden dat de Panarotta weliswaar 2002 meter hoog is, maar dat je er me de fiets (de racefiets tenminste) niet verder kunt komen dan 1789 meter. Echter met een gemiddeld stijgingspercentage van 8% en de start op ca. 340 meter hoogte toch zeker geen kleuterbergje. Ter vergelijking: de Alp d’Huez heeft een iets kortere klimafstand (13,2 km), met een stijgingspercentage van 7,9 % en „slechts” 1071 hoogteverschil te overbruggen. Panarotta vraagt je een hoogteverschil van maar liefst ruim 1440 meter te overbruggen over een afstand van 16,2 km. Afzien dus, zeker doordat het eerste stuk relatief eenvoudig gaat met lage stijgingspercentages. Maar ja dan weet je dat je dat dus in een later stadium moet terugbetalen als het gemiddelde op 8% moet uitkomen. Veel zweten, veel drinken, met het shirt open happend naar adem en onderweg kijkend naar prachtige vergezichten. Naarmate ik hoger kwam begon ik te twijfelen of ik wel genoeg dronk. Ik kreeg kippenvel en kippenvel tijdens het sporten is meestal één van de tekenen van uitdroging. Echter bleek de temperatuur ook hard te zakken, dus toen ik gewoon mijn shirt weer fatsoenlijk aangedaan had, ging het gelukkig beter. Beneden was het ruim 36 graden, boven aangekomen was de temperatuur gezakt tot 17 graden. Windjack aangetrokken, foto’s gemaakt, Hilde ge-SMSt dat ze eten klaar kon zetten en toen weer naar beneden. Voor mij ging een taxi met wandelaars naar beneden die ik met gemak bij kon houden. Ben na een paar km even gestopt om ze een eind vooruit te laten rijden zodat ik geen last van ze zou hebben. Juist doordat het een prachtige afdaling is, overzichtelijk, goed asfalt en op zijn Italiaans aangegeven waar de bochten zijn (in Italië betekent een bord met daarop de tekst Torante 100 m, dat er over 200 meter een bocht komt. Dat moet je ff weten). Maar goed, heerlijk afgedaald en een beetje van oude gevoel mbt afdalen teruggekregen. Halverwege kwam ik de taxi weer tegen en voor ik het wist was ik precies op tijd voor het avondeten weer op de camping. Hilde zat me verbaasd aan te kijken omdat ze nog geen half uur gelden een SMS had gekregen dat ik bovenaan de top stond. Vanaf onze plek kun je die top zien en dat lijkt een klere-eind weg, dus dan is een half uurtje heel kort. Voor alle moeders die dit lezen: ik heb echt wel voorzichtig gedaan hoor, maar naar beneden gaat nou eenmaal wat sneller als omhoog (bij mij tenminste wel). Morgen willen we de bergen weer in en dan wandelen en picknicken. Wordt vervolgd dus.
Maar nu ff serieus, want we hebben natuurlijk ook vakantie gevierd vandaag. Na een zeer late avond gisteravond waren we vanmorgen vroeg weer op. Na het ontbijt en de koffie zijn we naar de markt in Borgo geweest. Een kwartier rijden van hier. Twee nationaliteiten die er rondlopen. Allereerst natuurlijk heel veel Italianen en verder Hollanders met een duidelijke meerderheid voor de Italianen. En vaak zie je op dit soort marktjes dat ze erg gericht zijn op toeristen, maar deze markt in het geheel niet. Noah mag van ons voor zijn verjaardag nog een voetbalshirt uitkiezen. Op veel marktjes bestaat de helft van de kraampjes uit voetbalshirtkraampjes, maar hier dus niet. Levi wil van zijn restant vakantiecentjes graag nog een horloge kopen. Veel marktjes hebben naast voetbalshirtkraampjes ook horlogekraampjes, maar deze dus niet. Moeten we maar ergens anders gaan zoeken.
Leuk is dat overigens wel. Ondanks dat het toeristisch seizoen in volle gang is toch in een dorp op kunnen gaan in de lokale bevolking. We hebben een heerlijk kopje cappuccino gedronken vanmorgen voor de mooie prijs van € 1,40 waar vind je dat nog...
Lopende over de markt werden we overstelpt met heerlijke geuren van Pollo al la Spido. Voor de kenners, dit zijn op zijn Italiaans gegrilde kippetjes. We hebben er een meegenomen voor op brood tijdens de lunch. Alleen de geur al deed me terugdenken aan eerdere episodes in Italië, heerlijk. Na de lunch hebben we een duik genomen omdat de temperatuur toch wel aan de hoge kant was, dus afkoelen was wel lekker. Voor het einde van de middag had ik het plan om de Panarotta met de fiets te gaan bestijgen. Wat ik gisteren heb vergeten te vermelden dat de Panarotta weliswaar 2002 meter hoog is, maar dat je er me de fiets (de racefiets tenminste) niet verder kunt komen dan 1789 meter. Echter met een gemiddeld stijgingspercentage van 8% en de start op ca. 340 meter hoogte toch zeker geen kleuterbergje. Ter vergelijking: de Alp d’Huez heeft een iets kortere klimafstand (13,2 km), met een stijgingspercentage van 7,9 % en „slechts” 1071 hoogteverschil te overbruggen. Panarotta vraagt je een hoogteverschil van maar liefst ruim 1440 meter te overbruggen over een afstand van 16,2 km. Afzien dus, zeker doordat het eerste stuk relatief eenvoudig gaat met lage stijgingspercentages. Maar ja dan weet je dat je dat dus in een later stadium moet terugbetalen als het gemiddelde op 8% moet uitkomen. Veel zweten, veel drinken, met het shirt open happend naar adem en onderweg kijkend naar prachtige vergezichten. Naarmate ik hoger kwam begon ik te twijfelen of ik wel genoeg dronk. Ik kreeg kippenvel en kippenvel tijdens het sporten is meestal één van de tekenen van uitdroging. Echter bleek de temperatuur ook hard te zakken, dus toen ik gewoon mijn shirt weer fatsoenlijk aangedaan had, ging het gelukkig beter. Beneden was het ruim 36 graden, boven aangekomen was de temperatuur gezakt tot 17 graden. Windjack aangetrokken, foto’s gemaakt, Hilde ge-SMSt dat ze eten klaar kon zetten en toen weer naar beneden. Voor mij ging een taxi met wandelaars naar beneden die ik met gemak bij kon houden. Ben na een paar km even gestopt om ze een eind vooruit te laten rijden zodat ik geen last van ze zou hebben. Juist doordat het een prachtige afdaling is, overzichtelijk, goed asfalt en op zijn Italiaans aangegeven waar de bochten zijn (in Italië betekent een bord met daarop de tekst Torante 100 m, dat er over 200 meter een bocht komt. Dat moet je ff weten). Maar goed, heerlijk afgedaald en een beetje van oude gevoel mbt afdalen teruggekregen. Halverwege kwam ik de taxi weer tegen en voor ik het wist was ik precies op tijd voor het avondeten weer op de camping. Hilde zat me verbaasd aan te kijken omdat ze nog geen half uur gelden een SMS had gekregen dat ik bovenaan de top stond. Vanaf onze plek kun je die top zien en dat lijkt een klere-eind weg, dus dan is een half uurtje heel kort. Voor alle moeders die dit lezen: ik heb echt wel voorzichtig gedaan hoor, maar naar beneden gaat nou eenmaal wat sneller als omhoog (bij mij tenminste wel). Morgen willen we de bergen weer in en dan wandelen en picknicken. Wordt vervolgd dus.
