Vanderfeenopreis

Ontdek de wereld, plekje voor plekje...

Family time

Vandaag de eerste dag van skiën met zijn viertjes. Ondanks dat het skiën met de mannen afgelopen week erg goed ging vond ik het erg spannend hoe het met Levi zou vergaan, want we wilden een paar „volwassen" bergen over. Ik wilde Levi niet tussen de benen en Levi wilde het tuigje niet om. Noah kan zich prima redden en jumpt zelfs nog midden op een zwarte piste.

Vanmorgen nota bene nog vroeger als tijdens de lessen gingen we vanuit een mistig dal op weg naar de piste. In de gondel kregen we vervolgens een prachtig beeld te zien van het dal wat in een deken van wolken was gehuld en een prachtig uitzicht daarboven.


DSC02087

Vervolgens zijn we op weg gegaan en na een weifelende start vanwege de hardgevroren en ijzige pistes, kreeg Levi de smaak snel te pakken. Noah steeds vooruit, Hilde erachteraan en pa als een skileraar met Levi achter zich aan. Met stijgende verbazing hebben Hilde, Noah en ondergetekende gekeken naar hoe makkelijk Levi mee kon komen, tuurlijk een tempo lager, maar heerlijk bochtjes draaiend en op tijd remmend.

Het is vooral op dagen als deze dat wij terugdenken aan Levi zijn eerste diagnose bij de revalidatiearts. Sporten was voor hem niet weggelegd, hooguit sporten waar niet veel kracht en controle voor nodig is. Hij kan ze geen groter ongelijk bewijzen! Maar veel belangrijker nog, voor hem is het nooit een issue geweest. Hij doet wat hjj wil en hij doet dat met plezier. Onderweg had zijn skijuf hem nog een paar keer gezien en had later tegen Hilde gezegd dat het haar erg gelukkig maakte toen ze Levi zo zag skiën van de grote bergen.

Onderweg hebben we in ons favoriete tentje gegeten in het zonnedal. Noah en Levi lekker knus bij ons. Noah zei:”Ik vind het te gek vandaag”. Heerlijk om dat te horen, zeker ook van Noah omdat juist hij het ook verdient om zich happy en onbezorgd te voelen.

DSC02091

Na de lunch zijn we verder gegaan richting Wagrain, al met al een aardig eind skiën, maar Levi bleef volgen. Noah en Hilde zijn nog deels naar beneden gegaan richting Wagrain en Levi en ondergetekende hebben van rol verwisseld boven op de berg. Levi was skileraar en pa moest volgen. Dat hebben we een rondje of 7 gedaan waarna Noah en Hilde weer terug in het vizier kwamen. Vervolgens zijn we gezamenlijk weer richting Alpendorf afgereisd.

Gedurende dag realiseerde we ons dat we echt heel veel geluk hebben. Naast een heerlijke dag met het gezin deed ook het weer mee. Ondanks dat het erg warm was heeft de zon het grootste deel van de dag uitbundig geschenen, en dat terwijl de voorspellingen waren dat het bewolkt zou zijn met veel regen. Met veel energie, maar vooral met heel veel trots en geluk zijn we weer richting het appartement afgereisd. Morgen nog 1 dag, dan gaan we naar Zauchensee, het favoriete skigebied van pa en ma. Morgen wordt het weer kouder en gaat het sneeuwen. Hopelijk krijgen we nog zo’n topdag als vandaag.

And now, the Dutch anthem....