Na de zondvloed
30/07/13 21:16
Gisteravond was met het noodweer toch wel een spannende avond. Zeker toen we hoorden dat er iets verder op een orkaan langs was geweest. Gelukkig hebben we die niet over ons heen gekregen, maar het is dit jaar het zoveelste bewijs dat het leven in de bergen in combinatie met het weer een hele rare kan zijn. Aan de andere kant levert het ook prachtige uitzichten op. Onderstaande foto is ons uitzicht vanuit de voortent bij het vallen van de avond.
Vannacht heerlijk geslapen en vanmorgen lekker uitgeslapen. Brood gehaald en goddank doe je dat hier in het Italiaans of met handen en voeten. Dat blijf ik toch veel leuker vinden dan wanneer iemand tegen mij begint in het Nederlands. Lekker brood en Levi ging al snel weer spelen met zijn Cars-auto’s. Die blijken een aantrekkende kracht te hebben op vriendjes. Vervolgens vanmorgen naar Levico gegaan. Leuk dorpje en vol met oudjes. Oudjes? Ja oudjes die allemaal op zoek zijn naar de eeuwige jeugd in Levico. De bronnen van Levico hebben een genezend karakter volgens de mythe en dus stikt het hier van de particuliere oudjeshuizen, relaxhotels, spa’s en ontspanboerderijen. Allemaal vol met rijke oude Italianen. In het hart van Levico staat een tappunt van verse melk. Hebben we ff een litertje gescoord, heerlijk!
Uitgebreid geluncht en vervolgens naar het meer afgereisd om te gaan zwemmen. Levi en Noah hebben vrijwel de hele middag in het water gelegen. Heerlijk zwemwater. Je kunt wel merken dat er een verhoogd gehalte zouten en mineralen in het water zitten, aangezien de huid snel droog wordt in het water. Zou je dan toch de eeuwige jeugd krijgen (of houden) door te zwemmen in het mythische water. Ook kun je er van drinken. Er is op de camping een drinkwatertafppunt waar Noah vers bronwater heeft gescoord.
Vervolgens ben ik op de fiets gestapt om alvast de route naar de Pannarotta te verkennen. Een beste berg van ruim 2000 meter hoog. Alvast tot de helft gegaan, dan hoef ik morgen alleen de andere helft nog maar te doen (of werkt dat niet zo?). mooie wegen, beetje valse berg aangezien het een oplopend stijgingspercentage heeft, maar zeker goed te doen. Bedoeling is morgen deze puist te beklimmen. Wordt vervolgd dus.
Na de avondmaaltijd zijn we onze kinderen kwijt. Noah is aan het vissen met de overbuurkinderen en daarna naar de pingpongtafels. Levi is met het buurjongetje afgereisd naar de minidisco . Haar nog ff goed in de gel en vervolgens stappen maar... Ze lijken allebei heel snel hun draai gevonden te hebben, heerlijk! Morgen naar de markt in Caldonazzo en voor donderdag hebben we een nieuw avontur in de bergen gepland staan. We houden jullie op de hoogte...
Vannacht heerlijk geslapen en vanmorgen lekker uitgeslapen. Brood gehaald en goddank doe je dat hier in het Italiaans of met handen en voeten. Dat blijf ik toch veel leuker vinden dan wanneer iemand tegen mij begint in het Nederlands. Lekker brood en Levi ging al snel weer spelen met zijn Cars-auto’s. Die blijken een aantrekkende kracht te hebben op vriendjes. Vervolgens vanmorgen naar Levico gegaan. Leuk dorpje en vol met oudjes. Oudjes? Ja oudjes die allemaal op zoek zijn naar de eeuwige jeugd in Levico. De bronnen van Levico hebben een genezend karakter volgens de mythe en dus stikt het hier van de particuliere oudjeshuizen, relaxhotels, spa’s en ontspanboerderijen. Allemaal vol met rijke oude Italianen. In het hart van Levico staat een tappunt van verse melk. Hebben we ff een litertje gescoord, heerlijk!
Uitgebreid geluncht en vervolgens naar het meer afgereisd om te gaan zwemmen. Levi en Noah hebben vrijwel de hele middag in het water gelegen. Heerlijk zwemwater. Je kunt wel merken dat er een verhoogd gehalte zouten en mineralen in het water zitten, aangezien de huid snel droog wordt in het water. Zou je dan toch de eeuwige jeugd krijgen (of houden) door te zwemmen in het mythische water. Ook kun je er van drinken. Er is op de camping een drinkwatertafppunt waar Noah vers bronwater heeft gescoord.
Vervolgens ben ik op de fiets gestapt om alvast de route naar de Pannarotta te verkennen. Een beste berg van ruim 2000 meter hoog. Alvast tot de helft gegaan, dan hoef ik morgen alleen de andere helft nog maar te doen (of werkt dat niet zo?). mooie wegen, beetje valse berg aangezien het een oplopend stijgingspercentage heeft, maar zeker goed te doen. Bedoeling is morgen deze puist te beklimmen. Wordt vervolgd dus.
Na de avondmaaltijd zijn we onze kinderen kwijt. Noah is aan het vissen met de overbuurkinderen en daarna naar de pingpongtafels. Levi is met het buurjongetje afgereisd naar de minidisco . Haar nog ff goed in de gel en vervolgens stappen maar... Ze lijken allebei heel snel hun draai gevonden te hebben, heerlijk! Morgen naar de markt in Caldonazzo en voor donderdag hebben we een nieuw avontur in de bergen gepland staan. We houden jullie op de hoogte...
Verhuizen
29/07/13 17:17
Gisteren met een beetje weemoed de boel ingepakt, want we hadden het toch wel erg naar ons zin. De laatste dag had Noah een groepje vriendjes en vriendinnetjes en hebben we hem niet meer gezien. Samen ’s avonds zwemmen, nog ff chillen, dan samen douchen en voor je het weet is het op je oudejaarsavond heel ruim voorbij je normale bedtijd. Maar goed, hij had een hoop plezier. Ook Levi had een vriendje gescoord, Rens. Schijnbaar was het voor de mannen nodig te wachten tot op het laatst om er op uit te gaan. Gisteren hadden we de Nederlandse amateur meteorologisch adviseur (Rob) standby, want er werd het nodige noodweer verwacht. Broeierig warm, veel wind maar de heftige buien gingen gelukkig aan ons voorbij. Het schijnt vandaag wel een stuk slechter te zijn geweest, maar daar hebben we nu niet zoveel mee. Vanmorgen rustig ontbeten, betaald bij de receptie alwaar een cadeautje voor Noah klaar lag vanwege zijn verjaardag. Erg attent! Vervolgens de lange reis naar Italië. Nou ja lang, binnen drie kwartier waren we al over de grens en voor twaalven arriveerden we op Lago di Levico. Vrij vertaald betekent dat Levi’s meer... Een hele ruime plek en de mover doet zijn werk goed zodat het neerzetten van de caravan echt een eitje is. De overburen gingen er even goed voor zitten. Ze hoopten een jong gezin gezin vol stress, na een lange reis te zien die aan het stuntelen zou zijn met het opzetten van de voortent.Helaas, inmiddels zijn we aardig bedreven en binnen drie kwartier stond alles weer strak. Campingtijger als ik ben heb ik gelijk even contact gemaakt met de hoogblonde overbuurvrouw (vroeger deed Hilde dat soort dingen). Ze blijkt hier al 35 jaar te komen en lijkt niet van plan de komende 35 jaar een andere bestemming te gaan kiezen. Plat Amsterdams met een aannemersbusje en een caravan van een metertje of 6. Helemaal mijn type. Haar man hield ook van fietsen en ging vandaag een legendarische klim doen, welke loodzwaar was. Ik, zo naïef als ik kan zijn dacht nog dat we het hier hadden over een afgetrainde Amsterdamse bouwvakker die in de kracht van zijn leven stond en vandaag de berg der bergen zou beklimmen. Maar toen ik hem zag was mij duidelijk dat zijn grootste uitdaging waarschijnlijk bestaat uit het over zijn eigen berg heen zien te fietsen. Klassiek bierbuiktype met sportieve aspiratie dus. Wat overigens wel heeeeel decadent is, is dat we een eigen douche, toilet en afwashuisje hebben. Supernetjes en Levi die de afgelopen dagen enige moeite had met het dumpen van de afvalstoffen van zijn lichaam, heeft het toilet al ontmaagd voordat wij überhaupt in de gaten hadden waar de deur zat.Vervolgens een rondje gedaan over de camping en duidelijk is te zien dat het twee aan elkaar geplakte campings zijn. Een ouder deel en een nieuwer deel. Het meer is redelijk overzichtelijk en heerlijk schoon water. De vissen zitten al op Noah te wachten, maar we moeten eerst bij de burgemeester een visvergunning aanvragen geloof ik....Vandaag natuurlijk een speciale dag, want Noah heeft de respectabele leeftijd van 12 jaar bereikt. Om dat te vieren gaan we vanavond het dorp Levico in om lekker pizza te eten (de keus van Noah). En ja als je ergens pizza kan eten is het natuurlijk in Italië. Overigens een gezellig dorpje helemaal gebaseerd op de gezonde thermaalwateren uit het Levico meer. Allemaal gezondheidsdingen rondom het meer en..... waanzinnig veel fietsers. In het walhalla van het fietsen scoor ik toch aardig met mijn racefiets. Al verschillende complimenten gehad. Maar ja wat wil je, een Italiaanse fiets, met Italiaanse onderdelen en Italiaanse wielen.De bergen zijn hier een tikkeltje hoger als in het deel van Tirol waar we vandaan komen. De hoogste berg in de omgeving is ruim 3800 meter. Volop nieuwe dingen om te ontdekken dus. Maar ja.... het bovenstaande verhaaltje was het verhaaltje wat ik geschreven heb zo rond de klok van 18.00 uur. Toen hadden we net allemaal gedoucht en onze mooie kleren aangetrokken, klaar om uit eten gaan. Maar de weergoden gaven ons een aantal luchten te zien, waardoor we het niet aandurfden weg te gaan en de caravan en tent achter te laten. Bijgaand een impressie van 50 tinten grijs aan het Levico meer. Ondanks dat de stormband al lang en breed gemonteerd was, elke paal nog met een extra scheerlijn vaststond, hebben Hilde en ik toch aan de palen moeten hangen. Vervolgens sloeg de elektriciteit eruit en toen was het feest compleet. Zo een beetje alles wat we al netjes in de voortent een plaatsje hadden gegeven kreeg door de fikse windstoten een ander plaatsje. Allebei met een deja-vu en daarom knikkende knieën, maar gelukkig was het na een half uurtje weer een stuk beter.
Al stonden we toe wel ineens aan een klein riviertje... Uiteindelijk zijn Hilde en Noah maar pizza gaan halen op de camping, terwijl paps het beheer over de 3 tentstokken had gekregen. Gelukkig waren ze snel met ons voer weer terug, want we hadden allemaal erg honger. En die pizza’s hebben ons heerlijk gesmaakt. Ik had er nog een heerlijk koud biertje bij..... maar niet heus. Door de hoogteverschillen bleek de druk voor het biertje te groot. Hij kon de druk niet aan en is overspannen geraakt. Gevolg een geknapt biertje in de koelkast. Een heerlijk koel geknapt Edelweiss biertje. Nadat we de boel een beetje schoon hadden was het alweer tijd voor een toetje alwaar Hilde de suikerpot dacht te moeten bijvullen. Maar in plaats van de suikerpot vullen wist ze hem op de caravanvloer te ledigen. De kids gierend van plezier:” We zijn een klunzenfamilie” Maar wel een gezellige klunzenfamilie...