Het zou vandaag slecht worden, maar dat is alleszins meegevallen. Al met al een goed skidag, weliswaar geen zon, maar daardoor ook niet te heet. Volgende week wordt het hier 17 graden! Maar niets van dat alles vandaag. Wel sneeuw die qua samenstelling voelbaar aan het veranderen is, en steeds even zoeken naar welke bril nu op te zetten. Met de jongens weer vroeg op stap gegaan voor de laatste lesdag, de donderdag. En de donderdag staat traditioneel in het teken van af skiën. Dat is het moment waarop de mannen van de jongens worden onderscheiden, dat is het moment waarop de stoere gasten zich laten zien en dat is het moment waarop menig ouder heeft gewacht. Een beetje melodramatisch, maar helaas staat de ochtend voor menig kind in het teken van de ene peptalk na de andere peptalk van ouderslief. Vergeet vooral niet daar dat te doen en als je langzaam gaat om met je stokken te prikken, laat ze vooral lopen die skies. " Maar papa, de juf zegt dat ik in pizzapunt moet" Niks mee te maken, vandaag hoeft dat niet... Wij voelden ons een beetje vreemde wezens, zouden wij onze jongens meer moeten pushen, of juist niet. We hebben ons niet gek laten maken door al dat blinkende metaal en hebben samen met Noah en Levi het parcours verkend en gezamenlijk de wedstrijdafdaling gedaan. Niet met tips en tricks, maar met lachen, gieren en brullen. Daarna was het dagelijks ritueel van plassen, meten en eten weer aan de orde, waarna wij beide mannen voor de laatste keer deze week uitgezwaaid hebben. Noah stond gepland om 10.45 uur en Levi om 11.10 uur. Aangezien Noah uiteindelijk al om 10.30 uur zijn race heeft mogen doen, hebben wij als ontaarde ouders deze race volledig gemist. Bij gebrek aan ouders hebben andere ouders (zo werd ons verteld) Noah maar toegejuicht. Bij Levi waren we wel op tijd en zijn race hebben we nog kunnen filmen.
Rond twaalven de altijd voor ouders zeer langdradige prijsuitreiking. En na drie jaar op rij weet je de bijbehorende grapjes inmiddels zelf ook te vertellen. Maar...... dit jaar deed Levi zowaar actief mee en stond niet te brullen. Later legde hij uit waarom. In Haase Herbert zat een echt mens en dat was een lieve mens. En dan (tromgeroffel op de achtergrond, spotlights aan), de uitslag..... Alvorens we de uitslag bekend maken gaan we eerst even naar de reclame...... Zonder gekheid. De wensen van de mannen. Noah heeft jaar 1 brons gewonnen, jaar 2 zilver en had vorig jaar gezegd: " volgend jaar ga ik voor goud”. Wel zag hij dat als een lastige missie aangezien hij de concurrentie uit het Russische kamp hoog inschatte. Levi had het eerste jaar een nepbrons (voor iedereen die 4e of verder is geworden), vorig jaar al goud en dit jaar wilde graag echt brons halen. Tot zover de spanning. Levi is geëindigd als Der Originale dritte Platz Zieger aus Holland. Vrij vertaald de enige echte 3e plaats is voor Levi uit Holland, yeahhhhhhh. Noah had een harde strijd gestreden en helaas...... voor de Russen was hij met 0,1 seconde sneller dan beide Russen en eindigde daarom op plaats 1. Zijn gezicht was een plaatje toen hij de gouden medaille kreeg, zo superstrots.
DSC02075
DSC02061


Beide mannen hebben vandaag weer super goed geskied. Levi dendert alleen de berg af en de moeilijke stukken van gisteren lijken ineens niet zo moeilijk meer. Noah is nog lekker veel aan het springen geweest en off-piste geskied dor stukjes bos.

Pa en ma zijn supertrots op beide mannen en we zijn vooral heel erg blij dat ze allebei zo een lol hebben met skiën. De voorspellingen voor morgen waren slecht, maar lijken beter uit te pakken. Dat is mooi, want de komende 2 dagen gaan we lekker met zijn viertjes op stap. Heerlijk samen skiën, samen eten en samen genieten!

Oh ja, samen met Noah ben ik nog naar beneden gegaan en bij de Sternhof heb ik een van Noah’s sprongen gefilmd. Een mooie sprong! Noah crashte tijdens de landing en nam tijdens zijn crash nog wat mensen mee wat niet op het filmpje te zien, aangezien de cameraman plots veel haast had om hulp te bieden. Hij was er vooral zelf erg van onder de indruk.