Back to basics
27/07/13 17:53
Na een zeer rustig dagje gisteren met als resultaat dat we eigenlijk weinig te melden hadden, is er vandaag weer een hoop noemenswaardig gebeurd. Eerst maar even een korte terugblik op gisteren. Hilde gefietst, Michel gefietst, gezwommen. gegeten, gezwommen, gelezen, boodschappen gedaan, BBQ, lezen en weer het bed in. Een relaxte dag dus. Bewust even een dagje niks na een paar dagen op stap te zijn geweest. Zo een dagje rust geeft je wel de mogelijkheid eens rustig om je heen te kijken en te observeren. Wat valt dan op? Nou bitter weinig op één ding na dan, de campingbaas. Deze prachtige camping opgebouwd door de grootouders van de huidige campingbaas en voortgezet door zijn ouders, staat nu onder leiding van de campingbaas (genaamd George) en die heeft zijn zaakjes goed voor elkaar. De hele Natterersee is eigendom van de familie en dus van George. Behalve toeristen maken ook de locals graag gebruik van de faciliteiten van de Natterersee. George is van het type: de wereld mag zien dat het goed met me gaat en rijdt daarom in een door ABT getunede Audi S6. Voor diegene die dat weinig zegt: dat is een van de duurste varianten van Audi welke je je bedenken kunt. Als hij zijn auto start (en dat doet hij heel vaak) dan waan je je plotseling op het autocircuit. Tot zover niks mis mee. Ik ga ervan uit dat hij hard werkt voor zijn geld en dat hij daar plezier van heeft gun ik hem ook van harte. Maar wanneer diezelfde Audi standaard voor de receptie staat zodat auto’s er moeilijk langs kunnen en dat hij om de haverklap in zijn auto stapt en de omgeving trakteert op een motorgeluid wat zijn weerga niet kent (ook ‚s nachts). Elke honderd meter verplaatsing gebeurt met de Audi. Tot zover nog niet heel erg, maar... De medewerkers tonen vergelijkbaar gedrag. De verplaatsingen gebeuren met elektrische wagentjes en Segways. Er lijkt een cultuur te bestaan waarin het logisch is dat je zo snel mogelijk rijdt met deze middelen, ongeacht wie je tegenkomt. We hebben in de korte week die we hier tot nu toe zijn verschillende bijna ongelukken gezien. Bijna altijd gaat het om kleine kinderen. Ik kan me dus niet voorstellen dat het niet al eens mis is gegaan en ook nog zal gaan. De snelle klonen van George geven standaard geen voorrang aan campinggasten, steken hun vingertje zelfs op wanneer je „in de weg” rijdt. Dat is werkelijkwaar de enige smet op deze camping. Verder is het bijna idyllisch te noemen. Dit wordt bevestigd door de avondglorie na de standaard avondbui.
Maar goed, dan vandaag. Vandaag zijn we weer aan het mountainhiken gegaan. In gewoon Nederlands: bergwandelen. Vanmorgen vroeg vertrokken naar Muttersalm. Een berg in het naburige dorpje Mutters wat ook wel de avonturenberg voor kinderen wordt genoemd... Vanmorgen dus een enkele ticket naar boven besteld wat dus betekende dat we zelf weer naar beneden moesten lopen. Wat een prachtige dag en wat een prachtige omgeving. Boven op de berg zijn allerlei natuurspeel-elementen gebouwd voor de kids. Alles gebaseerd op wat de natuur geeft en daar hebben ze heerlijke eenvoudige doch effectieve speelfaciliteiten mee gebouwd. Noah en Levi zijn direct begonnen met spelen met water, reuze mikado, dammetjes bouwen, natuurwater drinken, etc., dan moest de dag nog beginnen. Heerlijk die rust en sereniteit. Ik kwam zelf helemaal tot rust en zou als ik de kans kreeg te verhuizen naar Oostenrijk geen seconde twijfelen. Hilde zei ook niet gelijk nee en voelde zich ook helemaal happy op de berg.
Vervolgens zijn we een stukje weer omhoog gelopen om bij de berghut wat te drinken en een lekker gebakje te nemen. We hebben besteld (let op de uitgebreide omschrijving); 1 x Hauschgemachte leichte Yoghurtschnitte mit echtem Erdbeermark en 1x Frischgebackenen Marillenkuchen mit Zimtschlagobers. Voor diegene die wat meer visueel ingesteld zijn hebben we de foto’s bijgevoegd. Heeeeeerlijk!
vervolgens zijn we weer een stukje verder omhoog gelopen. Daar werden we getrakteerd op het zoveelste spectaculaire uitzicht. Adembenemend. bovendien verrassend vanwege de aanwezigheid van een kleine bergmeertje bovenaan de berg. Helaas geen zwemkleding bij ons, maar toch...
Vervolgens langzaam naar beneden waar we in het Waterbos een mooi plekje hebben gevonden om te picknicken. We worden er langzaam bedreven in. Picknicken op hoogte met uitzicht.
Maar goed, dan vandaag. Vandaag zijn we weer aan het mountainhiken gegaan. In gewoon Nederlands: bergwandelen. Vanmorgen vroeg vertrokken naar Muttersalm. Een berg in het naburige dorpje Mutters wat ook wel de avonturenberg voor kinderen wordt genoemd... Vanmorgen dus een enkele ticket naar boven besteld wat dus betekende dat we zelf weer naar beneden moesten lopen. Wat een prachtige dag en wat een prachtige omgeving. Boven op de berg zijn allerlei natuurspeel-elementen gebouwd voor de kids. Alles gebaseerd op wat de natuur geeft en daar hebben ze heerlijke eenvoudige doch effectieve speelfaciliteiten mee gebouwd. Noah en Levi zijn direct begonnen met spelen met water, reuze mikado, dammetjes bouwen, natuurwater drinken, etc., dan moest de dag nog beginnen. Heerlijk die rust en sereniteit. Ik kwam zelf helemaal tot rust en zou als ik de kans kreeg te verhuizen naar Oostenrijk geen seconde twijfelen. Hilde zei ook niet gelijk nee en voelde zich ook helemaal happy op de berg.
Vervolgens zijn we een stukje weer omhoog gelopen om bij de berghut wat te drinken en een lekker gebakje te nemen. We hebben besteld (let op de uitgebreide omschrijving); 1 x Hauschgemachte leichte Yoghurtschnitte mit echtem Erdbeermark en 1x Frischgebackenen Marillenkuchen mit Zimtschlagobers. Voor diegene die wat meer visueel ingesteld zijn hebben we de foto’s bijgevoegd. Heeeeeerlijk!
vervolgens zijn we weer een stukje verder omhoog gelopen. Daar werden we getrakteerd op het zoveelste spectaculaire uitzicht. Adembenemend. bovendien verrassend vanwege de aanwezigheid van een kleine bergmeertje bovenaan de berg. Helaas geen zwemkleding bij ons, maar toch...
Vervolgens langzaam naar beneden waar we in het Waterbos een mooi plekje hebben gevonden om te picknicken. We worden er langzaam bedreven in. Picknicken op hoogte met uitzicht.