It's a beautiful day

Wauw, vandaag weer een superskidag gehad. Wederom prachtig weer, weliswaar iets warmer als gisteren, maar gelukkig maar net boven nul. Dus nauwelijks last van smeltend sneeuw. We waren vanmorgen al erg vroeg in de veren en voor negenen al boven op de piste. Samen met de mannen zijn we naar boven gegaan en hebben we een prachtige afdaling gedaan. Uiteraard naar de pannenkoeklift die we vervolgens nog een paar keer gedaan hebben. Vervolgens klaarmaken voor de lessen, wat inhoudt dat ze gaan plassen, meten en eten. Een strak dagelijks ritueel (jaja zo zijn wij). We waren erg benieuwd hoe het de mannen na een enerverende dag gisteren zou vergaan.

Zelf zijn we gelijk naar beneden afgedaald om vervolgens via de Gipfelbahn in een keer de oversteek te kunnen maken naar de andere kant van de berg. Deze afdaling hebben we gemaakt en die was super. Zo mooi, dat we nog een keer terug zijn gegaan en nota bene via het funpark weer naar beneden. U leest het goed, naast ondergetekende heeft ook Hilde het funpark doorkruist en zelfs een stukje geskied. We hadden in ons hoofd zo rond half twaalf in het zonnedal te zijn, daar op ons gemak te gaan lunchen, om vervolgens weer verder te gaan. Nou dat is uitstekend gelukt. Vooral dat op ons gemak lunchen. Op het beste plekkie van de skihut, in het zonnetje hebben we 1,5 uur in het zonnetje genoten van een heerlijke maaltijd. Groot nadeel van zo een intermezzo is, dat je ook weer van start moet en zo geschiedde. We hebben de tocht vervolgd richting Wagrain en hebben de Grafenberg helemaal naar beneden afgedaald. Verbazingwekkend goed was deze afdaling die nou niet bekend staat als een fijne afdaling. Vooral door het ochtendzonnetje ontstaan daar vaak snel hopen en smeltend sneeuw, maar vandaag niets van dat alles.

Vervolgens weer terug richting Alpendorf om de mannen langzaam weer op te zoeken. Onderweg in de lift heb ik van Hilde geleerd dat bomen ook kunnen piezen (??). Boven aangekomen hebben we zojuist de afdaling ingezet en wie zien we daar boven aan de berg.....jawel het is Levi met zijn groepje. Geen tuigje, gewoon op eigen kracht (en enthousiasme) de berg af, en dat zag er verbazingwekkend makkelijk uit. Met één stuk had hij het erg moeilijk en dat is wanneer hij schuin moet oversteken, waarbij hij heel veel druk op zijn linker ski moet houden. Dat is een heel lastig stuk voor veel mensen, maar vooral voor Levi. Maar hij was goed gemutst, had veel plezier en naar we begrepen van de juf is hij de gangmaker van het groepje.

DSC02056
Noah haalde we halverwege in en die had vandaag een jumpdag gehad. Ze hadden geleerd op allerlei manieren, (hoopjes sneeuw, schansen en bospaadjes) te springen. Dat zou hij me tijdens de afdaling nog wel even demonstreren. Maar na de les eerst met zijn vieren weer omhoog. Levi wil niet dat iemand hem ook maar helpt bij de pannenkoeklift, en gezien het feit dat hij steeds boven komt is dat ook niet meer nodig. Op de afdaling naar beneden heeft Noah mij zijn tricks laten zien bij het jumpen. Alles wat los en vast zit is een potentiële schans voor Noah. Elke skiër ontwijkt de grote hopen op de piste, behalve Noah, die zoekt ze juist op en dan.... hopla. Alhoewel hij af en toe denkt dat hij meters in de lucht hangt, moet ik zeggen dat hij vaak toch behoorlijk van de grond af komt. Hij was bekaf toen we beneden waren en zou dan het liefst naast de gondellift gaan zitten om te zien hoe alles werkt. Hij is er werkelijk waar helemaal vol van en weet er dankzij Youtube inmiddels ook al weer veel vanaf. Als we Noah aan het einde van de dag kwijt zijn, dan zit hij buiten naast de gondel op zijn gemak alle details tot zich te nemen.

Het licht uit

Zo juist ging het licht uit! Er was niet genoeg energie meer voorhanden om het licht te laten branden. Zowel Noah als Levi kakten na een enerverende dag ineen en smeekten ons zojuist of ze naar bed mochten. Ja, wat voor soort ouders zijn wij toch hè, dat we onze kinderen zooooo lang oplaten (het tijdstip van deze gebeurtenis is overigens 19.30 uur).

Nou zo lastig als gisteren was, zo super was het vandaag. Strakke pistes, strak blauwe lucht, temperatuur net onder nul. Zelfs de locals trokken er massaal op uit, want dit was een van die weinige echt bijzondere skidagen. En dat was het zeker, om meerdere redenen. Het blijft altijd spannend als je je kinderen naar een skiklasje brengt. Je hoopt dat ze het naar hun zin hebben, maar vooral ook dat ze het skiën snel onder de knie hebben. ’s Morgens zie je nog menig ouder veel moeite hebben met het afscheid nemen van hun kind (raar hé dat de kinderen dan ook moeite hebben met afscheid nemen?). Maar ondanks wat opstartproblemen was Levi zelfs aan het dansen bij de warm-up met Haase Herbert. Haase Herbert is de grote (paas)haas en de mascotte van de skiclub. Levi zei vanavond bij het avondeten: „ er zat een gewoon mens in die haas”, alsof hij dat nog niet eerder wist....

Noah heeft eigenlijk altijd zin en (met skiën) nooit last van opstartproblemen. Pa en ma zijn gelijk afgedaald naar de Gipfelbahn om zodoende gelijk de oversteek te kunnen maken naar het zonnedal. En zon was er. Na het schieten van een action-filmpje van Hilde hebben we heerlijk genoten van een Latte Machiato met Apfelstrudel in vanillesaus, uiteraard in het zonnetje!.



En volgens traditie raken we bij de GrossunterbergAlm altijd in gesprek met echte oude mensen, zo ook dit keer. En die mensen die kenden mij, zeiden ze. Bleken we ze vorig jaar op exact dezelfde plek al uitgebreid gesproken te hebben. Het zijn geëmigreerde Nederlanders met een appartementencomplex in Wagrain.

Vervolgens de oversteek gemaakt naar Wagrain en ook daar lagen de pistes er hemels bij. Aangezien we gisteren erg vroeg geluncht hadden, dachten we vandaag er verstandig aan te doen wat later te lunchen en met mooi weer doe je dat natuurlijk bij de Sternhof in het zonnetje. Maar ja die gedachte heeft iedereen, dus uiteindelijk hebben we binnen gegeten en waren we pas 14.15 uur klaar met eten (het eten kwam wat laat), en om 15.00 uur worden we bovenin Alpendorf verwacht om de jongens op te halen. Gelukkig lag ook de afdaling er supermooi bij, dus we waren in een scheet en een zucht bij de gondel die ons in een keer bij de rendez vous zou brengen. Onderweg kwamen we nog een skiklasje tegen. Oplettend als ik ben skie ik mijn eigen zoon voorbij zonder enig teken van herkenning mijnerzijns. Boven aangekomen treffen we Levi, die stuiterend van energie en trots vertelt dat hij met ons naar boven wil. Nog even wachten op Noah en met zijn viertjes naar boven en afdalen. Het eerste stuk nog met een tuigje, omdat dit toch vrij stijl is en vervolgens zonder tuigje. Hilde, Noah en ondergetekende waren stomverbaasd te zien wat Levi in een dag geleerd had, en hoe enthousiast hij ons liet zien. Ook de pannenkoeklift (sleeplift) kon hij zelf omhoog. Gisteren viel hij er nog uit en was er niet genoeg traanvocht om dat duidelijk te maken, vandaag wou hij op geen enkele wijze nog enige betrokkenheid van pa en ma. Afijn we hebben een filmpje geschoten van Levi. Noah en ondergetekende hebben samen op ons gemak de afdaling nog helemaal naar beneden gemaakt terwijl mama en Levi nog een keer met de pannenkoeklift omhoog zijn gegaan om vervolgens met de gondel naar het dorp af te reizen.