Toen werd het hoog tijd om de weg naar beneden te gaan volgen. Je daalt toch van ongeveer 1600 meter af naar 700 meter, dus we vonden het best spannend met de mannen. Gelukkig ging het super, vonden ze het erg leuk en konden ze het bijzonder goed volhouden. Levi had als doel te gaan zwemmen wanneer we terug waren en Noah had als doel het avondeten weer te verzorgen. Teruggekomen op de camping, ff wat gedronken, ff gezwommen om vervolgens weer aan de wandel te gaan naar de visvijver. pa begon met vissen, maar ving dus niks. Noah nam het over en had bij de eerste poging een forel aan de haak.Na wat pogingen hebben we er nog een tweede bij gevangen zodat we als stoere jagers weer de camping op konden komen. Dan heb je toch wel aanspraak hoor wanneer je met een paar vissen de camping op komt lopen. Tot zover weer een mooie dag, met een geslaagde hikingproef. De jongens willen wel vaker in de bergen wandelen (fijn!).
Sightseeing
25/07/13 20:15
Na slechts een plaatje gisteren, vandaag weer een verslag met woorden. De foto van gisteren was gemaakt op de Patscherkofel. Een olympische berg tijdens de winterspelen van 1964 en 1976. Bepakt en bezakt zijn we met de lift naar boven gegaan en hebben daar met zijn viertjes een bergwandeling gemaakt. Levi week niet van mijn zijde en vond het best gaaf, maar ook best eng. Vervolgens een stil plekje gezocht waar we lekker gepicknickt hebben. Daar stelde Levi de legendarische vraag: zijn die mieren hier boven geboren of zijn ze van beneden komen lopen? Tja, geef daar maar eens antwoord op...
Hilde waande zich jaren jonger en was als enige uitgedost als een ware hiker. Een hikingbabe dus... Daar boven op die berg hebben we de meest prachtige vergezichten mogen en kunnen bewonderen. Uiteindelijk hebben we bijna 2 uur gewandeld en dat hebben de mannen goed volgehouden. Zelf was ik stinkend, maar dan ook stinkend jaloers op de mountainbikers aldaar. Heb spijt als.... dat ik niet mijn MTB heb meegenomen. Geweldig.... stuiterend naar beneden van ruim 2200 meter over prachtige en goed begaanbare paden. En de lokale bussen zijn er helemaal op ingericht. Achterop de bussen zit een rek, daar hang je de MTB aan en laat je je brengen naar waar je heen wilt.
Vandaag (de donderdag) zijn we naar Innsbruck geweest. Als service van de camping gaat er een grrratizz busdienst naar Innsbruck. Vanmorgen op tijd vertrokken en 10 minuutjes later sta je in het centrum van Innsbruck. Wat een geweldige stad. Rijk aan cultuur, prachtige architectuur, schoon en bovenal een hele open, kleurrijke en vriendelijke stad. Als rasechte toeristen, gewapend met rugzak en een stadskaart hebben we het oude deel van Innsbruck helmaal bekeken. Het lijkt wel of er op elke hoek van de straat een historisch gebouw staat. We hebben een paar foto’s gemaakt om een impressie te geven.
Innsbruck, een prachtige stad, rijk en prachtig gesitueerd tussen de bergen. Welke straat je ook kijkt, je ziet altijd ergens aan het einde die prachtige bergen opdoemen. Het kleurrijke aan Innsbruck gaat heel ver. Naast gebouwen en mensen zijn ook de kerken zeer kleurrijk. Zelden zoveel kerken en kathedralen gezien in zoveel verschillende kleurstellingen. Van rose, naar geel, oranje, grijs, bruin, blauw, etc. Zoveel pracht en praal in de kerken. We zijn in de Dom St. Jakob geweest. Van buiten indrukwekkend qua grootte, maar verder wat zaai.
Van binnen één groot kunstwerk. Je kijkt werkelijk je ogen uit. Met mijn beperkte kennis van het geloof, kan ik mij van de godsdienstlessen van mevrouw Brouwer nog heel goed de bijbelse verhalen herinneren. Een van die belangrijke verhalen ging over het aanbidden van beelden of pracht en praal. Dat was volgens mijn herinnering juist niet de bedoeling. Dan hebben de kerkelijk leiders van Innsbruck in de vroegere eeuwen het niet helemaal goed begrepen. Overigens dachten we dat de koster (of iets wat daar voor door moest gaan) op jonge leeftijd tijdens ons bezoek het tijdige met het eeuwige zou verruilen. Nadat deze enigszins corpulente jonge vent met de nodige moeite één der kerkdeuren had dichtgemaakt, ging hij weer achter zijn desk zitten en maakte aanstalten om te sterven. Hoestend, rare bewegingen met zijn hoofd en ogen en Hilde was al in opperste staat van paraatheid, maar gelukkig bleek het zijn tijd nog niet om af te reizen naar de eeuwigheid.
En wanneer we dan toch over het geloof hebben. In de vele winkels met allerlei geloofgadgets, kwamen we een winkel tegen die een soort schilderijen uit hout snijdt. Bijzonder, maar gezien deze grote variant in de etalage ook enigszins dubieus. Gevraagd naar de eerste associatie bij het zien van dit prachtwerk kreeg ik keurig netjes te horen van Hilde dat ze aan het bidden waren, maar volgens mij vertelde ze niet wat ze werkelijk dacht. Ik weet niet wat jullie associaties waren, maar mijn associatie heeft niks met bidden te maken...
Vanavond hebben we gebadmintond. Lang geleden, maar gelukkig niet verleerd. Daar bleek Levi een natuurtalentje te zijn. Binnen een kwartier nadat hij voor het eerst een racket in zijn handen had, kon hij al behoorlijke lange rally’s spelen. In het begin met alleen makkelijke ’ballen’, maar dat ’makkelijk’ was er snel af. Hilde en Noah zijn vervolgens even gaan afwassen, waarna Levi met een grijns van oor tot oor luid riep: „eindelijk iets waar ik ook goed in ben”. Deed mijn hart smelten. Hij is natuurlijk in heel veel dingen goed, maar ervaart dat schijnbaar niet altijd zo.
Hilde waande zich jaren jonger en was als enige uitgedost als een ware hiker. Een hikingbabe dus... Daar boven op die berg hebben we de meest prachtige vergezichten mogen en kunnen bewonderen. Uiteindelijk hebben we bijna 2 uur gewandeld en dat hebben de mannen goed volgehouden. Zelf was ik stinkend, maar dan ook stinkend jaloers op de mountainbikers aldaar. Heb spijt als.... dat ik niet mijn MTB heb meegenomen. Geweldig.... stuiterend naar beneden van ruim 2200 meter over prachtige en goed begaanbare paden. En de lokale bussen zijn er helemaal op ingericht. Achterop de bussen zit een rek, daar hang je de MTB aan en laat je je brengen naar waar je heen wilt.