Toch wel supergaaf, zo met je eigen kids de berg afsuizen. Noah volgt makkelijk en elk heuveltje wat ik gebruik om te springen kan zich gelijk in een bezoek van Noah vereren. Onderweg ook van Noah nog ff een filmpje geschoten.


Dus al met al een superdag, maar die was nog niet over, want pa ging naar de sauna en wie ging er mee...? Jawel Noah! Pa en zoonlief samen naar de sauna ff chillen en Noah hield het nog vol ook.

Morgen komt er als het goed is nog zo een dag als vandaag voorbij. We kijken er met plezier naar uit, maar nu luisteren we naar het stille geronk van twee kleine tevreden, maar o zo vermoeide kereltjes. Wat een toppers!

Infiltratie

Vandaag was een spannende dag. Spannend om meerdere redenen. Allereerst had het vannacht onophoudelijk gesneeuwd, dus de vraag was of we vanmorgen met de auto weg konden.
IMG_0994
Daarom maar gisteravond een back-up plan bedacht, namelijk met de skibus. Op zich wel relaxed, ware het niet dat iedereen dat vindt, en onze halte de op een na laatste stop is richting Alpendorf. Dus overvolle bussen en een overvolle bus rijdt gewoon voorbij de halte waar de familie van der Feen (en anderen) staan te wachten. Ons plan om vroeg in Alpendorf te zijn, even met zijn viertjes te skiën viel daardoor een beetje in duigen.

Boven aangekomen moesten Noah en Levi gelijk voor skiën, en dat ging niet zo soepel als het normaal gaat. Geen nood aan de man. Levi moest eerst nog even een ochtend in de kindergarten en zou daarna naar buiten (papa, ga ik vandaag wel echt skiën?). We waren even nieuwsgierig hoe het Levi zou vergaan, maar met de belofte van dat hij zo snel mogelijk echt ging skiën, was hij al snel druk aan het oefenen met de pizzapunt (zonder pizzapuntklem).

Noah ging op geheime missie vandaag. Als hij Engels goed zou spreken zou hij zo bij de MI-5 kunnen gaan werken (voor de leken onder ons, dat is de Engels geheime dienst). Noah is vandaag undercover gegaan en is geïnfiltreerd in het kindernetwerk van de Russische maffia. Jawel, 2 Russische kinderen, 3 Duitse kinderen en ons geheim agent Noah. Noah vond het ook allemaal spannend en dat was goed te zien en te merken. Gelukkig heeft hij lekker geskied, ook al heeft hij zijn duim flink bezeerd. Noah is erg afwezig de laatste dagen, maar ja hij heeft wel vaker de eerste dagen van de vakantie wat moeite om in de fun-modus te komen.

IMG_1003
Levi mocht inderdaad al heel snel naar boven, zonder pizzapuntklemmen. De keren dat we stiekem gekeken hadden, had Levi de grootste lol. Aan het einde gingen we even kijken en toen was Levi uit het sleepliftje gevallen en was helemaal in tranen. Alsof ze een dolfijn is, kon Hilde op zeer grote afstand en in de mist het huilen van Levi herkennen. Na wat opbeurende woorden, knuffels en een lieve juf ging Levi weer verder kreeg een dikke pluim van Juf Paulien.