Vandaag (de donderdag) zijn we naar Innsbruck geweest. Als service van de camping gaat er een grrratizz busdienst naar Innsbruck. Vanmorgen op tijd vertrokken en 10 minuutjes later sta je in het centrum van Innsbruck. Wat een geweldige stad. Rijk aan cultuur, prachtige architectuur, schoon en bovenal een hele open, kleurrijke en vriendelijke stad. Als rasechte toeristen, gewapend met rugzak en een stadskaart hebben we het oude deel van Innsbruck helmaal bekeken. Het lijkt wel of er op elke hoek van de straat een historisch gebouw staat. We hebben een paar foto’s gemaakt om een impressie te geven.
Innsbruck, een prachtige stad, rijk en prachtig gesitueerd tussen de bergen. Welke straat je ook kijkt, je ziet altijd ergens aan het einde die prachtige bergen opdoemen. Het kleurrijke aan Innsbruck gaat heel ver. Naast gebouwen en mensen zijn ook de kerken zeer kleurrijk. Zelden zoveel kerken en kathedralen gezien in zoveel verschillende kleurstellingen. Van rose, naar geel, oranje, grijs, bruin, blauw, etc. Zoveel pracht en praal in de kerken. We zijn in de Dom St. Jakob geweest. Van buiten indrukwekkend qua grootte, maar verder wat zaai.
Van binnen één groot kunstwerk. Je kijkt werkelijk je ogen uit. Met mijn beperkte kennis van het geloof, kan ik mij van de godsdienstlessen van mevrouw Brouwer nog heel goed de bijbelse verhalen herinneren. Een van die belangrijke verhalen ging over het aanbidden van beelden of pracht en praal. Dat was volgens mijn herinnering juist niet de bedoeling. Dan hebben de kerkelijk leiders van Innsbruck in de vroegere eeuwen het niet helemaal goed begrepen. Overigens dachten we dat de koster (of iets wat daar voor door moest gaan) op jonge leeftijd tijdens ons bezoek het tijdige met het eeuwige zou verruilen. Nadat deze enigszins corpulente jonge vent met de nodige moeite één der kerkdeuren had dichtgemaakt, ging hij weer achter zijn desk zitten en maakte aanstalten om te sterven. Hoestend, rare bewegingen met zijn hoofd en ogen en Hilde was al in opperste staat van paraatheid, maar gelukkig bleek het zijn tijd nog niet om af te reizen naar de eeuwigheid.
En wanneer we dan toch over het geloof hebben. In de vele winkels met allerlei geloofgadgets, kwamen we een winkel tegen die een soort schilderijen uit hout snijdt. Bijzonder, maar gezien deze grote variant in de etalage ook enigszins dubieus. Gevraagd naar de eerste associatie bij het zien van dit prachtwerk kreeg ik keurig netjes te horen van Hilde dat ze aan het bidden waren, maar volgens mij vertelde ze niet wat ze werkelijk dacht. Ik weet niet wat jullie associaties waren, maar mijn associatie heeft niks met bidden te maken...
Vanavond hebben we gebadmintond. Lang geleden, maar gelukkig niet verleerd. Daar bleek Levi een natuurtalentje te zijn. Binnen een kwartier nadat hij voor het eerst een racket in zijn handen had, kon hij al behoorlijke lange rally’s spelen. In het begin met alleen makkelijke ’ballen’, maar dat ’makkelijk’ was er snel af. Hilde en Noah zijn vervolgens even gaan afwassen, waarna Levi met een grijns van oor tot oor luid riep: „eindelijk iets waar ik ook goed in ben”. Deed mijn hart smelten. Hij is natuurlijk in heel veel dingen goed, maar ervaart dat schijnbaar niet altijd zo.
In het kader van een plaatje zegt meer dan....
24/07/13 16:58
Jagers
23/07/13 20:47
Vroeger, toen had je nog echte mannen. Jagers die zelf op jacht gingen en met gevaar voor eigen leven achter de meest wilde beesten aan gingen. Zo zorgde hij voor zijn gezin en zo genoot hij aanzien. Da’s tegenwoordig wel anders hoor... Of niet? Nou vandaag hebben wij in onze tocht naar gezonder en puurder eten een heuse primeur beleefd. Noah roept in voorbereiding op deze vakantie al een paar maanden dat hij een regenboogforel ging vangen. Wij dachten, eerst maar eens zien of er überhaupt forellen zwemmen.Nu hebben ze hier naast de camping een visvijver en daar zwemmen daadwerkelijk forellen, karpers, maar ook een steur van een dikke meter rond. Bij die visvijver komen is al een hele toer, dus goed schoenen aan, genoeg water mee en met zijn vieren aan de wandel richting de visvijver. Daar aangekomen blijken we ons onvoldoende verdiept te hebben in de lokale visregels, maar gelukkig een zeer behulpzame beheerder dus wij konden uiteindelijk toch gaan vissen. Naast een paar van die professionals met dikke dure hengels en een uitrusting waar je U tegen zegt, gebeurde er bar weinig bij de visvijver.
Tenminste totdat wij kwamen. Wij, groentjes, gingen op forel vissen met broodkorsten. Haha hoorden we al. Totdat.... een hoop gespartel en daar zat de eerste regenboogforel aan de haak. Een heus vechtersbaasje, maar Noah kon hem binnen halen. Van de beheerder mochten we wel even een leefnet gebruiken. Het toeval was namelijk dat je alle vissen die je ving moest teruggooien, behalve de regenboogforellen. Na de eerste hebben we nog twee forellen gevangen en verscheidene keren eentje aan de haak gehad die we weer kwijt raakte doordat hier niet met een weerhaak gevist mag worden. Uiteindelijk heeft de beheerder de vis voor ons schoongemaakt en de jongens hebben toegekeken. Met wat tips over het klaarmaken zijn we weer huiswaarts gegaan.
Vanwege de warmte hebben we eerst maar even een duik genomen in het meer. Levi op het luchtbed met Hilde en Noah met pa klimmend op alle attributen op het water (een drijvende trampoline, een heuse drijvende klimwand, een banaan en een nog ondefinieerbaar ander ding. Na het zwemmen een tochtje gemaakt op de fiets dwars door de Alpenweides. Prachtige natuur, heerlijke omgeving en erg uitdagende klimmetjes met stijgingspercentages die vaker richting de 15% gaan dan richting de 10%.
Thuis aangekomen begon de lucht al ietwat te betrekken, maar het was toch echt tijd om de vis klaar te maken. Als een volleerd Hardewieks viswijf heeft Hilde met enig afschuw de forel klaargemaakt, waarna Noah en ik de forel op de skottel gegrild hebben. Echter had de forel nog een verrassing voor ons in petto. Want bijna was hij nog weggezwommen doordat de hemelsluizen op typisch Oostenrijkse wijze volledig open gingen, maar we hebben het gered en wat hebben we genoten van dat visje zeg....
Heerlijk eenvoudig klaargemaakt met citroen, peterselie, olijfolie en peper en zout. Noah wil gauw weer en Hilde en Levi vonden het toch ook stiekem leuk. Levi heeft uiteraard niet van de vis gegeten...
Tenminste totdat wij kwamen. Wij, groentjes, gingen op forel vissen met broodkorsten. Haha hoorden we al. Totdat.... een hoop gespartel en daar zat de eerste regenboogforel aan de haak. Een heus vechtersbaasje, maar Noah kon hem binnen halen. Van de beheerder mochten we wel even een leefnet gebruiken. Het toeval was namelijk dat je alle vissen die je ving moest teruggooien, behalve de regenboogforellen. Na de eerste hebben we nog twee forellen gevangen en verscheidene keren eentje aan de haak gehad die we weer kwijt raakte doordat hier niet met een weerhaak gevist mag worden. Uiteindelijk heeft de beheerder de vis voor ons schoongemaakt en de jongens hebben toegekeken. Met wat tips over het klaarmaken zijn we weer huiswaarts gegaan.
Vanwege de warmte hebben we eerst maar even een duik genomen in het meer. Levi op het luchtbed met Hilde en Noah met pa klimmend op alle attributen op het water (een drijvende trampoline, een heuse drijvende klimwand, een banaan en een nog ondefinieerbaar ander ding. Na het zwemmen een tochtje gemaakt op de fiets dwars door de Alpenweides. Prachtige natuur, heerlijke omgeving en erg uitdagende klimmetjes met stijgingspercentages die vaker richting de 15% gaan dan richting de 10%.
Thuis aangekomen begon de lucht al ietwat te betrekken, maar het was toch echt tijd om de vis klaar te maken. Als een volleerd Hardewieks viswijf heeft Hilde met enig afschuw de forel klaargemaakt, waarna Noah en ik de forel op de skottel gegrild hebben. Echter had de forel nog een verrassing voor ons in petto. Want bijna was hij nog weggezwommen doordat de hemelsluizen op typisch Oostenrijkse wijze volledig open gingen, maar we hebben het gered en wat hebben we genoten van dat visje zeg....
Heerlijk eenvoudig klaargemaakt met citroen, peterselie, olijfolie en peper en zout. Noah wil gauw weer en Hilde en Levi vonden het toch ook stiekem leuk. Levi heeft uiteraard niet van de vis gegeten...
We zijn weer op reis...
22/07/13 17:15
Het is alweer zover. We zijn weer op reis. Dit keer de zomervakantie. Een beetje terug naar onze „roots”. Ooit toen we nog jong, atletisch en kinderloos waren, waren we elk jaar in de alpen te vinden. Noah en Levi beginnen nu gelukkig een leeftijd te krijgen om ook eens de bergen te gaan ontdekken in een zomerse toestand.
En wat een prachtige omgeving hier! Hier? Hier is de Natterersee, ongeveer 7 km van Innsbruck en omgeven door reuzen van bergen. Het ruikt hier naar sportiviteit, uitdaging en de wereld van haar mooie kant ontdekken. Maar laten we beginnen bij het begin, want zo soepeltjes ging de reis nou ook weer niet. Zoals vaak zijn we weer vertrokken op zondag. Dat hebben we de afgelopen jaren waarschijnlijk iets te vaak gezegd, want ineens zijn er heel veel Hollanders die hetzelfde doen. Resultaat: druk. We hadden geen vooraf gesteld doel voor zondag, maar ongeveer 600 a 700 km rijden. Tot een uurtje of 12.00 ging dat super, maar toen begon het op te stoppen, ongelukken, wegwerkzaamheden, maar vooral erg veel toeristen!
Met name het deel waarin we in de file stonden werden we geconfronteerd met een hakkelende, piepende en slippende automaat. Nou loop ik al jaren te roepen dat dat ding volgens mij niet goed is, maar de experts zeggen van wel. Nou we hadden aardig pijn in ons buik van dat ding. Zodra we weer op gang waren ging het gelukkig wel weer redelijk goed, maar we moeten bij de terugweg files maar zien te vermijden.
Onze eerste overnachting was bij camping Illertissen in het gelijknamige dorpje Illertissen, ruim 700 km vanaf Harderwijk. Een zogenaamde doortrek-camping. Hilde zei onderweg nog, moeten we niet reserveren of zo en ook Rob had al gewaarschuwd dat het wel eens druk kon worden op die camping. Maar mazzelaars die we zijn, we kregen het allerlaatste plekje. Wel onder de conditie dat we pas weg konden als alle mensen voor ons weg waren. Nu zijn we natuurlijk niet voor één gat te vangen, dus we hebben de plek maar genomen. De campingbazen daar doen goede zaken. Gevraagd naar of het elke dag zo druk is, was het antwoord duidelijk. Ja! Dan word ik natuurlijk erg nieuwsgierig en ga ik tellen. 50 a 60 doortrekplekken. Vermenigvuldig dit met gemiddeld € 25,- per plek per nacht. Dan hebben we een weekomzet van € 10.500,- van alleen de doortrekplekjes (klinkt als afwerkplekken).
We hebben er prima gestaan en geslapen. Erg warm, maar het koelde aardig snel af tot normale temperaturen. De volgende morgen op tijd weer waker aangezien we naast het toiletgebouw stonden, met de ramen open. Ter voorkoming van het wakker worden door beestachtige geluiden van overgedimensioneerde Duitsers die hun Bratwurst, Bier en Kartoffeln op het toilet menen te moeten achterlaten, hebben we veiligheid voor alles genomen. Maar ja als de hele rij voor je al weg is, behalve dat Duitse gezin wat voor je staat, dan kun je wel klaar zijn, maar dan schiet het nog steeds niet op. De man zag dat we klaar waren en kwam melden dat ze voorlopig nog niet het plan hadden gevat hun weg te vervolgen. Dan rest er maar één weg en dat is achteruit. Met al mijn stuurmanskunsten, een gebarende Hilde, twee dirigerende kinderen en een Duitser die zich een beetje schuldig voelde hebben we de boel achteruit gereden, het bochtje om en daarna konden we vooruit de camping af.