Voor wat betreft pa en ma. Doordat er vannacht toch 30-35 cm sneeuw was gevallen, waren de pistes erg zwaar. Binnen het uur na de opening van de pistes waren ze stuk voor stuk omgetoverd tot enorme Buckelpistes. Ondergetekende is zelden zo moe geweest van het skiën. Mijn hele onderlijf zegt: ga slapen, ga alsjeblieft slapen en doe me dit nooit meer aan. En ik maar denken dat mijn benen getraind waren met al dat fietsen en rennen, helaas.

Inmiddels liggen de mannen weer op bed, heel erg moe maar wel voldaan. Morgen is er weer een nieuwe dag.

De heenreis

Zo, we zijn er weer. Vanmorgen ca. 6.30 uur vertrokken vanuit huis. Goedgemutst op weg en kijken wat de reis ons zou brengen. Met alle verhalen, wisselende weersvoorspellingen en familie die ons op het hart heeft gedrukt vooral rustig aan te doen, dachten wij, rasechte avonturiers, we zien wel wat het wordt onderweg. Op advies van de ANWB en van Nicole, waxinelichtjes, extra dekentjes en veel ruitenvloeistof mee, maar gelukkig hebben we dat alles niet nodig gehad. Tot aan München ging het super makkelijk, daarna (toen Hilde ging rijden) was het een uur lang optrekken en afremmen en begon het langzaam te sneeuwen. Na de eerste tunnels in Oostenrijk bleef de sneeuw ook liggen en waren we gearriveerd in een waar winters tafereel.

Frau Lerch gaf ons weer de groeten van God en ze had voor ons wederom een luxe suite gereserveerd, dezelfde als afgelopen jaar. Even de spulletjes inpakken, of eigenlijk eerst uitpakken en dan weer inpakken, terwijl de sneeuw was gestopt met zachtjes te vallen. Levi en Noah waren erg moe van de reis en met name Levi had even de behoefte op bed te gaan liggen. Tegen vijven de moed bij elkaar geraapt en even wat dingetjes regelen, zoals de lessen van de kinderen vast betalen, de etensbonnetjes regelenen...... we hadden gehoopt nog een vrije locker te vinden voor onze ski’s. Dat scheelt ’s morgens een hoop gesjouw. Zonder al teveel hoop, liepen wij trede voor trede omhoog richting de gondel, tot wij plots het glimmende metaal van een sleutel in een lockerkastje zagen glinsteren. Voor de niet kenners onder ons, dat betekent dat de locker vrij is, en je er slechts een euro in hoeft te kiepen om voor 1 dag te zeggen dat jij de rechtmatige eigenaar bent van die locker. Toeval of niet, het is hetzelfde kastje als vorig jaar!

Ondanks verwoede pogingen mijnerzijds om in het kader van de financiële crisis de meegebrachte aardappelen (jawel, echte Hollanders!) te prepareren als avondvoedsel, moest ik het afleggen tegen 3 enthousiaste voorvechters van een verse pizza en een democratie werkt dan helaas tegen me.

In de pizzatent zaten ze ons aan te kijken, want welke vakantieganger in het mondaine Alpendorf waagt het om 17.30 uur avondeten te bestellen, nou wij dus. Daardoor lekker vroeg weer klaar om gauw naar huis te rijden. Dat gauw viel ff tegen. Het zacht sneeuwen was al eerder overgegaan in hard sneeuwen en inmiddels zelfs in een inmiddels flinke laag verse sneeuw. Links en rechts van ons waren er inmiddels auto’s die de sneeuwkettingen om de wielen aan het leggen waren, maar zo erg was het gelukkig niet. Thuis aangekomen gauw de jongens onder de douche (gondeltje spelen, deurtje open, deurtje dicht), waarna ze vervolgens inmiddels van een welverdiende rust aan het genieten zijn.

Vanwege de enorme sneeuwval (naar het schijnt gaat dat vannacht en morgen overdag zo door) hebben wij ons even verdiept in de tijden van de skibussen. Mocht het nodig zijn, dan nemen we morgen de bus naar onze hofpiste. Voor de dyslectici onder ons, er staat hofpiste en geen off-piste, dus slaap gerust, dat gaan wij ook doen.