Gauw weer onderweg, alwaar na enkele minuten Noah zich erg slecht voelde en er hoog bleek te zitten. De eerste de beste parkeerplek opgezocht, naast een vrachtwagen in de schaduw, waar Noah de zuurbestendigheid van het asfalt heeft getest door zijn maaginhoud aldaar te ledigen. De vrachtwagenchauffeur die waarschijnlijk door de geluiden werd gewaarschuwd en in zijn spiegels het tafereel gade heeft geslagen twijfelde niet en startte de motor om zich snel uit de voeten (of wielen) te maken. Noah zat net zo lekker even tot rust te komen.
Na een half uurtje de reis weer kunnen vervolgen. Op advies van Rob over de Fernpass gegaan. Prachtige route en net over de pas stonden we helaas stil. Een lange rij van aaneengesloten auto’s vrachtwagens en andere vervoersmiddelen. Waarom? Geen idee, maar er zijn slechtere plekken waar je stil kunt staan. De automatische bak vond het niet altijd even grappig, maar uiteindelijk heeft hij ons wel op de camping gebracht. En die camping......WAUW.....
Prachtig in de natuur, omgeven door bergen, heerlijk zwemwater en een toiletgebouw waar je u tegen zegt. Heb een paar fautotjes (:-)) van het toiletgebouw bijgevoegd.
Voor nu alweer een eerste verslag. We hebben ons al lopen vergapen in wat we hier allemaal kunnen gaan doen. Heb nu al spijt dat ik de racefiets bij me heb en niet de mountainbike, maar ja het plan was natuurlijk dat ik ze allebei mee zou nemen, tot Hilde besloot een nieuwe hobby te nemen...
En wat een prachtige omgeving hier! Hier? Hier is de Natterersee, ongeveer 7 km van Innsbruck en omgeven door reuzen van bergen. Het ruikt hier naar sportiviteit, uitdaging en de wereld van haar mooie kant ontdekken. Maar laten we beginnen bij het begin, want zo soepeltjes ging de reis nou ook weer niet. Zoals vaak zijn we weer vertrokken op zondag. Dat hebben we de afgelopen jaren waarschijnlijk iets te vaak gezegd, want ineens zijn er heel veel Hollanders die hetzelfde doen. Resultaat: druk. We hadden geen vooraf gesteld doel voor zondag, maar ongeveer 600 a 700 km rijden. Tot een uurtje of 12.00 ging dat super, maar toen begon het op te stoppen, ongelukken, wegwerkzaamheden, maar vooral erg veel toeristen!
Met name het deel waarin we in de file stonden werden we geconfronteerd met een hakkelende, piepende en slippende automaat. Nou loop ik al jaren te roepen dat dat ding volgens mij niet goed is, maar de experts zeggen van wel. Nou we hadden aardig pijn in ons buik van dat ding. Zodra we weer op gang waren ging het gelukkig wel weer redelijk goed, maar we moeten bij de terugweg files maar zien te vermijden.
Onze eerste overnachting was bij camping Illertissen in het gelijknamige dorpje Illertissen, ruim 700 km vanaf Harderwijk. Een zogenaamde doortrek-camping. Hilde zei onderweg nog, moeten we niet reserveren of zo en ook Rob had al gewaarschuwd dat het wel eens druk kon worden op die camping. Maar mazzelaars die we zijn, we kregen het allerlaatste plekje. Wel onder de conditie dat we pas weg konden als alle mensen voor ons weg waren. Nu zijn we natuurlijk niet voor één gat te vangen, dus we hebben de plek maar genomen. De campingbazen daar doen goede zaken. Gevraagd naar of het elke dag zo druk is, was het antwoord duidelijk. Ja! Dan word ik natuurlijk erg nieuwsgierig en ga ik tellen. 50 a 60 doortrekplekken. Vermenigvuldig dit met gemiddeld € 25,- per plek per nacht. Dan hebben we een weekomzet van € 10.500,- van alleen de doortrekplekjes (klinkt als afwerkplekken).
We hebben er prima gestaan en geslapen. Erg warm, maar het koelde aardig snel af tot normale temperaturen. De volgende morgen op tijd weer waker aangezien we naast het toiletgebouw stonden, met de ramen open. Ter voorkoming van het wakker worden door beestachtige geluiden van overgedimensioneerde Duitsers die hun Bratwurst, Bier en Kartoffeln op het toilet menen te moeten achterlaten, hebben we veiligheid voor alles genomen. Maar ja als de hele rij voor je al weg is, behalve dat Duitse gezin wat voor je staat, dan kun je wel klaar zijn, maar dan schiet het nog steeds niet op. De man zag dat we klaar waren en kwam melden dat ze voorlopig nog niet het plan hadden gevat hun weg te vervolgen. Dan rest er maar één weg en dat is achteruit. Met al mijn stuurmanskunsten, een gebarende Hilde, twee dirigerende kinderen en een Duitser die zich een beetje schuldig voelde hebben we de boel achteruit gereden, het bochtje om en daarna konden we vooruit de camping af.
Gauw weer onderweg, alwaar na enkele minuten Noah zich erg slecht voelde en er hoog bleek te zitten. De eerste de beste parkeerplek opgezocht, naast een vrachtwagen in de schaduw, waar Noah de zuurbestendigheid van het asfalt heeft getest door zijn maaginhoud aldaar te ledigen. De vrachtwagenchauffeur die waarschijnlijk door de geluiden werd gewaarschuwd en in zijn spiegels het tafereel gade heeft geslagen twijfelde niet en startte de motor om zich snel uit de voeten (of wielen) te maken. Noah zat net zo lekker even tot rust te komen.
Na een half uurtje de reis weer kunnen vervolgen. Op advies van Rob over de Fernpass gegaan. Prachtige route en net over de pas stonden we helaas stil. Een lange rij van aaneengesloten auto’s vrachtwagens en andere vervoersmiddelen. Waarom? Geen idee, maar er zijn slechtere plekken waar je stil kunt staan. De automatische bak vond het niet altijd even grappig, maar uiteindelijk heeft hij ons wel op de camping gebracht. En die camping......WAUW.....
Prachtig in de natuur, omgeven door bergen, heerlijk zwemwater en een toiletgebouw waar je u tegen zegt. Heb een paar fautotjes (:-)) van het toiletgebouw bijgevoegd.
Voor nu alweer een eerste verslag. We hebben ons al lopen vergapen in wat we hier allemaal kunnen gaan doen. Heb nu al spijt dat ik de racefiets bij me heb en niet de mountainbike, maar ja het plan was natuurlijk dat ik ze allebei mee zou nemen, tot Hilde besloot een nieuwe hobby te nemen...